5 Miskopen in 2007

Een miskoop ligt niet aan de kwaliteit van een plaat. Een miskoop heb ik als platenkoper puur aan mezelf te wijten. De artiest noch de plaat in kwestie valt iets te verwijten. Voor hem is iedere nieuwe plaat immers de beste die hij ooit gemaakt heeft. Ik heb althans een artiest nog nooit het tegenovergestelde weten te beweren in interviews. Ik, als platenkoper, mag dan teleurgesteld zijn in de artistieke weg die de muzikant heeft ingeslagen; toch ligt het puur aan mezelf. Ik ben de artiest in kwestie ontgroeid, maar ik wil dat niet geweten hebben. Ik blijf volharden in de boosheid. Vroeger was dat immers toch een favoriete artiest? Ik zit wat die artiesten betreft nog in de ontkenningsfase. Daarnaast laat ik me nog steeds te veel meeslepen door jonge, onervaren recensenten die mekaar uit schrik napraten over “bands van het moment”; ook wel hypes genoemd. Ik ben, met andere woorden, nog steeds niet helemaal gevoelloos voor de opinies van anderen.

Bon, ik wéét dat dat in deze tijden van illegale downloadblogs, illegale downloadforums en andere illegale downloadsites geen probleem meer zou mogen zijn, maar ik ben nu éénmaal nog zo’n ouderwetse onnozele stommekloot die te lui is om al die illegale dingen af te schuimen om alles te downloaden. Ik laat me nog altijd liefst een plaat aanpraten middels een goed geschreven en stevig geargumenteerde recensie waarbij ik niet het gevoel krijg dat de recensent de hele tijd heeft gevochten tegen een idiote regel die stelt dat “een recensie een maximum aantal tekens mag bevatten”. Gelukkig zijn er nog recensenten, zoals dé G.P. (zijn initialen zijn geen toeval) en Thom Jurek, die dergelijke regeltjes aan hun laars lappen en recht vanuit het hart schrijven. Ze zitten met een baksteen in hun buik, en vanuit dat buikgevoel schrijven ze een opiniestuk over een plaat die het begrip “recensie“ ontstijgt. Zo zou het eigenlijk altijd moeten, maar helaas wordt de creativiteit van goedbedoelende zielen vandaag de dag maar al te vaak aan banden gelegd. Blijkbaar heeft men schrik dat het internet een paar bytes méér niet zou aankunnen. Men denkt wat dat betreft nog te veel vanuit de ouderwetse “gedrukte” filosofie.

Hoe is het in deze internettijden for fuck’s sake mogelijk? Men is dan blijkbaar wel “modern” wat downloaden betreft, maar how maar als het de lengte van een recensie betreft! Dan houden we liefst vast aan gewoontes die zo oud zijn als het ontstaan van de boekdrukkunst. Men is dan ook bang dat de meeste sitebezoekers zouden afhaken op te lange teksten. Geheel onterecht! Net als een artiest zijn publiek iedere keer live of op plaat moet uitdagen en verrassen, moet ook een recensent van een muzieksite zijn lezers uitdagen bij iedere recensie. Anders worden zijn teksten net als de omschrijving die hij doorgaans geeft aan platen van conservatieve artiesten: een formule. Maar goed, met de interne keuken van webzines heb ik me niet te bemoeien, maar niemand die me belet mijn kritiek op hun ouderwetse manier van doen op mijn blog te ventileren en u daarmee zodoende lastig te vallen.

“Wat zit die zotte Roen zich daar weer druk te maken”, denkt u wellicht, en gelijk heeft u. Ik zou het hier immers over mijn cd miskopen van 2007 hebben, en voor ik het wist belandde ik in de interne keuken van webzines. De skynetblogs hebben dringend nood aan een GPS systeem voor bloggers zoals ik die zelf niet over een oriëntatievermogen beschikken en aldus altijd het noorden kwijt raken. “Met de trein zou je er al zijn”, luidde ooit de slogan van de Belgische Spoorwegen, en misschien dat ik met de trein niet altijd het spoor in mijn teksten bijster zou raken. Maar vandaag geraak je vanwege stakingen en de veranderingen van de dienstregeling zelfs met de trein niet meer thuis. Zo’n Belgisch treinabonnement lijkt me vandaag maar een miskoop. Net als de 10 hieronder vermelde cd’s die ik dit jaar jammer genoeg kocht.

