1. NICK CAVE & THE BAD SEEDS

~~~~~~

SKELETON TREE

Hoog tijd om dit ellendige rotjaar definitief te vergrendelen en de sleutels weg te gooien in één van de diepe putten van de carrières de porphyre in Lessines hier wat verderop. Manmanman, ‘t is genoeg geweest. Al vrees ik dus wel dat het in 2017 minstens even erg zal worden. Ik ga de komende jaren nog veel back catalogues van legendarische artiesten uit mijn platenkast mogen trekken.
‘t Is al bij al een wonder dat Nick Cave er ook niet aan onderdoor gegaan is. Het zal je immers maar gebeuren, één van je nog jonge kinderen verliezen. Als vader van twee mag ik er niet aan denken. Hoe zou ik reageren? Ik zou in ieder geval geen plaat opnemen, want dat kan ik niet. Laat staan dat ik als onderdeel van het rouwproces een voyeuristische film over mijn lijden zou maken. Ik zou finaal compleet gaga worden, denk ik. Een overdonderende ervaring was het, die avond in de Kinepolis van Braine l’Alleud, om getuige te zijn over de totstandkoming van deze plaat. Via de indrukwekkende songs voel ik de vaderlijke verbondenheid met Cave en ik kan alleen maar diep en nederig het hoofd buigen voor de manier waarop hij met de dood van zijn zoon is omgegaan. En daarom, lieve kindjes, is ‘Skeleton tree’ mijn Plaat van het jaar!

2. LEONARD COHEN :: YOU WANT IT DARKER

Hoe komt het toch dat iedereen tegenwoordig lijkt te sterven aan kanker? Of er op z’n minst van heel dichtbij mee geconfronteerd wordt? Tot voor 20 jaar geleden kende ik niemand in mijn directe omgeving die aan kanker gestorven was of er een strijd tegen leverde. Inmiddels is mijn lieve schoonpa al gestorven aan die vuile smerige bandiet van ‘n rotziekte. Zit het in ‘t water misschien? Zijn het dan toch de chemtrails waarmee men ons besmet? Of is het toch de schuld van de sossen? Ik vind het in ieder geval niet normaal meer. Ook in het geval van Leonard Cohen vond ik het niet te geloven dat hij kanker had. Cohen, die de voorbije 10 jaar een onwaarschijnlijke comeback beleefde, de ene succesvolle wereldtournee na de andere ondernam en ieder concert drie uur lang meer dan het beste van zichzelf gaf. Die bejaarde man verkeerde ongetwijfeld in een fenomenaal goede fysieke gezondheid; anders lukt zoiets niet. Ik ken immers leeftijdsgenoten van Cohen die al 10 jaar wegkwijnen in het rusthuis. En toch werd het donker in Cohen zijn sterke lichaam en bezweek hij aan de zwarte ziekte van deze tijd. Gelukkig vond hij de moed en de kracht om de wereld nog één finaal, aardedonker meesterwerk te schenken en misschien is het wel zijn beste plaat ooit.

3. DAVID BOWIE :: BLACKSTAR

Vrijdag 5 januari: ik bestel de nieuwe elpee én seedee van David Bowie online op de site van bilbo records. Maandag 8 januari: ik ben nog maar half wakker als Jan Hautekiet het in zijn programma op Radio 1 over de dood van David Bowie heeft. De dood van David Bowie… het duurt even eer Het Nieuws doordringt in mijn weinige hersencellen. Van zodra mijn arme hersentjes de boodschap ontvangen hebben, veer ik op en ben ik op slag klaarwakker. Even later galmt de deurbel door Roen’s Ranch: de fakteur met mijn bestelde exemplaren van ‘Blackstar’. Ondertussen ontploft het internet met het nieuws over Bowie’s dood. Ik besef meteen dat ik de nieuwe plaat nooit op een normale manier zal kunnen beluisteren, laat staan beoordelen. Maar toch: wàt een werkstuk, wat een goddelijke muziek. De mooiste song van het jaar, ‘Lazarus’, staat over enkele jaren gegarandeerd tussen ‘Bohemian rhapsody’, ‘Child in time’ en ‘Stairway to heaven’ bovenaan in alle tijdloze lijsten.

