Niets zo zalig als bij dit heerlijke herfstweer te zitten luisteren naar Nick Cave. Zijn cd ‘Murder ballads’ uit 1996 is de laatste dagen niet uit mijn cd-speler weg te slaan en de songteksten werken zelfs zéér inspirerend om dat spelleke daar op Hertoginnedal zelf eens op 1-2-3 te gaan oplossen zie. Roen als formateur, ja dat zou nog wat zijn. Wie mij durft tegen te spreken, baf, een kogel of 4 door zijn verzuurde kop. Of, wàk, een verroeste botte bijl door z’n schedel. Over splitsingen gesproken. Er zou wel rap een regering zijn mè gedacht! Om maar te zeggen: het genre ‘murder ballads’ heeft me altijd wel gefascineerd. Johnny Cash was een Grootmeester in het vertolken van murder ballads en wellicht is het dé grootste reden waarom ik zo’n fan geworden ben van de man. Nochtans zijn murder ballads qua thematiek allemaal inwisselbaar: schedels worden ingeslaan dat het een lieve lust is, lichamen worden vakkundig gefilleerd met little pen-knives of iets grotere exemplaren, pistolen worden leeggepompt in het hoofd van willekeurige slachtoffers, maar de rode draad (hebt u hem?) door de meeste songs is: man lokt nietsvermoedende vrouw naar de rivier, waarna hij haar onverwacht de schedel inslaat en haar vervolgens in de rivier dumpt. Voor u denkt: "Ah zooo losten ze dus ‘in de goeien ouwen tijd’ echtelijke ruzies, vechtscheidingen en ongewenste zwangerschappen op!" Vergeet het maar; het ontbreken van een motief voor het begaan van een moord is nu net één van de hoofdkenmerken van het murder ballad genre. Je kan dus ook moeilijk beweren dat de daders psychopaten zijn, want ze kiezen hun slachtoffers impulsief en willekeurig uit. Als er al sprake is van een motief in Nick Cave z’n murder ballads gaat het van "all beauty must die" (uit ‘Where the wild roses grow’) of "all God’s children they all gotta die" (uit ‘The curse of Millhaven’). Het lag trouwens voor de hand dat ook Nick Cave ooit eens een hele cd aan het genre zou wijden en begin 1996 zag ‘Murder ballads’ eindelijk het – nouja – daglicht. De plaat was al maanden op voorhand een succes, omdat de vooruitgeschoven single, het duet ‘Where the wild roses grow’ met Kylie Minogue, zowaar een wereldhit geworden was. Voor het eerst werd dus ook het mainstream publiek geconfronteerd met de Opperkraai en diens liederlijke orkest The Bad Seeds. Een publiek dat hij meteen wegjoeg, want op ‘Murder ballads’ creëerde Cave het claustrofobische decor en bloeddoorlopen script voor een horrorfilm waarbij zelfs de slachthuizen van Anderlecht eerder op wellness klinieken gingen lijken. De huilende wind in de onbehaaglijke opener ‘Song of joy’ voorspelt al niet veel goeds, en jawel hoor: op het einde van de song liggen er al 4 lijken, waaronder 3 kinderlijkjes, weg te rotten in de kast. En zo gaat dat de hele plaat maar door. Moeilijk om één favoriete song uit het album te lichten; ze hebben allemaal wel iets… bloederigs vooral, maar als ik er dan toch één moét kiezen (vooral vanwege die kouwe geweerloop tegen m’n slaap) doe mij dan maar ‘Henry Lee’, het duivelse duet met PJ Harvey. Al was het maar dat die song er mij aan herinnert hoe jammer het wel niet is dat die song Cave er alsnog niet toe inspireerde een héle duettenplaat op te nemen met de Koningin van Onderland van de Rock. Misschien een ideetje voor een ‘Murder ballads II’?
Roen's Ranch 
Ik wens U nog een aangename nacht…liefs…
LikeLike
you also want a mothafuckin’ bullet in ya mothafuckin’ head, Athea?!
