Sun Kil Moon – April

Het is bijna niet te geloven dat ik deze maand precies 6 jaar noodgedwongen ‘huisman’ werd. Zoals de meeste lezers inmiddels wel zullen weten, kletterde ik einde maart 2002 met mijn klikken en klakken van een rotswand bijna de Semois in waardoor ik veroordeeld werd tot levenslange opsluiting in mijn Ranch. Met de lichamelijke gevolgen heb ik mettertijd leren leven, maar de ravage die dat ongeval in mijn hoofd aangericht heeft, is haast ondraaglijk. Laat staan dat het ooit te herstellen valt. Temeer omdat het lijkt alsof de tijd sinds mijn val is blijven stilstaan. In mijn hoofd is het nog altijd het jaar 2002, wat maakt dat ik me vele details van gebeurtenissen in mijn leven sinds het jaar 1991 nog haarscherp kan herinneren. Toeval of niet, maar dat jaar leerde ik mijn madam kennen. We hebben sindsdien dus zowat alles samen meegemaakt en als ik soms eens een anekdote heroprakel uit de beginjaren van onze relatie vind ik het soms frustrerend dat zij zich dat bewuste detail niet meer kan herinneren. Om maar te zeggen: er woedt sinds mijn ongeval een storm van nutteloze details in mijn hoofd en soms gebeurt het dat ik ‘s nachts de slaap niet kan vatten omdat ik lig door te denken op een niets betekenende gebeurtenis uit pakweg het jaar 1994. Ik heb dan ook het gevoel dat er op de dag van mijn ongeval een breuklijn in de tijd ontstaan is, die weliswaar parallel loopt met de rest van de wereld, waarin ik geïsoleerd zit zodat ik niet mee kan evolueren met mijn omgeving. Mijn psychiater en psychologe helpen me de uitgang te zoeken, maar zolang die donkere schaduwen uit het verleden in mijn hoofd blijven rondspoken zal ik nooit het licht aan het eind van de tunnel van het tijdsvacuüm waarin ik me bevind, vinden. Een delete toets in mijn hoofd zou dé oplossing zijn om dat vervelende verleden, of tenminste de vele zinloze details ervan, te kunnen uitwissen opdat ik weer zou kunnen mee evolueren met de rest van mijn omgeving.

Vreemd genoeg herken ik datzelfde onbehaaglijke gevoel zo nu en dan ook op platen waarop het lijkt alsof de tijd stil blijft staan terwijl je ze beluistert. Vorige vrijdagnacht was het nog eens van dat toen ik voor het eerst ’April’, het nieuwe, derde album van Sun Kil Moon beluisterde. Hoewel de cd speler aangeeft dat de plaat meer dan 70 minuten duurt, lijkt het eerder alsof de plaat 7 minuten duurt. Of daaromtrent. Dat komt doordat in het hoofd van Mark Kozelek de tijd ook is blijven stilstaan. In zijn hoofd is het continu herfst, meerbepaald de herfst van 1992 toen het eerste album van Red House Painters verscheen. Sindsdien probeert Kozelek ook de uitgang te vinden van het tijdsvacuüm waarin hij al 16 jaar ronddwaalt. Tevergeefs voorlopig, zoals meteen al mag blijken uit de bloedmooie openingstrack ‘Lost verses’ van het nieuwe Sun Kil Moon album ’April. Welkom in het getormenteerde hoofd van Mark Kozelek:

MP3 Lost verses

I came out from under her warm sheets
Into the brisk late October
If only for one last hope
I wanted my time with you to be over

I’m staring up into the sky
While all the rain is pouring down
I’m reaching out for your help
But evil beings hold me backwards

All shapes and shadows move in and out
And hover round my bed
Voices arrive and disappear
I want to talk to them

Darkness disintegrates
I’m rising, I’m rising toward a light
A light leading over hills and meadows

I’ve risen up from the dead
With the burning leaves of Autumn
If only for one last chance
That all of whom have been defeated
To put on my father’s wool coat
To smell my mother’s fragrances and perfume
To find my young brothers and sisters
To never leave or let them go

Houses adorned so beautifully
The Marin headlands song
Lost verses well up my eyes and ears
The lone mandolin strums
On Tamalpais warm Spring
The many places we
Lay down in sleepy hidden shadows

I see you well and clear
Deep in the moonlight dear
Your radiant August eyes
They are the suns that rise
They are the light that blinds
They end these lost verses

I came up from under the ocean
Evaporated sea salt water
A mist above the skyline
I haunt the streets of San Francisco
Watch over loved ones and old friends
I see them through their living room windows
Shaken by fear and worries
I want them to know how I love them so
Foghorns would sound in waking
Is it my voice you hear?
Footsteps are moving across the floor
And you know I’m here
The afternoon carries up from the hills and you are well and near
To fall into the light I follow

I feel you oh so near
When morning doves appear
And ghosts of April ring
Echo the refrain
Soon finding a place
In these lost verses

They fill the foggy day
They hide the hills away
That steal our time
They are the picturesque night
The casting city lights
On the bay flowing into the ocean glowing