We zijn er bij-na, we zijn er bij-na : Roens 50 Formidabele CDs van 2007 Deel 4 NRs 11 tot 20

Vandaag presenteer ik u het voorlaatste deel van mijn top 50 met favoriete cd’s van 2007. Ik zie nog wel wanneer ik de top 10 ga posten. Ik heb namelijk veel goesting om die volgende maandag pas te posten, omdat mijn “eindejaarslijstje” dan echt in de laatste week van het jaar gepost zou zijn, maar anderzijds… als ik het morgen post, ben ik er eindelijk vanaf.. Enfin, ik zie wel… Ondertussen kunt u altijd een gokje wagen op mijn top 10, top 5 of top 3 of nummer één in de reacties. De winnaar wint niets, maar verliest ook niets.

11. Levon Helm – Dirt farmer

The Band oerlid Levon Helm overleefde keelkanker. Dat zijn stem niet ongehavend uit de strijd kwam, is duidelijk hoorbaar op zijn nieuwe plaat ‘Dirt farmer’. Niét pijnlijk hoorbaar overigens, want op folkplaat ‘Dirt farmer’ klinkt Levon Helm vitaler dan ooit. ‘Dirt farmer’ klinkt haast als een ode aan Het Leven omdat Levon Helm dankbaar terugkijkt op zijn rijk gevulde leven middels zorgvuldig gekozen favoriete traditionals uit zijn jeugd en covers van zijn favoriete collega artiesten.

Zo covert hij op afsluiter ‘Wide river to cross’; een prachtsong van Buddy & Julie Miller. Als dank wellicht voor hun muzikale begeleiding op ‘The mountain’, een cover van Steve Earle uit het gelijknamige album (en het laatste essentiële album van Earle als u het mij vraagt). ‘The mountain’ is meteen één van mijn vele favoriete tracks uit het album.

12. Eilen Jewell – Letters from sinners & strangers

Eén van dé ontdekkingen van het jaar voor mij, deze Eilen Jewell, en ‘Letters from sinners & strangers’ is al haar tweede plaat, weermee ze ons moeiteloos terug katapulteert naar de jaren ’20 middels een overheerlijke zwierige mix van jazzy americana, western swing, countryblues en traditionele country. Het klinkt allemaal zo simpel en eenvoudig en losjes uit de pols dat het haast te mooi lijkt om waar te zijn. Niet moeilijk overigens, want Eilen Jewell haar begeleidingsband bestaat uit leden van de Tarbox Ramblers, een americanagroep die ik enkele jaren geleden dankzij dé Guy leerde kennen. ’Letters from sinners & strangers’ is een tijdloze plaat die nog lang na 2007 zal meegaan, en die ik uiteindelijk over 20, 30 jaar misschien wel als mijn favoriete plaat uit 2007 zal aanduiden.

Als favoriete track kies ik voor albumopener ‘Rich man’s world’ dat je meteen in de sfeer van het album zuigt.

13. Lucinda Williams – West

“Vergeet Patti Smith. Lucinda Williams is voortaan hét vrouwelijke boegbeeld van de Amerikaanse rock”, stelde ik serieus overdreven in mijn halfjaarlijstje. Patti Smith mag immers natuurlijk nooit vergeten worden. Lucinda Williams mag echter gerust naast haar op de troon plaatsnemen. Want de rest van wat ik een paar maanden geleden schreef, geldt immers nog steeds:

Favoriete track: ‘Come on’

14. Patty Griffin – Children running through

En de nieuwe plaat van Patty Griffin blijft ook na mijn halfjaarlijstje na ’West’ Lucinda Williams staan. “Children running through” is overigens het eerste échte meesterwerk van Patty Griffin. Alleen is het doodjammer dat ze haar platen aankleedt in van die spuuglelijke, kitscherige hoezen; hoezen waarvoor de hippe muziekliefhebber zijn neus ophaalt en daarmee een pracht van een americanaplaat mist.

Favoriete track: om te bewijzen dat de oubollige hoezen van Patty Griffin wel degelijk de lading niet dekken, kies ik voor ’Getting ready’.

15. Linda Thompson – Versatile heart

Een paar weken geleden schreef ik deze tekst over deze plaat, en ik verwijs er dan ook graag naar terug, want ik zie niet in wat ik nog zou kunnen aanvullen op die tekst. Misschien toch nog dit: dat ‘Versatile heart’ de gezelligste plaat van het jaar is, omdat het lijkt alsof de plaat in huiselijke kring rond het haardvuur opgenomen werd. Een romantische gedachte die jammer genoeg door het cd boekje ontkracht wordt. Maar dat stond al in mijn eerdere tekst over de cd. Ik val te veel in herhaling, vrees ik.

Mijn favoriete track is wellicht ‘Beauty’, het hemelsmooie duet met Antony Hegarty.

