Madam en ik waren een half uur op voorhand in de AB aangekomen, zodat we voldoende keuze hadden om een geschikte plek uit te zoeken: we probeerden de pluchen zetels op het verdiep, maar dat bleek te hoog. Hoogtevrees weetuwel. We besloten ons dan maar vlak vooraan aan het podium te zetten. Het gebeurt tenslotte niet elke dag dat je een levende legende én bovendien je absolute Muzikale Held kan aanschouwen. Maar eerst was er nog het Limburgse voorprogramma Coem, dat ik enkel van naam kende, maar dat ik wellicht wel eens zal gehoord hebben tijdens het StuBru-programma Duyster. Maar ik kon me dus niet meteen enige muziek van deze groep voor de geest halen. Ze kregen slechts een half uurtje om ons op te warmen. Dit bleek echter genoeg om mij in die korte tijdsspanne te overtuigen van hun melodieuze postrock, dankzij een bevlogen, strakke performance. Na het concert kocht ik hun nieuwe cd en ik mag hopen dat Coem hiermee eindelijk kan doorbreken; ze verdienen het vanwege hun energieke live-act en hun schitterende nieuwe cd.

Ondertussen liep de AB tot mijn grote verbazing aardig vol. Enkele jaren geleden trad Lanegan immers nog op in het kleine zaaltje van de AB voor pakweg 100 man, terwijl op hetzelfde moment de Stereo MC’s in een volle grote zaal speelden. Nuja, Lanegan heeft ondertussen een tijdje deel uitgemaakt van de Queens Of The Stone Age en zijn nieuwe cd ‘Bubblegum’ kreeg overal laaiend enthousiaste kritieken. Dat alles zal er allicht voor gezorgd hebben dat Lanegan een nieuw publiek bereikt heeft, want het publiek bestond doorgaans uit twintigers. De zaallichten floepten uit en op een kaal en schaars verlicht podium doemden enkele duistere figuren op. Rock anno 2004 kan best nog mysterieus aanvoelen. Ik had weer eens geluk: de schaars geklede backingzangeres Shelley Brien stond pal voor mij en het kwijl droop nog nèt niet uit mijn mond. Wàt een prachtig, van kop tot teen vol getatoeëerd sensuele prijsduif! Hoe ze zich over het podium bewoog, was waarlijk een streling voor het oog: ze liep niet over het podium; ze golfde zachtjes over het podium! Bovendien bleek later tijdens de show: wàt een prachtige stem ook! Mark Lanegan, sigaret in de mondhoek richting microfoonstandaard sloffend, doemde als laatste vanuit de backstage op. Alle bandleden stonden zichtbaar in de spotlights, maar Lanegan duldde géén spotlicht op zich: een felle spotlicht brandde achter hem, zodat zijn boomlange gestalte het hele concert in duisternis gehuld was. Je kan er voor of tegen zijn; ik vond het fantàstisch op die manier: Lanegan MAG wat mij betreft de Rockgod uithangen. De Rock anno 2004 heeft immers NOOD aan dergelijke èchte, ongenaakbare Helden.

Lanegan & co gaven er meteen een lap op: het scheurende ‘Sideways in reverse’ uit de nieuwe cd ‘Bubblegum’ bleek een perfecte opener om iedereen meteen wakker te rammelen, waarna het depressieve ‘When your number isn’t up’ volgde. Vanaf dan al bleek: live klinkt Lanegans fenomenale Stem nog indrukwekkender en krachtiger dan op plaat! Ongelooflijke longinhoud moet die man hebben. Zoals hij bij momenten uithaalde; dat was gewoon bovenmenselijk!  Een eerste hoogtepunt kwam er middels ‘Hit the city’: op plaat een duet met PJ Harvey, maar hier nam Shelley Brien Harveys vocalen voor haar rekening. En het moet gezegd: eigelijk had Shelley Brien het nummer ook beter op de plaat ingezongen; met haar Goddelijke vocalen klonk het nummer immers nog stukken beter. Het ‘Bubblegum’ klavertjevier werd vervolmaakt met ‘Wedding dress’ en dan was het tijd voor een persoonlijke favoriet: ik kon wel bleiten van geluk toen de band ‘One way street’, de prachtige openingstrack uit ‘Field songs’, inzette: live klonk het nummer nog stukken beter, want ruwer, dan op de plaat! Uit diezelfde plaat kwamen vervolgens nog een intens gebracht ‘No easy action’, het live ook al fraaier klinkende ‘Miracle’, en iets verderop in het concert bleek het psychedelische, bezwerende ‘Resurrection song’ alweer een Monumentaal Hoogtepunt van het concert. Maar hèt ultieme oorgasme van het concert bereikte ik met ‘On Jesus’ program’ uit het ‘I’ll take care of you’-album, waaruit de band, na een ziedende, uit alle bochten scheurende versie van ‘Driving death valley blues’, ook nog de stemmige titeltrack bracht. Het eerste deel van het concert werd afgesloten met het allesverwoestende, machtige ‘Methamphetamine blues’.

Slechts 3 bisnummers kreeg de AB waarin toch nog 2 onverwachte hoogtepunten zaten:  Na het mooie ‘Sleep with me’ kregen we zowaar het magnifieke ‘Pendulum’ uit het elf jaar oude ‘Whiskey for the ghost’. En ‘Fix’ uit ‘Field songs’ bleek vervolgens de ideale afsluiter van een nagenoeg perfect concert: Lanegan verdween tegen het einde van de song backstage, waarna de bandleden hun instrumenten lieten feedbacken, waardoor zij en wij in een soort trance terecht kwamen. Ook zij dropen één voor één het podium af en plots klonk door de zaalspeakers AC/DC. De trance abrupt verbroken dus, maar ik stond een kwartier na het einde van het concert nog met open mond naar het podium te gapen. Alvorens de metro te nemen richting Bizet toch nog een souvenir gekocht middels het hippercoole Mark Lanegan Band Tour T-shirt. Als u één dezer iemand in dit t-shirt moest tegenkomen, kan het dus gerust zijn dat u het geZwoente zelve tegen het ranke lijf loopt. U bent bij deze gewaarschuwd…

Setlist:

1. Sideways in reverse
2. When your number isn’t up
3. Hit the city
4. Wedding dress
5. One way street
6. No easy action
7. Miracle
8. Message to mine
9. Like Little Willie John
10. Come to me
11. Low
12. Resurrection song
13. On Jesus’ program
14. Driving death valley blues
15. I’ll take care of you
16. Skeletal history
17. Methamphetamine blues

Bissen:
18. Sleep with me
19. Pendulum
20. Fix