LikeLike
“Een publiek dat hij meteen wegjoeg, want op ‘Murder ballads’ creëerde Cave het claustrofobische decor en bloeddoorlopen script voor een horrorfilm waarbij zelfs de slachthuizen van Anderlecht eerder op wellness klinieken gingen lijken.”
hehehe….
zelf ben ik nooit een fan geweest van deze plaat. vraag me niet waarom, hij lag me gewoon niet, ondanks de aantrekkelijke rode draad 🙂
LikeLike
Dit is mijn favoriete Caveplaat. Zijn softere gedoe van de laatste jaren doet me nog weinig.
En er is zelfs nog een beetje gevoel voor humor: na in de eerste 9 liedjes een stapel lijken te maken eindigt hij met de Dylancover ‘Death is not the end’.
Misschien wel een leuk idee om eens een lijstje maken van de beste mudereballads…
LikeLike
Verschillende psychopaten vermoorden ook schijnbaar willekeurig hoor. Het hangt allemaal van een interne logica. En verder was dit een van de laatste echt goede Cave-platen met als persoonlijke favoriet “The curse of Millhaven”
Singing la la la la la la la lie
All gods children they all have to die
Een duettenplaat met Harvey, daar vrees ik voor. Ten tijde van de plaat waren ze een koppel. Op “The boatman’s call” gaan verschillende nummers over haar.
LikeLike
John Cash (wie durft het aan om hem Johnny te noemen?) heeft het genre tot kunst verheven in ‘Folsom Prison Blues’: “I shot a man in Reno/just to watch him die”
En Dylan kan er ook wat van. Vooral op die heerlijke akoestische LP uit het begin van de jaren negentig: World Gone Wrong en Good As I Been To You.
“Curtis’ in the jail house, drinking from an old tin cup,
Delia’s in the graveyard, she ain’t gettin’ up.
All the friends I ever had are gone.”
LikeLike
Ik heb het toch meer voor Bascom Lamar Lunsfords versie of “Banks of the Ohio”
“I took her by her pretty white hand,
I led her down the banks of sand,
I plunged her in
Where she would drown,
An’ watched her as she floated down.”
Maar dat is een kwestie van smaak.
LikeLike
@ sezaar:
Elliott Murphy bewijst dan weer met zijn versie van ‘banks of the ohio’ op ‘strings of the storm’ dat je ook met een luchtig arrangement best doeltreffend kan zijn.
Wat een duetplaat cave/harvey betreft: wellicht blijft het idd wishful thinking…
@peerke:
dat zijn dan ook in zekere zin dylan’s “american recordings” platen; alleen is het jammer dat zo weinigen dat weten… Desalniettemin zegt “iets” me dat Daniel Lanois die beide platen had moeten producen…
@secretly belgian bobbejaan:
cave wordt binnenkort 50; logisch dat je dan wat rustiger wordt. Desalniettemin: de muziek mag dan al softer zijn tegenwoordig (hoewel als je Grinderman hoort…); toch heb ik de indruk dat hij tekstueel vaak nijdiger, scherper, gedrevener,… uit de hoek komt dan vroeger… maar dat heet dan weer ‘logische evolutie & ervaring in schrijven’… luister maar eens aandachtig naar iets als ‘Fifteen feet of pure white snow’…
@ Guy:
misschien is het al te lang geleden dat je de plaat nog hoorde… geef ze nog eens een kans… ‘song of joy’ trekt mij alleszins iedere keer weer meteen de plaat & Cave’s decor in!
@ Athea:
kusjes ook voor jou hoor schat!
@ Stagger Lee:
I eat 50 mothafuckas like you every day, on an empty stomach, that is, you asshole 😉
LikeLike
Down In The Willow Garden is ook niet mis (bekend van o.m. Charlie Monroe en the Everly Brothers).
Down In The Willow Garden
Down in the willow garden where me and my love did meet
There we sat a-courting my love fell off to sleep
I had a bottle of burgundy wine which my true love did not know
And there I poisoned that dear little girl down by the banks below
I drew my saber through her which was a bloody knife
I threw her in the river which was an awful sight
My father often told me that money would set me free
If I would murder that dear little miss whose name was Rose Connelly
Now he sits by his old cabin door a wiping his tear-brimmed eyes
Mourning for his only son out on the scaffold high
My race is run beneath the sun the devil is waiting for me
For I did murder that dear little girl whose name was Rose Connelly
…
En natuurlijk ook The Knoxville Girl, bekend van The Louvin Brothers en the Lemonheads.
LikeLike