‘Chrome dreams II’, ‘American V: A hundred highways’, ‘Prairie wind’, ‘Bubblegum’ en ‘Strings of the storm’ waren wat mij betreft de platen die het voorbije lustrum met kop en schouders boven de rest van het muzikale deelnemersveld uittorenden. Omdat ze iets met me deden. Elk op hun eigen manier. ‘Chrome dreams II’ en ’Prairie wind’ herinnerden me eraan waarom ik ooit een fan geworden was van Neil Young. Iets wat zijn platen daarvoor sinds ’Mirror ball’ niet meer gekund hadden. ‘American V: a hundred highways’ bood in 2006 meer weerwerk dan mijn kalmeerpillen waardoor Johnny Cash er vanuit het hiernamaals voor zorgde dat ik vandaag nog in leven ben. Met ‘Bubblegum’ plantte Mark Lanegan in 2004 13 jaar na ’Nevermind’ en ’Ten’ eindelijk nog eens een Mijlpaal in de Rockgeschiedenis. De song ‘Driving death valley blues’ is vandaag nog steeds de ‘Highway to hell’ voor de 21ste eeuw. En met ‘Strings of the storm’ zorgde Elliott Murphy ervoor dat ik af en toe nog eens buiten mijn ranch kom, want zijn concerten brengen me telkens in een andere, betere wereld. Ook met ‘All I intended to be’ van Emmylou Harris verscheen er dit jaar al een dergelijke grote plaat en ik dacht dat 2008 daarmee zijn grote plaat te pakken had. Al wat nog zou volgen zou slechts aanvulling zijn. Klaar.
Totdat ik een paar weken geleden de ‘Sun giant’ EP en ‘Fleet Foxes’ van Fleet Foxes kocht. Ik wilde ze aanvankelijk uit onverschilligheid vanwege het hoge hype gehalte niet eens kopen, maar gelukkig was mijn koopkracht nog net groot genoeg om beide cd’s er die week toch ook maar bij te pakken. Ik kocht ze haast uit medelijden. Niet tegenover de groep maar tegenover de muziekpolitie. Een houding die vanaf de eerste beluistering meteen transformeerde in verbazing. Verbazing sloeg om in verwondering. Ik voelde meteen dat hier iets bijzonders aan de hand was, maar ik weigerde het aanvankelijk te geloven. Ik besloot mijn instinct en mijn gevoel niét te volgen en zette de beide cd’s op een veilige derde plaats in mijn halfjaarlijstje van 2008. Mijn hart wilde ze meteen op de eerste plaats zetten, maar mijn verstand was bang dat ik niet serieus genomen zou worden. Ik had de platen tenslotte nog maar net gekocht. Dat prille enthousiasme zou wel overwaaien, vertelde mijn verstand. Dit was ongetwijfeld opnieuw een hoopje gebakken lucht waarvan de geurhinder niet te harden zou zijn van zodra ik het dunne bovenlaagje zou afgeschraapt hebben.
Inmiddels sta ik ettelijke beluisteringen verder en er gaat geen dag meer voorbij zonder minstens 5 beluisteringen van beide cd’s. Niet omdat ik zelfkastijding leuk vind of SM my cup of tea is. Nee, de echte reden is dat ik niet meer zonder de plaatjes van Fleet Foxes kán. Fleet Foxes zijn, nu tenminste nog, ongerept, puur natuurtalent en hun beide cd’s zijn vers uit een goudmijn gehakte onbewerkte goudklompjes. Natuurlijk heeft de groep ze niet uit onontgonnen terrein gekapt. Ze hebben verder gezocht in de mijngangen waar in het verleden al tientallen andere Groten hen voorgingen en waarvan men ten onrechte dacht dat alles er al lang uit weg geroofd was. Het maakt in ieder geval dat ik bij Fleet Foxes telkens een onophoudelijke klankenstroom uit de Rockgeschiedenis hoor voorbij kabbelen. Fleet Foxes heeft wat mij betreft in de eerste plaats de magie van de akoestische en dus mysterieuze kant van Led Zeppelin weten te vangen. En de verschillende muzikale wendingen hebben ze van… ja, van zovéél eigelijk. Ik dacht al aan The Strawbs, Lindisfarne (The fog on the Tyne is all mine nog aan toe!), Buffalo Springfield, Spyro Gyra en zelfs Joey heeft wellicht gelijk door Fairport Convention te vernoemen. Ach, het maakt allemaal niet uit. Fleet Foxes behandelt de rockgeschiedenis tenminste respectvol door aan het aloude recept een eigen ingrediënt toe te voegen dankzij hun jeugdige enthousiasme en creativiteit.
