Hank Williams: Timeless
Heel wat festiviteiten tegenwoordig: vandaag is het precies 7 jaar geleden dat madam en ik onze ranch kochten terwijl op datzelfde moment in New York meer dan 2000 gelukkigen dé ultieme kick van hun leven in de neerstortende twin towers van het World Trade Center beleefden, de lucky bastards! Warren Zevon zijn wolvengehuil weergalmt ondertussen ook alweer 5 jaar in de hel, en driewerf hip hip hip hoera: morgen is Johnny Cash precies 5 jaar morsdood! Dat moet gevierd worden! Morgen snijden ondermeer Patrick Riguelle, Wim Opbrouck, Wigbert, Guy Swinnen, Jan Hautekiet en Axl Peleman de verjaardagstaart aan in de Capitole in Gent. En volgende maandag laten ze de champagnekurken nog eens knallen in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Dat feestgedruis is echter niks voor mij. Ik heb geen behoefte aan feestneuzen, feesthoedjes, serpentines, trompetjes, polonaises en confetti. Ik zal wel in de stilte, de ruimte en de rust van mijn ranch Johnny Cash herdenken door nog eens van de hele American Recordings reeks, inclusief de Unearthed box (verwacht ze allemaal hogerop in mijn top 100) te genieten.
Over tributes gesproken: na Marc Didden (md) zijn rave review in november 2001 voor Humo gelezen te hebben, kocht ik me diezelfde middag in de Brusselse Fnac voor maar liefst 850 oude Belgische ballen ’Timeless’; een Hank Williams tribute plaat waarvoor Johnny Cash een paar jaar voor zijn dood nog zijn medewerking verleende. Vreemd genoeg koos Cash niet voor een Hank Williams compositie, maar wel voor de Fred Rose compositie ‘I dreamed about mama last night’. Het werd hoe dan ook de perfecte, waardige afsluiter van ‘Timeless’ én bovendien een cover die niet zou misstaan hebben op één van Cash z’n ‘American Recordings’ volumes. Of béter nog: op het ’My mother’s hymn book’ deel van de ’Unearthed’ box. Maar met Bob Dylan zijn versie van ‘I can’t get you off of my mind’ kent ‘Timeless’ ook een gedroomde opener. Zijn cover verraadt dat hij in diezelfde periode zijn album ‘Love & theft’ aan het opnemen was, want de openingstrack ‘Tweedle dee & tweedle dum’ van dat album heeft wel héél dicht tegen de melodie van dit ‘I can’t get you off of my mind’ gelegen. Naast Johnny Cash en Bob Dylan herbergt ‘Timeless’ nog wel meer schoon volk waaronder een als vanouds gracieus zingende Emmylou Harris in ‘Alone and forsaken’, een als vanouds rauw raspende Lucinda Williams in ’Cold, cold heart’, een als vanouds charmant vals zeurende Keith Richards in ’You win again’ en een als vanouds als Tom Petty klinkende Tom Petty in ‘You’re gonna change (or I’m gonna leave)’. Door niet vlekkeloos de Hank Williams originals te imiteren, maar hun eigengereide stempel op de songs te drukken, bieden al deze covers absoluut een meerwaarde bovenop de originals. Toch zijn het de jongelingen Beck en Ryan Adams die met hun creatieve interpretaties van resp. ’Your cheatin’ heart’ en ’Lovesick blues’ de oude garde het nakijken geven. De enigen die enigszins moeite hebben om zich te midden dat sjiek volk staande te houden, zijn nota bene kleinzoon Hank III, die de pech heeft helemaal als zijn grootvader te klinken zoals mag blijken uit zijn cover van ‘Long gone daddy‘, en,Keb’ Mo’ voor wie dé absolute Hank klassieker ‘I’m so lonesome I could cry’ duidelijk veel te hoog gegrepen is. Maar het absolute hoogtepunt op ’Timeless’ is ongetwijfeld een haast onherkenbare Sheryl Crow die haar meest sexy vocalen sierlijk laat kronkelen rond de heerlijke honky tonk ‘Long gone lonesome blues’. Zij is er haast alleen verantwoordelijk voor dat ‘Timeless’ op nr.90 van mijn album top 100 staat. Beluister haar cover hieronder maar eens en bezwijk:
http://static.boomp3.com/player.swf?song=c0uy3i12d_i
Boomp3.com
Wat deze versie zo speciaal maakt voor mij is dat Sheryl Crow haast vrolijk en opgewekt klinkt in tegenstelling tot Hank Williams. Of hoe een man verzuipt in zijn verdriet als zij er vandoor is, terwijl een vrouw zuipt van plezier als ze eindelijk van dat varken verlost is. Het leven zoals het is, quoi. Hoor en vergelijk:
Roen's Ranch 
ah, die heb ik nooit gehoord. wel terug zin om nu iets van hank willimas op te leggen. ik keer steeds terug naar die “40 greatest hits”, wat voor mij de ultieme hardcore country-plaat blijft.
hier is ’t vandaag zeven jaar geleden dat onze kat Ringo arriveerde. hij kickt nog steeds duchtig ass.
ik zal morgen geen tijd hebben om cash uitgebreid te herdenken (werk, etc). maar american 1+5 ga ik toch proberen te luisteren
LikeLike
kom gerust deze timeless eens uitlenen!
het 40 grootste hits album volgt overigens later, hogerop, in mijn lijst 😉
3 dikke kussen vanwege Murphy de poes aan Ringo de poes!