16. Mark Olson – The salvation blues

Kort na het verschijnen van het album ‘Tomorrow the green grass’ uit 1995 verliet Mark Olson de alt.country groep The Jayhawks om voor zijn zieke vrouw te zorgen. Enkele jaren later vormde het echtpaar ook een muzikaal koppel in de countrygroep The Creekdippers; een groep die telkens half goeie platen afleverde. Enerzijds had je de prachtige, goeie songs van Mark Olson, maar anderzijds had je jammer genoeg ook de lelijke, slechte songs, gezongen door zijn vrouw Victoria Williams. Een gegeven dat het niveau
van de platen telkens onderuit haalde, want Victoria Williams is nu niet bepaald met een nachtegaalstemmetje gezegend. Na jaren van goeie zorgen verliet het kreng haar man. Pech voor de ongelukkige Mark Olson, maar gelukkig voor ons, want eindelijk had Mark Olson weer alle ruimte op één album voor zichzelf. Op zijn nieuwe soloalbum ‘The salvation blues’ verwerkt hij de echtscheidingsbreuk én wordt hij bijgestaan door Gary Louris waarmee hij destijds de heerlijk harmoniërende vocalen vormde bij The Jayhawks. Hopelijk inspireert hun hernieuwde samenwerking in een reünie van The Jayhawks, want ‘The salvation blues’ is in feite de beste Jayhawks plaat sinds ‘Tomorrow the green grass’, ook al staat er dan officieel het etiket Mark Olson opgeplakt. In dat opzicht is ‘The salvation blues’ misschien wel een overgangsplaat en de ideale wegbereider voor een échte nieuwe The Jayhawks plaat. Net als Gravenhurst brengt ook Mark Olson overigens een mooie ode aan de Fairport Convention zangeres Sandy Denny, middels het toepasselijk getitelde ‘Sandy Denny’.

Als favoriete track kies ik voor ’Poor Michael’s boat’ omdat dit nummer door de Jayhawks tandem Mark Olson en Gary Louris samen werd geschreven. Een nummer waarbij het lijkt alsof het terug 1995 is, en ik ontdek een bonustrack op ’Tomorrow the green grass’.

17. Ryan Adams – Easy tiger

Nooit eerder stond Ryan Adams zo laag genoteerd in een eindejaarslijstje van mij. Logisch, want ik vind ‘Easy tiger’, op ‘Rock N roll’ en ’Demolition’ na, het minst goeie Ryan Adams album ooit. Maar zelfs een “minder” album van Ryan is nog altijd goed voor een relatief hoge notering als plaats 17. Het zegt veel over mijn waardering voor de artiest Ryan Adams; de enige en ware opvolger van Gram Parsons. ’Easy tiger’ had het ongeluk uit te komen na het monumentale drieluik ’Cold Roses – Jacksonville city night – 29’; wat mij betreft het muzikale equivalent van het veelluik “Het Lam Gods“. Met die 3 albums op rij bereikte Ryan Adams een creatief hoogtepunt en het is dan ook logisch dat ‘Easy tiger’ aanvankelijk wat teleurstelde. Maar als je ‘Easy tiger’ los kunt zien van die 3 imposante meesterwerken, dan blijft er nog genoeg moois over om ’Easy tiger’ tot de beste albums van 2007 te rekenen. Jammer dan ook dat ik er blijkbaar niet in slaag een nummer te uploaden.

Niet getreurd echter, want mijn favoriete track ’Two’ valt te beluisteren op Ryan z’n MySpace.