4. Jan Swerts :: Schaduwland

En toen viel de eeuwige nacht over het schaduwland. Geen sprankeltje licht liet Jan Swerts doorschijnen in zijn Vier Jaargetijden genaamd Schok & Ontkenning, Woede & Vlucht, Depressie en Aanvaarding. Wat wil je ook? In 2014 stortte de wereld van Jan Swerts immers ineen: zijn moeder stierf aan kanker, zijn zoon werd gediagnosticeerd met zware neurologische aandoeningen en dientengevolge moest Swerts zijn gezin verlaten omdat hij zelf ook met zware psychische problemen kampt. Een mens zou van minder een zware depressie krijgen en geen zin meer hebben in het leven. Swerts vertaalde zijn ellende in 70 minuten vol adembenemende composities die me meteen vanaf de eerste luisterbeurt diep raakten. Ik herken dan ook als geen ander wat een zware depressie met een mens doet. Sedert 2002 val ik van de ene depressie in de andere; angst en paniek regeren in mijn doodvermoeide hoofd en worden al jaren in slaap gehouden met kalmeerpillen en angstremmers. Maar dat kon u hier allemaal al 8 tot 10 jaar geleden lezen. Er is sindsdien weinig veranderd wat mijn geestelijke gezondheid betreft. Gelukkig maar dat mijn fysieke gezondheid enorm verbeterd is dankzij het fietsen. Mijn fysieke conditie is niet meer zo goed geweest sinds mijn twintigste. Wat doet deze plaat dan eigenlijk met een lotgenoot van Swerts zoals ik, vraag je je misschien wel af? Troost biedt ze me niet; daar zorgen eerder mijn pillen voor. Ontroering en herkenning des te meer. Het gebeurt nu, na elvendertig luisterbeurten inmiddels, soms nog dat de tranen spontaan opwellen tijdens de zware emotionele rit die ‘Schaduwland’ is.

5. Radiohead :: A Moon Shaped Pool

Zij die mijn blog al jaren volgen, vallen nu wellicht van hun stoel. Sorry daarvoor alvast, beste vrienden. Radiohead in mijn top 10, top 5 zelfs?! Is roeneke zot geworden? Och, zot ben ik al lang, maar inderdaad: het was al 19 jaar en dus van ‘Ok Computer’ (mijn nr.1 van 1997) geleden dat Radiohead me nog eens verblijdde met een nieuwe plaat. De Britse folkrock van onder meer Pentangle, Fairport Convention en John Martyn is dan ook het kloppende hart van ‘A moon shaped pool’ en stuwt wondermooie songs in de bloedbaan van de plaat. Enkele maanden geleden ontdekte ik danzkij het fantastische Canvas programma ‘Off the record’ dat deze plaat eigenlijk naadloos aansluit bij ‘Out of season’, die moderne Britse folkklassieker van Beth Gibbons & Rustin Man. Toch een geluk dat een zalige stoorzender de Coldplay-achtige intro van ‘Burn the witch’ doormidden klieft, want na die eerste seconden vreesde ik een zoveelste radioheadache en wilde ik de plaat al door het raam keilen. Comeback van het jaar!

6. Michael Kiwanuka :: Love & Hate

Dé verrassing van het jaar wat mij betreft, deze tweede plaat van Kiwanuka. Ik was niet van plan om de plaat te kopen, maar toen ik dan de ene na de andere rave review las, kon ik er niet meer omheen. Resultaat: ‘Love & hate’ werd dé soundtrack van de zomer van 2016 @ Roen’s Ranch. Ik wisselde de plaat trouwens iedere keer af met ‘Hot buttered soul’ van Isaac Hayes; een plaat die Kiwanuka zeker en vast veel beluisterd heeft voordat hij ‘Love & hate’ bij mekaar schreef. Zomerplaat van het jaar dus!

