10. Dave Rawlings Machine :: Nashville Obsolete

Vier jaar geleden voerde Gillian Welch mijn jaarlijst van 2011 aan met ‘The harrow & the harvest’, misschien wel dé mooiste plaat van de 21ste eeuw tot nu toe wat mij betreft. Dat jaar zag ik Gillian en haar echtgenoot Dave Rawlings trouwens ook schitteren in de Antwerpse Arenbergschouwburg. En toen werd het stil. Zoals steeds namen Dave en Gillian weer ruimschoots de tijd om een nieuwe plaat te bedenken. Deze keer was het Dave die de nieuwe songs inzong en dus werd ‘Nashville obsolete’ de tweede officiële plaat van Dave Rawlings Machine na “debuutplaat” ‘A friend of a friend’ uit 2009. Net zoals toen is de scherpe, snerpende stem van Dave het enige struikelblok op deze betoverende americanaplaat, waarop Dave & Gillian weer schitteren in het bedrijven van stokoude Amerikaanse folk en progressieve bluegrass.  

9. Patty Griffin :: Servant Of Love

Verlost van platenfirma en haar kortstondige relatie met Robert Plant klinkt americana queen Patty Griffin bevrijd en verrassend anders op haar nieuwe, negende plaat alweer. Niet dat ze een metal- of technoplaat gemaakt heeft, nee, Patty staat nog altijd garant voor geweldige americana. Nu ze haar eigen baas is, heeft ze zich echter uit het keurslijf gewrongen waar ze toch wat in vastgeroest zat. Voor het eerst deed ze compleet haar eigen zin en haar nieuwe aanpak leidde tot de gracieuze, betoverende americanaplaat ‘Servant of love’, misschien wel haar beste plaat ooit.

8. Gretchen Peters :: Blackbirds

Roeneke zag dit jaar hooguit een twintigtal concerten. Niet dat ik geen goesting had om naar concerten te gaan, maar ik zag telkens weer enorm op tegen de verplaatsing en het daarmee gepaard gaande drukke verkeer. In oktober kreeg ik echter dankzij mijn allerbeste vriend de kans om Gretchen Peters live te zien in Utrecht en die kans liet ik niet aan mijn neus voorbijgaan. Gretchen Peters bleek live nog indrukwekkender dan op plaat. Eigenlijk behoort Gretchen, net als Emmylou Harris, tot de oude Nashville-stempel; dat onderstreepte haar concert eens te meer. Echte country uit lang vervlogen tijden dus. Live komt dat nog meer tot uiting dan op plaat. Op plaat hult Gretchen haar schitterende, ontroerende songs in een smaakvol hedendaags americana-jasje, maar nooit voordien deed ze dat zo goed als op ‘Blackbirds’, haar achtste studioplaat sinds 1996.

7. Rhiannon Giddens :: Tomorrow Is My Turn

En toen ontpopte het kleine Caroline Chocolate Dropje zich, onder hoede van sterproducer T Bone Burnett, tot een echte americana-prinses. Rhiannon Giddens lijkt wel de Whitney Houston van de americana op ‘Tomorrow is my turn’. De plaat verscheen overigens in het begin van het jaar en daarmee legde Rhiannon meteen de lat voor de rest van het jaar zeer hoog. Wie beter wilde doen, moest over ‘Tomorrow is my turn’ geraken. Uiteindelijk slaagden 11 maanden later slechts 6 platen in die aartsmoeilijke opdracht. Rhiannon had hoger kunnen staan, misschien zelfs op nr.1, indien ‘Lost on the river’ ook op haar soloplaat had gestaan. ‘Lost on the river’ was op de valreep de allermooiste song én het best bewaarde geheim van 2014, want die song stond iets té goed verstopt op het ook al door T Bone Burnet geprodjoeste ‘Lost on the river: the new basement tapes’, een verkapte tribute-cd aan Bob Dylan zijn ‘Basement Tapes’ waar Rhiannon Giddens aan meewerkte, samen met onder meer Elvis Costello en Marcus Mumford. Eeuwig zonde dat ‘Lost on the river’ niet op de soloplaat van Rhiannon Giddens terecht gekomen is. Dat tijdloze nummer had de plaat én de carrière van Giddens een enorme commerciële boost kunnen geven. Het had het kloppende hart van ‘Tomorrow is my turn’ kunnen, nee, moéten zijn. ‘Lost on the river’ is het soort song dat een grote plaat als ‘tomorrow is my turn’ had moeten opwaarderen tot een grootse plaat.  Wie hiervoor verantwoordelijk is, zou zich dood moeten schamen.