LikeLike
Een van de weinig tribute-platen die over de hele lijn geslaagd is. Het mooiste op deze vind ik Ryan Adams en Keith Richards. Zij benaderen volgens mij het best de soul van Hank Williams.
Voor de rest: nog veel geluk met jullie ranch en zo.
Hank Williams volledig werk zou bij mij in de top-20 staan, maar ik wil je natuurlijk niet beïnvloeden.
LikeLike
Inderdaad Martin: deze tribute is geslaagd over de hele lijn. Zelfs Keb’ Mo’ zijn cover vind ik beter dan dat ik het hier zo beschreven heb. Ongelooflijk eigelijk dat deze release destijds zo bitter weinig aandacht kreeg, ondanks de aanwezigheid van niets dan grote namen. Die miljoenen mensen die destijds de ‘O brother, where art thou’ soundtrack kochten, hadden best ook deze plaat mogen kopen, want sluit perfect aan bij de sfeer van die OST. Ach ja.
LikeLike
Ik moet toegeven dat ik deze tribute nooit heb gehoord. ik hou niet zo van tributes eigenlijk. Ik zal dus eens op zoek moeten gaan.
Net als de anderen vertrouw ik er op dat 40 Greatest Hits hoog zal scoren in je lijst.
Allemaal: “I heeeeaar that lo-ne-some whiiiiistle blow”
LikeLike
MY BUCKET’S GOT A HOOO-LE IN IT!
LikeLike
… waarom moet ik nu denken aan die fokking Pasadenas hit uit 1989…
@ Peerke:
Van deze tribute zul je ongetwijfeld houden! Het laat zich beluisteren als een reguliere plaat eigelijk. Dit zou wel eens de beste tribute plaat kunnen zijn die er bestaat.
@ Guy:
mijne portemonnee ook jammer genoeg.
LikeLike
Deze tribute is inderdaad geweldig, ik heb ze ook al jaren in huis net als Alle 40 Goed van Hank.
Ben deze avond in Hasselt naar de Cash tribute gaan luisteren, en het was goddelijk ! Genoten tot en met…
LikeLike
Een uitstekende tribute vind ik ook Return Of the Grievous Angel – a tribute to Gram Parsons. Alleen jammer dat Keith Richards dààr niet op staat.
Maar over het algemeen vind ik tribute platen ook shit.
LikeLike
Beat The Retreat voor Richard Thompson vind ik ook goed. En eigenlijk ook The Inner Flame voor Rainer Ptacek, vooral omdat daar een paar heel aparte versies op staan
LikeLike
@ marc:
Ik EIS een verslag in je volgende ‘muziekjes’!
@ martin:
miljaar, daar zeg je wat. Ik vrees dat ik return of the grievous angel over het hoofd gezien heb. Deze had hier naast ‘timeless’ moeten staan. achja, in een update over een jaar of 5 misschien. of het zou moeten zijn dat ik tegen die tijd a) ofwel dood ben b) ofwel naar frans bauer luister. Ik sluit niks uit.
@ Guy:
Toeme, diejen beat the retreat heb ik nu nog altijd niet…. En noenkel gert is just op reis naar turkije! een ongeluk komt ook nooit alleen… eens piepen bij cosmox dan maar
LikeLike
Ik sluit mij aan bij de lovende woorden voor “Timeless” en de jodelende Crow in “Long gone lonesome blues” is inderdaad goddelijk. En supersexy.
LikeLike
… en wordt stilaan ondragelijk. Wie strandt er op 89? Wordt het Nick Cave of Richmond Fontaine? Komen de Smashing Pumkins of de Pixies nog aan bod of zijn die naar het verdomhoekje verwezen? Hoe hoog zijn Kelly Joe Phelps en Jeffrey Foucault uitgekomen?
Kortom, Roen, vooruit met de geit.
