Inferno Galmaarden, The Day After

Mja, ik had dus toch niet gehallucineerd zondagnacht. Ik kreeg het zelfs bij deze temperaturen koud bij het zien van mijn eigen amateurbeelden tijdens het VTM middag- en avondjournaal, met daarbij het commentaar van onze gebroken klinkende burgemeester Deneyer. Nooit gedacht immers dat beelden van mij ooit het nationale nieuws zouden halen. Toen we dan gisteren namiddag een kijkje gingen nemen op het dorpsplein was de kerk inderdaad uitgebrand. De nachtmerrie was echt gebeurd. De ravage is enorm. Galmaarden is in het diepste van zijn ziel getroffen. De verwoestende brand heeft een diepe wonde in het hart van het dorp gekerfd. Het zal hier nooit meer hetzelfde zijn; het rustieke plaatje klopt niet meer. Onze burgemeester had gelijk: voor iedere inwoner uit Galmaarden had de kerk wel een betekenis; ook voor inwijkelingen zoals wij. Onze dochter werd er oktober 2003 verdorie gedoopt. Zij zou vandaag met haar klasje overigens naar de kermis op uitstap gaan. Benieuwd of dit nu nog zal doorgaan. Galmaarden heeft zich gisteren de ogen uitgewreven en hét sleutelwoord dat gisteren overal in het dorp weerklonk was ‘ongeloof‘. Toepasselijk bij deze omstandigheden, dat wel. Maar toch ook wel opvallend en bizar dat net dit woord gebruikt wordt voor een afgebrand gebouw waarin voordien het geloof gepredikt werd. Of moet het gebruik van het begrip "ongeloof" hier anders geïnterpreteerd worden? Uit men "ongeloof" omdat men niet wil en niet kan geloven dat De Duivel zelve toegeslagen heeft in Het Huis van God?  Ik zit in ieder geval nog met vele vragen. Niet van het genre “hoe is dit kunnen gebeuren”. Dat interesseert me immers niet. Dat zijn journalistenvragen. Maar waarom? Niet in de strikte zin: de daders kunnen mij hierop geen antwoord bieden; dat interesseert me ook niet. Wellicht hebben ze niet eens een reden, tenzij een idiote, voor hun daden. Nee, mijn vragen zijn eerder aan onze dorpspriester Kris Meskens gericht. Ik zal hem één van de volgende dagen hierover dan ook proberen te contacteren. Niet nu. De arme man zijn hoofd heeft het nu waarschijnlijk al meer dan warm genoeg. Straks, als Galmaarden terug in zijn eeuwige slaap gesukkeld is waaruit het gisteren brutaal wakker geschud werd, is het tijd voor symbolische vragen van pseudo filosofen als ik. In ieder geval, en dat kunnen we nu wel met zekerheid stellen: Galmaarden is, zoals u hieronder kunt zien, een kerk armer en een ruïne rijker. Zij, waaronder ikzelf, die het met eigen ogen zagen gebeuren zullen vanaf nu bij iedere passage op het dorpsplein moeten terugdenken aan die vervloekte, verwoestende zondagnacht van maandag 12 mei 2008. Dit zal dan ook tot onze dood op ons netvlies gebrand staan. En voor Galmaarden in het algemeen zal dit drama in het collectieve geheugen gegrift staan. Tot in de eeuwen der eeuwen. Amen