De muzikale hemel @ Toogenblik

Vrijdagavond baanden madam en ik ons, samen met duizenden andere chauffeurs, een weg door het donkere watergordijn dat opgetrokken werd door onophoudelijke stortregens. De auto’s leken net reddingssloepen en hoewel we dus allen in hetzelfde schuitje zaten op de Ring rond Brussel, voelde ik geen gemeenschappelijke band met de anderen op de weg. Zij hadden immers allemaal een afspraak met de toekomst en vervloekten de regen allicht, omdat die de snelheid op de autosnelweg op natuurlijke wijze temperde waardoor iedereen noodgedwongen tegen een zalige 70 km/u diende voort te slenteren. Madam en ik hadden echter een afspraak met het verleden en waren dus niet gehaast. Hoewel verschillende factoren gedurende de hele dag onze afspraak trachtten te verhinderen, kon niets ons van onze afspraak tegenhouden. Ook de ultieme laatste poging, een vrachtwagen die op het einde van onze rit de hele breedte van de straat belemmerde, kon ons er niet van weerhouden de teletijdmachine Toogenblik te betreden.

Foto: Marc De Proft 

Groot was mijn vreugde toen ik vrijdag op de website van Toogenblik de bevestiging las dat de Canadese Cara Luft het voorprogramma van Caroline Herring zou verzorgen. Cara Luft speelde ooit immers de rol van Jenny Van Halen in The Wailin’ Jennys; een Canadese folkgroep waarmee ze in 2004 de prachtplaat ‘40 days’ maakte. Kort na de release van die plaat stapte Cara Luft uit The Wailin’ Jennys en sindsdien was ik haar uit het oog verloren. Ik had vorig jaar zelfs de recensies van haar nieuwe soloplaat ‘The light fantastic’ over het hoofd gezien. Maar vrijdagavond zou ik haar dus in levende lijve zien en ik was benieuwd of haar vocale capaciteiten op plaat ook live op het intieme podium van Toogenblik zouden overeind blijven. Een onterechte twijfel die de guitige Cara Luft vanaf openingsnummer ’There’s a train’ wegblies. Ze trof me met haar gouden stem immers meteen diep in mijn hart en haakte zich in één moeite voorgoed vast in mijn ziel. Ik was duidelijk nog niet goed bekomen van haar trefzekere overweldigende openingsaanval op mijn gemoed, want stom genoeg vergat ik vlak daarna het machtige ‘Something to hold onto’, het titelnummer eigenlijk van de hoger vernoemde Wailin’ Jennys plaat, op te nemen. Het moment mag dan wel in mijn geheugen gegrift staan, maar hoe lang zal ik nog op mijn geheugen kunnen rekenen? Daarom probeer ik zo veel mogelijk herinneringen vast te leggen op film als houvast voor later. Je weet immers maar nooit dat de medicatie die ik nu al jaren slik later niet aan mijn geheugen zal vreten waardoor deze mooie herinneringen voorgoed gewist zullen worden. Daarnaast wil ik zo veel mogelijk herinneringen vastleggen voor mijn dochter. Zal zij later immers nog dergelijke hartverwarmende concerten kunnen meemaken in sfeervolle clubs als Toogenblik? Zullen dergelijke authentieke clubs zich staande kunnen houden temidden de verstikkende, gestuurde, fake wereld van entertainment en showbizz? Maar ik wijk af geloof ik. Ik had het over dat heerlijke ‘Something to hold onto’ waarmee Cara Luft alle aanwezigen in Toogenblik naar hogere sferen had gebracht. Eenmaal daar aangekomen, voerde ze ons middels de traditional ’Bonnie light horseman’ moeiteloos mee naar het tijdperk van Napoleon en King George III. Iedereen zoemde het refrein zachtjes mee en even leek Toogenblik de binnenkant van een met de golven meewiegende oude houten driemaster. Een onvergetelijke heerlijke intieme sfeer die nog versterkt werd door de sobere, gedempte belichting op het podium en de kaarsen op de tafeltjes. En door Cara Luft zelf, want met haar natuurlijke charme en spontane interactie met het publiek at iedereen uit haar hand. Een situatie waarvan ze terecht gebruik maakte door daarna het publiek te vermurwen met enkele van haar eigen bloedmooie songs als ’No friend of mine’, ’Down to the river’ en ’Jerusalem’ uit haar prachtcd ‘The light fantastic’. Het concert besloot ze met het onweerstaanbare ‘Come all you sailors’, een classic van haar hand die destijds ook op The Wailin’ Jennys plaat pronkte. Logisch dan ook dat Cara Luft meteen terug naar het podium geroepen werd voor een toegift. Cara Luft bedankte hartelijk door met haar versie van de traditional ‘The blacksmith’ (die ook al te vinden was op haar album ’Tempting the storm’ uit 2000) de kers op de taart van een wonderlijk optreden te zetten en daardoor haar set in pure schoonheid te eindigen. “In a few minutes Caroline Herring will sing for you. She’ll bring you to heaven.”, drukte Cara Luft ons op het hart. God ja, een mens zou haast vergeten dat we daarna het hoofdprogramma nog moesten krijgen.

