Gisteravond concerteerde überheld Bruce Springsteen in het Parc des Princes in Parijs. Wat was ik er graag bij geweest, zeker als je die formidabele setlist bekijkt. Maar méér nog omdat Bruce die andere held, Elliott Murphy samen met zijn 18 jarige zoon Gaspard Murphy, voor ‘Born to run’ en ‘American land’ op het podium riep. Bruce lijkt de tijd van z’n leven te hebben als je al die concertverslagjes en de spontane request setlists leest op backstreets. Morgen staat Elliott overigens op de affiche van het afsluitende concert van Song City in Zottegem. Ik betwijfel het sterk dat Elliott op zijn beurt Bruce aldaar op het podium zal roepen. We zullen het daar tot mijn grote ergernis moeten stellen met nontalenten als Eva De Roovere, Udo, Sioen en Born Crain godbetert. Gelukkig is er ook nog Bob Neuwirth. Uit welk Middeleeuws hol ze Ellen Foley gehaald hebben, is me dan weer een compleet raadsel. Van één ding ben ik alvast zeker: als zij het aandurft om dat verschrikkelijke ’Paradise by the dashboard light’, dat ze destijds met gruwel Meat Loaf inzong, in te zetten, vlucht ik meteen wég vooraleer ik spontaan tegelijk diarree én braakneigingen én een hartaanval krijg! Ik moet tenslotte 080808 nog zien te halen! Terwijl Bruce gisteren in Parijs alweer memorabel stond te wezen, zat ik thuis mijn onderstaande nieuwe cd aankopen van vrijdag 27 juni 2008, week 26 in het 2008-in-cd’s-collectief, te beluisteren:

118. Jakob Dylan – Seeing things
119. Joan As Police Woman – To survive
120. Blackmore’s Night – Secret voyage