Maar bovenal herken ik in frontman Robin Pecknold dezelfde gemeende, hartstochtelijke passie als bij Kurt Cobain. In tegenstelling tot Cobain schreeuwt Pecknold zijn demonen echter niét uit zijn lijf. Nee, hij bedwelmt ze met zijn feeërieke engelengezang, maar doet dat wél op dezelfde passionele, intense wijze als Cobain destijds. Zijn kompanen harmoniëren dikwijls met hem mee waardoor alle 7 hemelen tegelijk bereikt worden waar ze dan weer The Byrds en ander hemels zingend gevogelte als Buffalo Springfield, Crosby, Stills, Nash & Young en zelfs The Zombies tegemoet vliegen. Ze hebben er zelfs een nest gebouwd met jong vrouwelijk schoon als The Be Good Tanyas, Tres Chicas en The Wailin’ Jennys. Beluister die laatste groep hun ‘40 days’ cd en je begrijpt meteen wat ik bedoel. Soms psalmodiëren ze, zoals in ‘Sun giant’ of ‘Sun it rises’, maar altijd en bovenal masseren en zalven ze mijn getormenteerde ziel. Fleet Foxes heeft daarom definitief een plaats in mijn hart veroverd met hun ‘Sun giant‘ EP en hun titelloze volwaardige debuutplaat die op z’n minst met het grootse ’Mykonos’, de kampvuurhymne ’White winter hymnal’, het máchtig mooie ’Tiger mountain peasant song’, het mysterieuze tweeluik ’Heard them stirring’ en ’Meadowlarks’, het dromerige ’Blue ridge mountains’ en het adembenemende ’Oliver James’ de allermooiste songs van het jaar en zelfs van vele voorbije jaren bevatten. Klassieke, tijdloze songs zijn het. Stuk voor stuk. En je kan sommigen daarvan zomaar gaan beluisteren op hun MySpace. Laat het alweer geen parels voor de zwijnen zijn!
Zelfs al worden hun volgende platen ongetwijfeld bezoedeld door de inbreng van een grote platenmaatschappij en bijgevolg alle mogelijk denkbare hotshots; ’Fleet Foxes’ en de ’Sun giant’ EP nemen ze me nooit meer af. Gedurende één uur doet Fleet Foxes me met deze beide cd’s weer geloven in een betere wereld dankzij de magische en mystieke kracht van hun bedwelmende folkrock. Of hoe rust, kalmte en eenvoud dikwijls meer kunnen imponeren dan (on)gecontroleerd lawaai of geforceerde, gekunstelde, zielloze gecreëerde moderne new age muzak als op de laatste Coldplay. Maar wat nu met mijn halfjaarlijstje van 2008? Waardeloos? Mag het na een goeie week alweer in de prullenmand gegooid worden? Ach, Emmylou Harris verdient wat mij betreft gerust de titel ‘Plaat van het jaar’. Fleet Foxes gaat
immers voor meer: Fleet Foxes gaat met ’Fleet foxes + Sun Giant’ voor Plaat van de Eeuw en voor een plaatsje in tijdloze albumlijstjes. Maar Fleet Foxes is bovenal een Godswonder.
Roen's Ranch 
I agree … en durf daarbij zelf zeggen dat ze naast bijna DE plaat van het jaar, onlangs ook bijna HET optreden van het jaar speelden in de Botanique, nem!
LikeLike
Ik ben na het werk even langs mijn favoriete platenboer gereden om met eigen oren naar dit Godswonder te kunenn luisteren.
Ik ben benieuwd.
LikeLike
Tja, het blijft natuurlijk een kwestie van persoonlijke beleving, Peerke. Ik heb geprobeerd van mijn beleving zo goed mogelijk weer te geven. Vandaar dat ik dringend eens een nieuwe naam moet vinden voor mijn categorie ‘CD besprekingen’. Want ik schrijf geen cd besprekingen; dat is iets voor recensenten. Ik probeer cd belevingen te verwoorden. Dat is het hoogste wat ik kan. Ik hoop in ieder geval dat de plaat jou ook zal raken. Ze is wondermooi; zeker zoals gisteren bij een wondermooie zonsondergang. Ik wou dat ik gisterenavond in de Ardennen zat in mijn favoriet hotelletje midden in de bossen, zittend op het terras, luisterend naar deze plaat….
@debonair:
Ik vind het erg jammer dat er niet meer youtube materiaal van te vinden is voorlopig. En ook een bootleg ben ik ondertussen nog niet tegengekomen. Zéér, zéér jammer. Ik wil absoluut méér Fleet Foxes. Dit uur Pure Pracht van de CD en de EP doet verlangen naar meer. Wij willen altijd meer. De Trockener Kecks zeiden het in de vroege jaren ’90 ook al.
LikeLike
ik ben geïntrigeerd. ik ken de groep niet, maar het ziet er naar uit dat ik daar dringend verandering in moet brengen 🙂
LikeLike
Letterlijk dan, de full-cd geeft een vollediger beeld van het kunnen van de Fleet Foxes. Ze bloeien als het ware helemaal open. Wijdse klanklandschappen, muziek met veel ruimte in.Aan het lijstje referenties die jij opgeeft wil ik er nog een paar aan toevoegen. Ik hoor echo’s van The Beach Boys uit Brian Wilson’s hoogtijdagen en vooral ook Neutral Milk Hotel. Dit zou inderdaad wel eens een blijvertje kunnen worden.
Bedankt Roen, om mij over de streep te trekken.
LikeLike
Merci voor de ‘bezorgdheid’, maar er is gelukkig geen nattigheid te bespeuren, tenzij de regen buiten dan. Gisteren out of the blue een verlenging van mijn contract onder de neus geschoven gekregen. Zag dan wel ’s avonds dat er een fout in staat; zou pas vanaf 01/08 lopen terwijl ik er redelijk zeker van ben dat ze 01/07 bedoelen, tenzij ze me deze maand niet gaan betalen, lol, maar ook dat komt nog wel in orde zeker. In de sociale sector kweek je geduld 😉
Ging er nog over bloggen, helaas deze week geen tijd wegens, idd, druk op het werk, lol.
Toedels!
LikeLike
Ik ben dol op je constante koopkrachtkritiek. Dat even terzijde.
(Op je algemene muzieksmaak natuurlijk ook hoor!)
LikeLike
Mja, ik begin nu zowat te twijfelen aan mijn Fairport Convention- (en Steeleye Span)-referenties; het zal er vooral mee te maken gehad hebben dat ik [i]Liege and Lief[/i] en [i]Fleet Foxes[/i] achter mekaar geluisterd heb, en snelsnel een referentiepunt zocht. Mea Culpa?
Peerke heeft trouwens groot gelijk: via de EP alleen kom je er niet (al vond ik “Mykonos” van in het begin bedwelmend). Het is pas vanaf het beluisteren van de plaat dat de ware pracht van deze groep zich ontvouwt. Ik ben echt blij dat ik, net zoals jou, toch maar eens geluisterd heb naar dit groepje, en mijn vooroordelen over de muziekpolitie even aan de kant gezet heb. Ik wou een stuk schrijven over Fleet Foxes, maar jij zegt het het best, Roen. Dank je om mij het typwerk te besparen. 🙂
LikeLike
@ fILLE:
Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn!
@ Peerke:
Graag gedaan, echte schoonheid deel ik graag met iedereen. Er vallen inderdaad hopen referentiepunten te horen. Dit moet je inderdaad in zijn geheel ondergaan, anders klopt “het plaatje” niet. Dit is geen losse mp3 plaat; zo werkt het hier niet.
@Josie:
Ja die sociale sector; zwijg er mij van, mijn madam werkt er ook. Zou het overigens meer dan vroeger regenen? Ik weet het niet; ik heb alleen maar zonnige herinnerigen aan vroeger. Toch hou ik nu meer van de regen.
@ Lene:
Ja, het is me wat met die koopkracht. Vagen herinneringen uit de jaren ’70 komen terug naar boven. Zou het terug zo erg worden? Voorlopig valt er nog niet veel van te merken. Ik zie alleen maar hoge prijzen, maar iedereen staat nog altijd aan te schuiven aan de kassa’s en iedereen verzamelt, zoals Martin op zijn blog zegt. Misschien hamsteren we wel tegenwoordig; voor het geval dàt er slechtere tijden komen, en misschien komen die ook wel. Voorlopig zie ik echter nog geen filles aan de tankstations, zoals in de jaren ’70 toen er ook schaarste was.
@Joey:
Toch niet, Joey. Je hebt wellicht ook gelijk met Fairport. Er zit zo veel (folk)rockgeschiedenis in Fleet Foxes, maar ze kopiëren het niet; ze doen er iets compleet eigens mee. Net zoals Jack White doet dus. Hou je vooral niet in je eigen belevingen over deze cd neer te schrijven. Dit is tenslotte mijn persoonlijke beleving.
LikeLike
Inderdaad prachtige plaat, beschreven door jou op een hartelijke wijze die ik met plezier heb gelezen
LikeLike
Miljaar! Wat een prachtplaat! Roen, bedankt voor deze machtige tip. Mijn leven is op dit eigenste moment al aan het veranderen 🙂
LikeLike
Muziek met veel ruimte in, ja, bij eerste beluistering, een barokke sound, met ingewikkelde ingrepen. We worden inderdaad Roen tot herbeluisteren uitgenodigd en dan wordt een wondere wereld hoorbaar.Brian Wilson in folk gedompeld.
Heerlijke muziek, eerlijk eclectisch, maar authentiek aangepakt.Superlatieven té kort!