18. Buffalo Tom – Three easy pieces

Je kan het je vandaag nog nauwelijks voorstellen, maar voor het internettijdperk contacteerde je de VRT – toen nog BRTN, en daarvoor BRT – nog via gele briefkaarten om deel te nemen aan wedstrijden of programma‘s. Zo stuurde ik in de periode 1990-1996 zowat iedere week een gele briefkaart met mijn singles top 3 naar het Studio Brussel programma ‘De Afrekening’; een programma dat vandaag zowaar nog steeds bestaat en dat dus al ouder is dan zij die er nu naar luisteren. Soms verstuurde ik zelfs meerdere gele briefkaarten per week om toch maar dat ene nummer zo hoog mogelijk in de lijst te krijgen. Achteraf bekeken was dat maar belachelijk natuurlijk, maar ach ja, jeugdzondes zijn mij dan ook niet vreemd geweest. Zo herinner ik me dat ik in 1992 wekenlang maniakaal stemde op de fantastische gitaarsong ‘Mineral’ van Buffalo Tom. Het duurde dan ook niet lang eer ik het album ’Let me come over’ waar ’Mineral’ op stond in mijn bezit had. Eerst een exemplaar dat ik op ambachtelijke wijze gedownload had op cassette, een paar maanden later een échte MC-versie uit de Fnac (want MCs waren toen in de Fnac bijna de helft goedkoper dan CDs) en nog een paar jaar later de cd-versie (want die MCs hadden maar een beperkte levensduur, zeker bij veelvuldig gebruik – ik ben vandaag nog altijd mijn MCs van toen aan het vervangen door CDs, maar dit terzijde). In 1998 verscheen met ‘Smitten’ het laatste Buffalo Tom-album; een album dat ik graag en veel beluisterde in de herfst van dat jaar. Maar de tijdsgeest was een pure gitaargroep als Buffalo Tom in die periode slecht gezind. Rockgroepen dienden toen immers samples en electronica in hun muziek te gebruiken. Het was niet toevallig dat in dat jaar de nu-metal oprukte. Het resultaat was dat ‘Smitten’ nauwelijks opgemerkt werd en bovendien lauwe kritieken kreeg. De groep hield het dan maar voor bekeken. Nu, 9 jaar later, is er vanwege het internet geen overheersende muziekstroming meer. Iedereen luistert naar vanalles en een nieuwe plaat van een oubollige groep als de Eagles is de best verkochte plaat van het jaar. Zelfs groepen als Pink Floyd, Genesis, Yes, Supertramp en meer van dat fraais die we in het grungetijdperk ("alle macht aan de gitaren" blokletterde OOR ooit in die periode) uitspuwden zijn vandaag helemaal terug of keren terug in de muziek van nieuwe jonge groepen en artiesten. Het gevolg is dat we de laatste jaren overspoeld worden door reünies.

Ook Buffalo Tom vond de tijd blijkbaar rijp voor een reünie, en na een reeks optredens vorig jaar verscheen dit jaar dan 9 jaar na ‘Smitten’ het nieuwe album ‘Three easy pieces’. Een album dat klinkt alsof de tijd is blijven stilstaan. Een album dat middels opener ‘Bad phone call’ naadloos aansluit op dat ‘Smitten’, maar gaandeweg meer het album ‘Let me come over’ in herinnering brengt. En gelukkig maar, want het deed me beseffen dat ik Buffalo Tom nog het liefst rauw, puur en oversneden lust. Het Buffalo Tom van oude briesende rocksongs als ‘Larry’, ‘Velvet roof’ en ‘Darl’ dus.

Mijn favoriete track uit ‘Three easy pieces’ is dan ook het titelnummer dat perfect aansluit op die oude songs.

19. The Shins – Wincing the night away

De beste popplaat van het jaar wat mij betreft. Geen popplaat in de pure, klassieke, strikte betekenis, trouwens, want het ontbreekt de songs aan refreinen. Desalniettemin bevatten de songs op ’Wincing the night away’ de meest aanstekelijke melodieën en de best meezingbare teksten van het jaar. Teksten overigens, die volgens mij nergens op slaan. Ik krijg er alvast kop noch staart aan. Het lijkt wel alsof zanger en tekstschrijver van de groep James Mercer één lange, vloeiende tekst heeft getypt en vervolgens alles aan stukken gescheurd om tenslotte alles terug lukraak aan mekaar te plakken. Op de teksten moet je dus niet letten; die zing je op den duur wel vanzelf mee, want de superaanstekelijke melodieën en hooks vliegen je om de oren.

Mijn favoriete track van het album is de single ’Phantom limb’, maar omdat iedereen dat nummer ondertussen wel kent, kies ik voor het wondermooie, voor dit album atypische nummer ’Black wave’.

20. The Decemberists – The crane wife

Herontdekt dit jaar: The Decemberists. Ik leerde de groep kennen in 2003 via het album ‘Her majesty’; een album dat ik goed kon smaken. Toch liet ik het daaropvolgende ‘Picaresque’ aanvankelijk links liggen. De – nochtans positieve – recensies over dat album schrikten mij af. Maar jonge recensenten maken vandaag al te vaak vage vergelijkingen die verwijzen naar albums van nu. Hun schuld niet natuurlijk; ze hebben nog heel wat oude mooie muziek te ontdekken en ze geven dan maar een eigen visie op een nieuw album, hetgeen volkomen terecht is natuurlijk. Dat besefte ik toen ik dit jaar, ondanks alweer positieve recensies waarvan de inhoud me echter alweer afschrikte, toch maar het nieuwe album ‘The crane wife’ probeerde. En gelukkig maar, want ‘The crane wife’ bleek een boeiend folkrockalbum met vele progressieve elementen, waardoor The Decemberists de oude albums van progressieve folkrockgroepen als Spyro Gyra, The Strawbs en in mindere mate ook Fairport Convention in herinnering brengt.

Favoriete track: het hele album is één langgerekte favoriete track, maar een opvallende passage in het geheel is het nummer ‘Yankee bayonet (I will be home then)’; een vraag-antwoord duet van Decemberists zanger Colin Meloy met de jonge folkzangeres Laura Veirs.