6. Ryan Bingham :: Fear And Saturday Night

Zoals gezegd zag ik dit jaar slechts een twintigtal concerten, maar volgens mijn allerbeste vriend, die er alweer iets meer dan 150 gezien heeft, was ik gelukkig aanwezig op hét beste concert van het jaar. In oktober namelijk, speelde Ryan Bingham met band in een bomvolle AB-club en hij zorgde daar voor hét americanafeestje van het jaar. Nu is het in die dekselse club altijd verschrikkelijk heet, maar dat deerde de Texanen, die dergelijke hitte gewend zijn, op het podium niet; zij dreven de temperatuur nog wat verder op met hun broeierige, aanstekelijke en feestelijke americana. Bingham kwam overigens zijn vijfde plaat ‘Fear and Saturday night’ voorstellen, by far zijn allerbeste plaat tot dusver en niets minder dan een americana-meesterwerk.

5. Jason Isbell :: Something More Than Free

De wonderboy van de americana had 2 jaar geleden de lat voor zichzelf bijzonder hoog gelegd met zijn eerste meesterwerk ‘Southeastern’, dat inmiddels al een americana-klassieker mag genoemd worden. Terwijl de meeste andere artiesten kapot van de zenuwen zouden gaan bij de gedachte om een opvolger voor zo’n plaat te maken, bleef Isbell er schijnbaar rustig bij, getuige het complexloos klinkende ‘Something more than free. Minder aangrijpend dan ‘Southeastern’; dat wel, maar Isbell heeft duidelijk een goudader aangeboord, want de gouden melodieën en onweerstaanbare refreinen en hooks vliegen je een hele plaat lang om de oren. Op 16 januari is het overigens mijn verjaardagsfeestje en ik vier mijn 42ste verjaardag dan in de Rotonde van de Botanique! Jason Isbell is mijn special guest die avond. Allen daarheen!

4. Chris Stapleton :: Traveller

Chris Stapleton was tot voor kort een broodschrijver in de Nashville country-scene en schreef in die hoedanigheid al een handvol songs die het tot nr.1 schopten in de Amerikaanse Billboard hitlijsten. Dit jaar besloot hij echter om zijn songs zelf uit te brengen en het resultaat, ‘Traveller’, veranderde zijn leven ongetwijfeld drastisch. ‘Traveller’ werd geheel onverwacht een Amerikaanse bestseller, nadat de plaat enkele weken geleden een aantal Country Music Awards in de wacht sleepte, waaronder een award voor ‘Album of the year’. Inmiddels werd de plaat ook genomineerd voor enkele Grammy awards begin 2016. Terecht overigens, wat mij betreft, want Chris Stapleton is een fenomeen en doet, meer nog dan Sturgill Simpson vorig jaar, de Gouden Tijden van de outlaw country herleven. Hij mag dan al aan Nashville verbonden zijn; je hoort het vooralsnog niet aan zijn muziek. Zijn outlaw country is op ‘Traveller’ nog puur, authentiek en vooral: zeer aanstekelijk en energiek. Zo waanzinnig goed dat ‘Traveller’ nu ook de award van ‘Meest Beluisterde Plaat van 2015 @ Roen’s Ranch’ mag ontvangen!