Foto: Marc De Proft 

Caroline Herring slaagde er nochtans niet meteen in een vervolg te breien aan de door Cara Luft gecreëerde hartelijke sfeer. Tijdens openingsnummer ‘Stone cold world’ maakte ze meteen een steenkoude eerste indruk en ook met het daaropvolgende ‘Wise woman’ bleef ze afstandelijk en koel. “Die gaat hier compleet de mist ingaan“, dacht ik meteen en ik had de indruk dat ik daarmee niet de enige was die dat dacht. Niets was echter minder waar. Door wie of wat of hoe weet ik niet, maar plots was het ijs helemaal gesmolten en transformeerde Caroline Herring in een warme, hartelijke doch zelfverzekerde, intelligente vrouw. Iedere song werd vanaf ‘The great unknown’ voorafgegaan door een inleidend fascinerend verhaaltje waardoor iedereen in de ban raakte van Caroline Herrings zachte, intrigerende, authentieke folksongs. Sombere, betoverende folksongs die ingekleurd werden door Caroline Herrings zachte gitaarspel en wondermooie, engelachtige stem waarmee ze je als vanzelf meesleepte naar de jaren ’30; het tijdperk van de Grote Depressie. Je kon de heerlijk geurende bezongen ’Magnolias’ haast ruiken vanwege de intensiteit en de puurheid waarmee Herring het nummer bracht. Ook andere oudere songs als ‘Trace’, ’Devid made a mess’ en ’Colorado woman’ maakten indruk en brachten iedereen in vervoering, maar ze bleken achteraf nog maar de opstapjes naar de hemelreikende hoogtepunten van de avond. ‘Lay my burden down’, ‘Paper gown’ en ‘Heartbreak tonight’ uit de nieuwe cd ’Lantana’ vormden dan ook een verbluffend, adembenemend drieluik waarmee Caroline Herring ook het hart van de laatste twijfelaar gestolen had. Murder ballad ’Paper gown’ was sowieso al onvergetelijk door de gruwelijke achterliggende betekenis ervan, maar de live uitvoering vrijdagnacht in Toogenblik is zonder te overdrijven één van de mooiste momenten in mijn leven geweest. Caroline Herring had hiervoor Cara Luft en haar muzikale partner Hugh McMillan terug op het podium geroepen om haar vocaal en muzikaal bij te staan. Het resultaat was ronduit bloedstollend. Deed je letterlijk naar ade
m happen. Bracht je helemaal in het achterliggende verhaal dat je de week voordien nog had zitten uitspitten. De live uitvoering van ‘Paper gown’ in Toogenblik door de schrijfster van het nummer zelf dan nog is kortweg het mooiste muzikale moment in mijn leven geweest en heeft een onuitwisbare indruk nagelaten. Dit was de muzikale hemel. Punt. Vanaf hier kon Caroline Herring niets verkeerd meer doen. Zelfs niet met het wat melige, doch eerlijke slaapliedje ‘Sam’s song’ dat ze na de geboorte van haar zoontje Sam had geschreven. Je hoorde zo in haar stem dat ze haar zoontje miste en dat ze naar haar thuis en gezin verlangde. Op zo‘n moment ben ik blij dat ik geen muziekrecensent ben, maar een muziekgenieter. Wondermooie uitvoeringen van ’Temple square’ en ’Mississippi snow’ volgden, waarna Caroline Herring opnieuw Cara Luft en Hugh McMillan uitnodigde op het podium om samen met haar de set te beëindigen met het hoopvolle, tot meestampen uitnodigende ’Unclouded day’. Na dit hartelijke charme offensief riep het publiek Caroline nog 2 keer terug het podium op. Eerste bisnummer ‘Song for Fay’ bereikte haast de muzikale hemel van ‘Paper gown’ en dus vroeg en kreeg het publiek met de Kate Wolf cover ‘Here in California’ nog een tweede en laatste bisnummer.

Cara Luft had woord gehouden: zij beloofde dat Caroline Herring ons in de hemel zou brengen en hoewel Herring aanvankelijk koel en afstandelijk overkwam, voerde ze ons toch algauw naar die beloofde hemel. Het maakte dat ik haar na het concert durfde aanklampen voor een gesprekje. Toch was ik zelfs dan nog verbaasd dat ze heel spontaan en hartelijk inging op het gesprekje. Ik vertelde haar dat ik vorige week het hele verhaal achter ’Paper gown’ op mijn blog gepleurd had en hoe gruwelijk ik dat verhaal vond. Ik raakte hiermee duidelijk een gevoelige snaar want ze vertelde honderduit over het gebeurde en hoe haar dat aangegrepen en beïnvloed had in haar latere studiekeuze. Ze besloot uiteindelijk met haar afschuw over de figuur Susan Smith en dacht er zelfs luidop over na het nummer nooit meer live te willen spelen “omdat Susan Smith die aandacht eigenlijk niet verdient”. Ik verzekerde haar dat het een sterke murder ballad op zich is die moeiteloos op Nick Cave z’n ‘Murder ballads’ had kunnen staan, maar ik vrees dat ik haar niet heb kunnen overhalen met dat slappe argument. De sterke, zelfverzekerde, intelligente Caroline Herring had immers duidelijk de ‘Paper gown’ in gedachten al verscheurd.

Setlist Cara Luft:

1. There’s a train
2. Something to hold onto (Wailin’ Jennys; niet gefilmd)
3. Bonnie light horseman (trad.)
4. No friend of mine
5. Down to the river
6. Jerusalem
7. Black water side (trad.)
8. Come all you sailors (Wailin’ Jennys)
Bis:
9. The blacksmith (trad.)

Setlist Caroline Herring:

1. Stone cold world
2. Wise woman
3. The great unknown
4. Trace
5. Magnolias
6. Devil made a mess
7. Colorado woman
8. Lay my burden down
9. Paper gown
10. Heartbreak tonight
11. Sam’s song
12. Temple square
13. Abuelita
14. Mississippi snow
15. The dozens (niet gefilmd)
16. Unclouded day
Bissen:
17. Song for Fay
18. Here in California (Kate Wolf cover)

Mijn opname van Caroline Herring – ‘Paper gown’: