Treintje komt zo

STEVE EARLE – Train A Comin’

Ik heb me vandaag de hele dag ellendig gevoeld. Mijn dosis lorazepam en paroxetine weigerden weer eens alle dienst waardoor ik de hele tijd door mijn ranch als een straalbezopen Michel Dardenne waggelde. En dat is meteen dé reden waarom ik mijn ranch niet graag verlaat. Ik mag er immers niet aan denken dat dit me op straat, in de stad, in een winkel, in een concertzaal, in een restaurant, in een filmzaal, of waar dan ook zou overkomen. Er is dan immers altijd wel één of andere idioot die het nodig acht om zijn bezorgdheid te tonen door in paniek naar je toe te stappen en je te vragen of alles wel ok is met je en of hij geen dokter moet bellen. Dat gezeik heb ik 5 jaar geleden al eens meegemaakt, en toen heb ik besloten: “Dit nooit meer. Ik sluit me nog liever de rest van mijn leven op in mijn ranch dan dit nog eens te moeten meemaken!.” De helse kermis in mijn hoofd is op zo’n momenten nog niet erg genoeg dat een buitenstaander het net dán nodig acht om zich te komen bemoeien tijdens dat inwendige helse gevecht met jezelf. Waaraan heb ik toch al die ellende verdiend? Akkoord, ik ben gedurende een aantal jaren een slecht mens geweest, maar zo slecht nu toch ook weer niet? In de Wetstraat en in de honderden parlementen in dit land lopen tenslotte grotere misdadigers rond. Ik heb nooit drugs gebruikt, nooit gerookt en nooit gezopen. Nee, dat laatste is nu ook weer niet helemaal waar. Ik heb van m’n 15^de tot een stuk van m’n 17^de ieder weekend veel gezopen tijdens het uitgaan, maar het is nooit zo erg geweest dat ik in de goot lag te kotsen, zoals mijn vriend S. ooit eens deed. Ik wist nog altijd wat ik deed en waar de grens lag. Nooit ben ik die grens overgestoken. Ik was tenslotte een sportman tijdens mijn jeugd: ik voetbalde en ik was altijd de beste in loopwedstrijden op school. De drie laatste jaren van mijn humaniora liep ik telkens moeiteloos de coopertest uit. Daarnaast ging ik in de periode 1988-1993 toen dat nog niet hip was bijna iedere avond een kilometer of 5, soms 10, lopen om mijn conditie op peil te houden. Nooit heb ik medicatie nodig gehad in die tijd. Nooit heb ik toen gedacht dat het ooit zo slecht met me zou gaan.

Had ik in mijn jeugd maar niet zo gezond geleefd. Had ik toen maar mijn armen volgepompt met heroïne en bergen coke gesnoven en bergen xtc pillen geslikt en kilo’s wiet gesmoord. Had ik toen maar de ene sloef sigaretten na de andere opgerookt. Had ik me toen maar ladderzat gezopen. Misschien maakte ik dan nu niet al deze ellende mee. Keith Richards, Ozzy Osbourne, Robert Plant, Jimmy Page, Steve Earle en al die andere beruchte veelgebruikers zijn er tenslotte ook niet van dood gegaan. Integendeel; net nu ze een respectabele leeftijd bereikt hebben, blaken ze verdorie van gezondheid! Een notoire dronkaard als Steve Earle neukt momenteel zelfs de lekkerste americana artieste (Allison Moorer)! Ze zijn nu het vleesgeworden uithangbord dat schreeuwt dat je in je jeugd toch maar beter kettingroker, dronkaard en druggebruiker kunt worden. Het kan hen daarbij wellicht geen wietzak schelen dat ze morgen dood zouden gaan. Zij hebben tenslotte gelééfd door hun hele leven lang met volle teugen geproefd te hebben van de illegale geneugten van het leven! Akkoord, een Steve Earle heeft 9 maanden in de gevangenis gezeten wegens drugs- en verboden wapenbezit. Maar so fucking what? Hij kwam er strijdvaardiger dan ooit weer uit en maakte vervolgens de beste platen van z‘n carrière door nog harder en gemener dan voorheen tegen politieke schenen te stampen. Maar niet alleen tegen politieke schenen. Ook de schenen van de muziekindustrie kregen het meteen na zijn tijd in de gevangenis hard te verduren. In de liner notes van het cd boekje bij zijn eerste post-jail cd ‘Train a comin’ uit 1995 kon hij niet genoeg zijn walging over de toen heersende unplugged trend uiten, hetgeen hij op het einde van die tekst voor de slechte verstaander nog eens duidelijk onderstreepte met de lieve woorden “God I hate MTV”. En laat ‘Train a comin’ nu net de beste akoestische plaat zijn die in die periode verschenen is, en dat zonder het MTV approved label. (pdw), alwéér hij, schreef er een bevlogen recensie over in Humo nr.2877 van 24 oktober 1995 en in diezelfde week al kocht ik me de cd. Meteen mijn eerste kennismaking met Steve Earle en kijk; bijna 13 jaar later beluister ik ‘Train a comin’, in tegenstelling tot de hippe platen van dat jaar, nog steeds. De laatste jaren door de schuld van Johnny Cash zelfs meer dan ooit. Maar ook door Steve Earle z’n eigen schuld, want ik vind dat Earle in deze 21^ste eeuw nog steeds geen enkele fatsoenlijke plaat heeft gemaakt, laat staan een plaat die zou kunnen concurreren met zijn eigen meesterlijke jaren ’90 werk. ’Train a comin’ vind ik, op één plaat na, zijn beste plaat uit die periode en staat dan ook volkomen terecht in mijn album top 100. Nochtans bevatte de cd met ‘Mystery train part II’ en ‘Goodbye’ slechts 2 nieuwe songs. De rest van de songs bestond uit materiaal van zijn favoriete eerste demo’s uit de jaren ‘70 die hij voor de gelegenheid heropnam. Het bleken stuk voor stuk heerlijke lappen zwierige en hartverscheurende countryblues. Probeer hieronder bijvoorbeeld maar eens onberoerd te blijven bij de huilende fiddle melodie van de country tearjerker ’Sometimes she forgets’ dat Earle al in 1979 had geschreven, maar dat pas in 1995 op ’Train a comin’ eindelijk het levenslicht zag. Daarnaast stonden er met ‘I’m looking through you’ (The Beatles), ‘The rivers of Babylon’ (The Melodians) en ‘Tecumseh valley’ (Townes Van Zandt) ook nog 3 opmerkelijke covers op ‘Train a comin’. Opmerkelijk, omdat Earle die nochtans legendarische songs compleet naar zijn hand wist te zetten, waardoor het volwaardige Steve Earle songs werden. Luister bijvoorbeeld maar eens hoe hij de pure popsong van The Beatles omsmeedde tot een zwierige countrysong:

 
http://static.boomp3.com/player.swf?song=c0fwa1g0s_m
Boomp3.com

http://static.boomp3.com/player.swf?song=c0fwazbuc_l
Boomp3.com

En hier een filmpje van ‘Goodbye’ dat hij samen met Emmylou Harris zong. Op ’Train a comin’ is dit geen duet met Emmylou, maar ze leent op de plaat wel haar vocalen voor ‘Nothin’ without you’ en ‘Rivers of Babylon’.