3. Europe :: War Of Kings

Misplaatst jeugdsentiment, deel zoveel in mijn jaarlijst. Jazeker, ge moogt Roeneke allemaal uitlachen nu. Europe voerde zelfs mijn halfjaarlijst einde juni aan, maar jammer genoeg moesten 2 ellendelingen in het najaar dit retrofeestje alsnog komen verstoren. Toch nog altijd goed voor een podiumplaats dus, en dat is niet meer dan terecht. Europe is dan ook al lang de band niet meer ten tijde van ‘The final countdown’. Niet dat ik dat een slechte plaat vind overigens, integendeel. Ik was 12 toen ‘The final coundown’ verscheen en helemaal zot van die plaat. Maar een mens wordt ouder, cynischer en gaat zijn oude helden tenslotte verloochenen. Moet je nooit doen, je oude helden verloochenen, laat staan dat je je er moet voor schamen. Het verleden kan je toch niet uitvegen; het is wat het geweest is. En Europe, maar ook Bon Jovi, Def Leppard, Skid Row, Poison en de andere geföhnde hairmetal-bands kleurden nu eenmaal mijn verleden. Anyway, toen Europe een tiental jaren geleden een comeback maakte, haalde ik er nog mijn neus voor op. De platen die volgden liet ik ook nog aan mijn wijsneus voorbij gaan, maar één of andere rave review, die ik ergens in de late lente las, triggerde mijn interesse. Met enige reserve besloot ik om ‘War of kings’ dan maar eens te spotifaaien. Spotifaaien kan tenslotte nooit kwaad. Wat ik hoorde was een mokerslag, een pataat op mijn bakkes gewoon. Wàt een geweldige plaat was me dat zeg?! Was ik nu compleet zot geworden? Ik vertrouwde mijn spontane eerste indruk niet en spotifaaide de plaat nog enkele keren alvorens dan toch overstag te gaan en tot de aanschaf over te gaan. Zoals gezegd is dit Europe al lang niet meer de band van 30 jaar geleden. Europe 2.0 – in de originele bezetting overigens – staat nu voor stevige, traditionele, Deep Purple-achtige bluesy hardrock, voorzien van aanstekelijke meebrulrefreinen (het blijven tenslotte Zweden). Mocht Ian Gillan deze plaat ingezongen hebben, dan was ‘War of kings’ de beste Deep Purple-plaat sinds ‘Machine head’, zo goed is ‘War of kings’. Niet dat goeie ouwe Joey Tempest slecht bij stem is, integendeel. Zijn stem heeft nog steeds niets aan kracht ingeboet en hij zingt dan ook de sterren van de hemel, zeker in zo’n heerlijk ouderwetse power-ballad als ‘Angels (with broken hearts)’.  Maar dé echte ster van de plaat is gitarist John Norum die met zijn geïnspireerde licks zowaar Ritchie Blackmore naar de kroon steekt.

2. Ryan Adams :: 1989

Veel te lang getwijfeld over de nummer 1 en eigenlijk weet ik het nog altijd niet zeker. Misschien was een gedeelde eerste plaats voor Ryan Adams en Adele beter, juister en rechtvaardiger geweest, want ik vind beide platen even straf. Soit, ik verwijs Ryan dan maar naar zijn eeuwige Poulidor-plaats zodat er nog eens een vrouw mijn jaarlijst aanvoert. En wat voor één. Niet omdat ik Adele een heet, lekker wijf vind overigens, integendeel. Ik vind Adele zelfs een lelijk wijf en een stijve bezorgt ze me al helemaal niet. Maar die Stem, die godallemachtige fenomenale Stem… Ik ben er helemaal wég van, sorry. Om nog maar te zwijgen van die grootse, tijdloze songs. ‘25’ is wellicht de Allerlaatste der Iconische Platen en Adele het Laatste Icoon van de oude popmuziek. Met Adele haar ‘25’ wordt de oude popmuziekindustrie van de laatste 50 jaar afgesloten. Maar goed, het ging hier eigenlijk over Ryan. Als ode aan de plaat die hem de nodige troost gaf ten gevolge van zijn echtscheiding coverde Ryan Adams het hele ‘1989’ van Popprinses Taylor Swift. Nu vond ik ‘1989’ sowieso al een bijzonder straffe popplaat vorig jaar. Die hemeltergende, typische hedendaagse moderne productie belette echter dat Swift vorig jaar in mijn jaarlijst terechtkwam. Adams ontkleedde ‘1989’ van zijn afschuwelijke productie en ontdekte het hoge Bruce Springsteen- en Bryan Adams-gehalte in de songs van Taylor Swift. Het resultaat is dé beste coverplaat aller tijden. Zelfs Taylor Swift is fan. En zo is ‘1989’, zij het dan in de versie van Ryan Adams, dan toch spotifaaibaar. Zei ik al dat dit verwarrende tijden zijn?

1. ADELE

~~~~~~

25

 

Hello…. Adele? It’s Roeneke….