Het moet overigens jaren geleden zijn dat ik nog zo weinig cd miskopen kocht. Ervaring begint natuurlijk mee te spelen. Ik begin steeds beter te weten wat ik wel en beter niet kan kopen. Toch laat ik me nog té vaak meeslepen. Zeker als ik zelf naar de platenwinkel ga, is het vlees zwak als ik al die prachtige, blinkende doosjes in de rekken zie liggen. Ik stuur liever mijn vriendin iedere vrijdagavond op pad. Zij haalt dan alleen mijn bestellingen op. Zij let gelukkig niet op nieuwigheden in de rekken. Nieuwe muziek is dan ook haar interesse niet meer. Zij heeft jaren geleden reeds afgehaakt ergens ter hoogte van ’Tomorrow the green grass’ van The Jayhawks, haar favoriete plaat allertijden wellicht. Alleen een nieuwe plaat van Elliott Murphy of Clouseau kan haar interesse nog wekken. Niet dat ik haar dat verwijt; integendeel zelfs. Ik bewonder haar voor zo’n hard karakter. In ieder geval is het een aankoopmethode die wérkt, gezien het laagterecord aantal miskopen dit jaar. Gelukkig kon ik inmiddels dankzij mijn recente cd verkoop ’The Partchesz’ van The Partchesz, ’How to save a life’ van The Fray, ’You in reverse’ van Built To Spill en ’Boys and girls in America’ van The Hold Steady doorverkopen zodat nu nog slechts deze 6 miskopen overblijven:

1. Eagles: Long road out of eden

Een essentiële miskoop, dit. Een miskoop, die je in huis moét hebben gewoon! Waarom? Omdat dit zo over de top en onwaarschijnlijk is, dat je er op den duur gráág naar luistert. Intussen werden er reeds meer dan 3 miljoen exemplaren in de US alleen al van dit gedrocht verkocht. Maar ze verdienen dat, deze heren gladjanussen. Hier schreef ik er een paar weken geleden dit nog over.

2. The Felice Brothers: Tonight at the Arizona

Laat een stelletje marginalen los in een studio, verzin als marketeer van de platenfirma een goedkoop romantisch drama over hun leven, en je krijgt produkten als Laura Lynn, Frans Bauer en sinds kort The Felice Brothers! De opnames van de zelfverklaarde broers kwamen, te oordelen naar het resultaat op ‘Tonight at the Arizona’, in bezopen toestand tot stand. De verzamelde muziekpers herkende echter dé opvolger van The Band in deze band. Hebben die recensenten, laat staan The Felice Brothers, überhaupt ooit al eens een plaat van The Band gehóórd, dacht ik bij mezelf toen een wansmakelijke cafégeur, een dégoutante combinatie van sigarettenrook en alcoholwalmen, me vanuit de speakers van mijn muziekinstallatie tegemoet kwam waaien. Dan nog liever de plaat van The Eagles! Daarvan wist je immers op voorhand dat het plastieken country is; iets waarvoor de heren Eagles overigens niet de minste moeite doen om het te verhullen. Zo eerlijk zijn ze wel. Eigenlijk verdienen The Fel
ice Brothers dus de nummer één voor dé miskoop van het jaar, maar zelfs dát zou te veel eer zijn voor deze zielige bende zuiplappen, en dat plezier gun ik hen niet.

3. Zita Swoon: Big city

Ooit verklaarde Stef Kamil Carlens in een Humo interview naar aanleiding van de release van de Moondog Jr. cd ‘Everyday I wear a greasy black feather on my hat’ dat hij ernaar verlangde dat Tom Waits zijn plaat te horen zou krijgen. Een terechte wens toen, want dat fantastische Moondog Jr. debuut had dezelfde rauwheid als de jaren ‘80 platen van Waits. Helaas diende Carlens vanwege een andere, oudere Moondog, de groepsnaam te veranderen. Samen met de groepsnaam verdween namelijk jammer genoeg de ziel en ook de Waits factor in de muziek én stem van Carlens want onder de naam Zita Swoon maakte Carlens slechts één tamelijk goeie plaat die jammer genoeg ook één truttig disconummer bevatte. ‘I paint pictures on a wedding dress’ bevatte echter nog genoeg memorabele momenten, maar daarna raakte Carlens jammer genoeg het noorden kwijt, hetgeen wellicht te wijten is aan die identiteitscrisis. Sindsdien verscheen de ene rotplaat na de andere kutplaat. Het nieuwe ’Big city’ bleek dit jaar een nieuw droef dieptepunt. How much lower can you go, beste Stef Kamil? Ooit; in 1995, toen je nog aan de zijde van Tom Barman legendarisch stond te wezen tijdens het wekelijkse prima VT4 muziekprogramma ’Roxy’ (presentatie: Walter Grootaers!), was je een held, verdorie, maar nu ben je onderhand wel al je krediet kwijt. Een volgende Zita Swoon plaat is dan ook niet meer welkom @ Roen’s Ranch, en hopelijk brengen mijn andere Zita Swoon platen binnenkort genoeg op via eBay, zodat ik me het duurste ticket voor het concert van Neil Young op 11 februari 2008 in de Antwerpse Stadsschouwburg kan permitteren. U, beste bloglezer, mag natuurlijk ook altijd hier een serieus bod doen op mijn Zita Swoon cd‘s!