7. Mad About Mountains :: Radio Harlaz

Mocht Mad About Mountains een Amerikaanse groep zijn, zou ze wellicht al de nieuwe Wilco genoemd worden en wereldsucces kennen. Onbegrijpelijk dan ook, dat de groep zelfs niet doorbreekt in de Lage Landen, laat staan erkenning en succes krijgt. En nochtans is ‘Radio harlaz’ al de derde geweldige plaat op rij van de Limburgse groep rond Piet De Pessemier. Via zijn facebookprofiel wist ik dat Piet in 2015 veel naar Neil Young geluisterd had, en dat is te horen op ‘Radio Harlaz’: dit, en niet ‘Peace trail’, is de beste Neil Young-plaat van het jaar! ‘Radio harlaz’ baadt dan ook in dezelfde jaren ‘70 countryrock-sferen als ‘Harvest’, ‘After the gold rush’ en vooral ‘Tonight’s the night’. Dat de plaat analoog opgenomen werd, draagt alleen maar bij tot die sfeer. Met sfeer alleen koop je echter niks, en gelukkig schreef de groep haar beste en mooiste songs tot nog toe, wat resulteerde in een all killer, no filler plaat. ‘Radio harlaz’ blies een zacht lentebriesje in Roen’s Ranch en kleurde mijn lente en zomer van 2016. Onlangs verscheen overigens eindelijk – zowat een half jaar na de cd-release – de elpee-versie en dat is, gezien de analoge opname en jaren ‘70-sfeer, de versie die je moét hebben. Naast dé Americana plaat van het jaar is dit vanwege het Alzheimer-thema ook de meest hartverwarmende plaat van het jaar!

8. Marlon Williams :: Marlon Williams

Vorig jaar voerde de 25-jarige Marlon Williams al diverse jaarlijsten aan in zijn thuisland Nieuw-Zeeland met deze geniale debuutplaat. Wellicht dat de plaat daarom dit jaar een internationale release kreeg. En maar goed, want zo opwindend als hier is ouderwetse country niet meer geweest sinds… ja, sinds wanneer eigenlijk? Een stijloefening is dit echter niet. Nee, de eigenzinnige Williams heeft duidelijk een overvloed aan muzikaal talent en drukt meteen een eigen stempel door zijn countryliedjes te decoreren met sixties pop arrangementen, stokoude folk elementen en alternatieve country. Countrypuristen zullen hem ongetwijfeld haten, maar een rotgetalenteerde jonge gast als Marlon Williams hou je niet tegen op zijn lonesome highway naar de top. Van Marlon Williams mogen we in de toekomst dus nog veel verwachten. Debuut van het jaar!

9. Car Seat Headrest :: Teens Of Denial

Hemelbestormende gitaarplaat zoals ik die in tijden niet meer gehoord had. Sinds de jaren ‘90 en Weezer, Pavement en zelfs Supergrass om precies te zijn. Maar misschien herinnert ‘Teens of denial’ me vanwege z’n grandeur nog het meest aan ‘Superunknown’ van Soundgarden. ‘Breek uit jezelf!’, moet producer Steve Fisk – zie legendarische 90s-gitaarplaten van onder meer het voornoemde ‘Superunknown’, Nirvana’s ‘Incesticide’ en de eerste Screaming Trees-platen – de 23-jarige Will Toledo bevolen hebben nadat hij zijn 11 homemade albums gehoord had, en dat is precies wat Toledo hier 12 epische songs en 70 minuten lang doet op zijn eerste volwaardige studioplaat. Een briljante plaat vol alledaagse thema’s waarin de typische teenage angst van hoofdfiguur Joe je via klapwiekende refreinen om de oren vliegt. Gitaarplaat van het jaar, en bij uitbreiding nu al een Classic Album van de 21ste eeuw.

10. Joe Purdy :: Who Will Be Next?

‘Who will be next?’ is de veertiende plaat van de Amerikaanse singer-songwriter Joe Purdy sinds zijn debuut uit 2001. Purdy heeft echter de tijd tegen, want aan zijn liedjes en platen ligt het echt niet dat hij ondertussen nog steeds geen groter publiek wist te bereiken. Bovendien is Purdy een brave jongen, want hij luistert nog steeds naar zijn mama. Blijkbaar had Purdy op de eerste versie van de plaat onomwonden zijn gedacht gezegd over de teloorgang en de ruwheid van de Amerikaanse samenleving in ‘t algemeen en over Trump in ‘t bijzonder. Zijn moeder vond echter dat de wereld zo al genoeg vergiftigd is met haat, nijd, negativiteit, verontwaardiging en woede en maande haar zoon daarom aan om de plaat te herschrijven. Speciaal voor haar deed hij het en en in plaats van een bittere, agressieve plaat werd ‘Who will be next?’ een warme, hoopvolle plaat met een vredelievende boodschap. ‘Maybe we’ll all get along someday’ luidt het in één van de songs en dat is inderdaad een betere ingesteldheid dan mekaar naar het leven te staan.