LikeLike
Nog even geduld Peerke (en anderen),
Gisteren is mijn ouders hun echtscheiding uitgesproken, waardoor ik de laatste weken, en zeker de laatste dagen, met die shit in mijn hoofd zit en daardoor ben ik de laatste dagen / weken nogal licht ontvlambaar geweest op onder andere het goddeauforum. Alsof ik immers nog niet genoeg gezeik met mijn eigen gezondheidsproblemen heb. Het probleem is natuurlijk dat ik geen broer of zus heb, waardoor ik alleen deel in die shit. Dat een 34jarige mens dat nog moet meemaken met zijn 35 jaar getrouwde ouders… Ik verwens mijne pa dan ook naar de hel. Maar over hem ga ik het hier niet hebben; hij is het niet langer waard om nog energie aan te verspillen. Die ene zin mag volstaan om mijn haat jegens hem uit te drukken. Gelieve mij hierover dan ook niet persoonlijk te mailen. Ook haat ik de huidige wetgeving inzake echtscheidingen. Er is geen recht meer in België wat dat betreft, alleen nog onrecht. Het is dan ook maar goed dat ik er gisteren niet bij was in Brussel, of ik had die rechters, advocaten en politie op hun vuile achterbakse, hypocriete smoel geslagen. Dat lafhartige, harteloze krapuul verdient immers niet beter. Geld, macht en het ongeluk van anderen is hun enige drijfveer. Parasieten zijn het; allemaal. Het maakt allemaal dat ik me vanaf nu nog meer zal opsluiten in mijn ranch. Uit voorzorg, want ik wil niet in een echte gevangenis belanden. Ik haat deze stinkende, vervloekte maatschappij enorm. Mijn haat is haast niet te beschrijven. Maar ook daarover wil ik niet uitwijden. Er is immers zo al genoeg haat in de wereld. Alleen: ik vervloek onze maatschappij uit de grond van mijn hart, in het diepste van mijn ziel. Wat mij betreft mag De Bom morgen gerust vallen. Ik zal er niet om huilen. Ik zal zelfs niet in paniek slaan, maar luid en hardop lachen. Bulderen van het lachen zal ik op Judgement Day. En die dag komt eraan, want ze komen, de Russen.
In ieder geval: het vervolg van mijn album top 100 komt eraan! Morgen wellicht al. Ik wens dan ook alleen nog energie te steken in positieve zaken; dingen die me gelukkig maken, zoals de muziek die ik goed vind. Je zal hier in de toekomst dan ook nog nauwelijks een kwaad woord horen over groepen, artiesten, cd’s, politici,… die ik niet kan uitstaan. Energie verspillen in negativiteit is tenslotte zinloos. Er is zo al genoeg negativiteit en miserie in de wereld. Schoonheid is er echter te weinig. Vandaar ga ik hoe dan ook door met mijn album top 100.
Tot zover, en hopelijk morgen nr.89 (anders vrijdag). Ik ga er in ieder geval mee door, want ik beleef hier veel te veel plezier aan.
Roen.
LikeLike
… en op een dag zie je inderdaad in dat je je energie best steekt in de mensen en dingen die het waard zijn. het besef dat die er zijn brengt je al halverwege. goed om te horen dat we spoedig verder kunnen met de lijst! 🙂
LikeLike
Ja Roen, lees die paar regels van Guy elke dag , tot je die selectie als vanzelfsprekend ervaart. Méér mensen moeten dat -met vallen en opstaan- leren. Als je binnen enige tijd terugblikt op deze periode, zul je zien dat zelfs in negatieve situaties, nieuwe perspectieven schuilen. En selecteren, dat kun je…zie maar naar die boeiende lijstjes , die ik jou benijd!
Hypergevoeligheid mag geen last zijn, maar moet je als een gave ervaren, waarmee je in deze wereld héél véél kunt betekenen voor anderen, die nooit eens stilstaan bij het leven zelf.
Muziek zuivert…heerlijk toch?
LikeLike
“Muziek zuivert”, ik weet het niet Mie… Vroeger, voor ik gek werd in mijn hoofd, dacht ik dat ook. ’s Avond na het werk had ik dan altijd nood aan luide en harde muziek. Ik kocht vanalles, maar eigelijk beluisterde ik alleen constant de stevige rock en nu-metal platen. Maar als ik zoals nu, de laatste 5 jaar eigelijk, op de meest onverwachte momenten in paniek sla, zelfs hier in huis, dan vliegt de muziek onmiddellijk en onverbidderlijk uit. Zelfs al is het rustgevende muziek.
Vroeger was die hypergevoeligheid ook geen last, toen maakte het me zelfs sterk waardoor ik op z’n zachtst gezegd nogal arrogant en zelfverzekerd overkwam. Nu maakt die hypergevoeligheid me bang, omdat ik nu sta te trillen van de zenuwen en totaal blokkeer. Leven in constante angst, échte angst, is geen plezier Mie. Vroeger had ik een ‘normale’ invulling van het begrip ‘angst’, maar sinds ik weet wat ‘angst’ écht inhoudt, weet ik pas wat ‘angst’ écht is, en geloof mij, ik had het liever niet geweten…
Ik geef je deze keer alleen gelijk met wat je zegt over Guy zijn wijze woorden, Mie 🙂
Roen!
Dank ook aan Geert S. voor de fijne reacties op eerdere posts.
LikeLike
Doseren en afwisselen, want ‘trop’ is ‘ trop’ Roen. Stilte, daar is dus ook niks mis mee.Een CD/plaatje met ‘niks’…Ik begrijp nu de betekenis van die avant-garde compositie( Cage?), waar een symfonisch orkest een viertal minuten ‘doet alsof’ het een muziekstuk uitvoert.
LikeLike
Ik het dit plaatje op de kop weten te tikken en inderdaad: het is een pracht-cd. Van begin tot einde uitstekend.
Alweer iets bij geleerd.
LikeLike