4. Tom Helsen: Hilite hotel

Het titelloze debuut van Tom Helsen verscheen in 1997, toen madam en ik nog in Leuven woonden. Niet vanwege studies overigens, maar vanwege onze toenmalige job. Dat kwam me goed uit, want Leuven had in die tijd met Music Mania en JJ Records schitterende platenwinkels. Net als de meeste andere, normale mannelijke treinpendelaars nam ook ik dagelijks een tussenstop tijdens mijn route tussen het station en thuis. In tegenstelling tot hen was mijn tussenstop echter niet het eerste het beste marginalencafé, maar JJ Records. JJ Records lag dan ook gelukkig op mijn weg naar huis. In dat jaar legde ik de basis voor mijn platencollectie. Zo kocht ik dus ook dat titelloze debuut van Tom Helsen. Op de releasedag, uiteraard, en in ruil voor slechts 450 goeie ouwe Belgische franken. ’Tom Helsen’ bleek een charmant debuut met heel wat parels, en je voelde toen al dat het beste nog moest komen op muzikaal gebied voor Tom Helsen. Tom Helsen nam zijn tijd voor het vervolg, en net op het moment dat ik hem dreigde te vergeten, zag ik daar plots, out of the blue, in het jaar 2000 dat vervolg ’Tom is doing great’ in de rekken van Free Record Shop in La Gaité MegaStore in Brussel liggen en ik graaide het mee. ‘Tom is doing great’ bleek een terechte titel, want de songs klonken eerlijk, puur en oprecht. De ideale glijbaan naar een meesterwerk. Maar dat was buiten de visie van Tom Helsen gerekend, want hij was uit op erkenning in de vorm van commercieel succes. Iets wat hem vrij aardig lukte in 2004 toen zijn derde plaat ‘More than gold’ verscheen. ‘More than gold’ bleek achteraf echter fool’s gold, maar dat was niet erg: Tom Helsen had met zijn 2 eerste platen immers krediet genoeg opgebouwd. De vierde plaat zou beter zijn, dacht en hoopte ik. In zijn onverzadigbare drang naar commercieel succes mat Tom Helsen zich echter een zakelijk, koud ultracommercieel geluid aan, en dat deed zijn songs voor die vierde plaat ‘Hilite hotel’ die begin dit jaar verscheen duidelijk geen goed. Op ‘Hilite hotel’ klinkt Tom Helsen als de mannelijk variant op Dido, en dat is verschrikkelijk jammer. Het legde Tom geen windeieren: ‘Hilite hotel’ was een commercieel schot in de roos, en je zag zakenman Tom Helsen in de loop van het jaar in elk mogelijk denkbaar televisieprogramma opdraven om zijn plaatje te promoten. Dat de echte muziekliefhebbers van pure, eerlijke muziek daarmee de fijn besnaarde, warme singersongwriter Tom Helsen van zijn eerste 2 platen kwijt zijn, kan hem blijkbaar geen ene moer schelen. Zonde.

5. Beirut: The flying club cup

Vorig jaar kocht ik het debuut ‘Gulag orkestar’ van Beirut en ik wist toen niet goed wat ik ermee aan moest. Dit jaar kocht ik dan ook maar het nieuwe ‘The flying club cup’, en daarmee weet ik het wel zeker: Beirut is niet aan mij besteed. Beirut maakt truttemiekes muziek voor brave, gevoelige meisjes als Joris Vergeyle van Radio 1, maar niet voor zwijnen als RoenHetZwoen.

6. Patrick Watson: Close to paradise

De naam Jeff Buckley viel in de meest recensies over deze plaat, en gezien ik een enorme fan ben van Buckley kocht ik me ‘Close to paradise’ dan ook. Zanger Patrick Watson van de gelijknamige groep heeft inderdaad bij momenten wat weg van Jeff; maar in tegenstelling tot de échte, zwaar betreurde Buckley bezit Patrick Watson geen greintje muzikaal talent. ’Close to paradise’ was dan ook maar goed voor één ding: het onding deed me eindelijk nog eens teruggrijpen naar het échte werk van de échte Jeff Buckley, en dat was duidelijk veel te lang geleden. De wereld mist Jeff Buckley. Dat immense gat kunnen nog geen duizend nieuwe platen van Patrick Watson opvullen.

 *** Volgende keer : De 50 Beste CDs van 2007 volgens RoenHetZwoen ***