Waarom in Brueghel-verpakking? Omwille van’ de folk’, lijkt mij te banaal? Op welk spreekwoord zouden de Fleet Foxes
focussen ? Zeker niet op ‘ Veel geschreeuw en weinig wol’.
Wat denken jullie ? Zie http://users.telenet.be/FransNijs/Webpagina's/Woorden/Spreekwoorden%20Brueghel.htm
LikeLike
Dat treft: de nieuwe Harris staat bij mij ook bovenaan op het lijstje van 2008. Na het lezen van je bespreking van Fleet Foxes, heb ik beslist dat dit mijn volgende aankoop moet zijn. Wie Brueghel op z’n hoes zet en NIET in het Pajottenland woont of aangesloten is bij ’t Kliekske, can’t be bad…
Tenslotte wat NY betreft; deze was fe-no-me-naal gisteren in werchter. Misschien heb je’t zelf gezien? (anders: verslagje op shaketown)
LikeLike
@Marc & fILLE:
Dank, dat doet deugd.
@ Mie:
Maar allee, dat hangt toch als een schijthuis boven de gracht? Fleet foxes schijten uit hetzelfde gat!
@ Mr. Shaketown:
Bedankt voor het verslag. Voor een festival bedank ik immers in mijn huidige toestand.
LikeLike
Goddeau: De hoezen van beide platen zijn een soort Breugheliaanse schilderijen. Heeft dat een betekenis?
Tillman: “De hoes van het album ís een Breughel. Het origineel hangt in Berlijn. Wanneer je er eerst naar kijkt, lijkt het een pastorale sfeer uit te dragen, maar als je dichter kijkt, zie je gruwelijke taferelen. Die vaststelling kan je doortrekken naar onze muziek. Als je ze voor het eerst hoort, lijkt ze catchy en toegankelijk, maar als je ze aandachtiger bestudeert, komen er andere dingen naar boven. Heel wat melodieën leiden je waar je geoefend Westers oor niet gewoon is te gaan, terwijl het toch steeds een vertrouwde richting uitgaat. Dat is uiteindelijk wat mensen echt willen horen: iets dat hen meeneemt naar een onverwachte bestemming.”
…….maar dat had je ondertussen zelf reeds gelezen Roen ?
LikeLike
Al lang gelezen, inderdaad Mie,
Maar:
1) Die Tillman (nieuwe drummer van de groep en ook een singersongwriter met een paar soloplaten op zijn naam) kwam er pas veel later bij, toen alle songs al lang geschreven en uitgebracht waren. Hij is dus denk ik niet het best geplaatst om uitspraken over de songs te doen. In andere buitenlandse interviews beweert bezieler Robin Pecknold eigelijk net het tegendeel van Tillman.
en 2) Ik geef hem hoedanook geen gelijk: Fleet Foxes verwent net mijn Westers oor, omdat ze me de voorbije weken hebben doen teruggrijpen naar oude Engelse en Amerikaanse 60s en 70s platen en zelfs mijn verzamelaar van The Carter Family. Fleet Foxes is voor mij daarom net wel een perfecte samenvatting van alle oude Westerse muziek, waardoor mijn Westers oor jubelt van plezier omdat ik die prachtige muziek terug herontdekt heb.
LikeLike
Ben het 100% eens met jou Roen! Renaissance/ Vroege- Barok, Folk , Rock bepalen de kleur.Ecclectisme pur sang, maar dat maakt het er niet minder speels op! Door Brueghel te gebruiken wordt dit extra in de verf gezet. Wie niet weet waarvan ie komt, weet niet waar ie naartoe gaat…schatplichtigheid hoeft niet persé beperkend te zijn. Traditie kan onze creativiteit ook voeden.
LikeLike
Win twee tickets voor Fleet Foxes in Londen
Stuur naar een vriendStuur naar een vriend
tagsmuziek fleet foxes
Het gebeurt niet elke dag dat een sobere, akoestische, meerstemmig gezongen, folkgetinte en sixties-sfeer-uitademende plaat wereldwijd op unanieme lof onthaald wordt. Dat is precies wat Fleet Foxes, een sympathiek vijftal uit Seattle, vorig jaar is overkomen.
Op 22 februari 2009 spelen de baardige barden in een uitverkochte Roundhouse in Londen. En jij kan daar mét partner bij zijn. We bieden je twee tickets voor het concert, de treinreis heen en terug én twee overnachtingen met ontbijt in een driesterrenhotel.
Luister woensdag 11, donderdag 12 en vrijdag 13 (!) naar Volume 1 en maak kans op dit event!
We verwachten een verslag!
LikeLike
Bedankt om aan mij te denken, Mie.
Reizen is echter niks voor mij; ik heb al heimwee naar mijn ranch als ik hier nog maar net uit het dorp ben.
LikeLike