Voor zij die hier vandaag een verslag zouden verwachten over het allereerste concert ooit van Pearl Jam in België: ik ben uiteindelijk noodgedwongen niet gegaan . Ik had 2 kaarten, maar vorig weekend besloot ik dan toch maar om ze tegen de aankoopprijs aan te bieden op het forum van Studio Brussel. Voor zij die mij een beetje kennen, weten dat dit een enorme teleurstelling voor mij moet zijn. En een gigàntische teleurstelling, it is. Ik keek dan ook al 14 jaar uit naar Dit Concert; het had hét Concert van mijn leven moeten worden, miljaar. Het had mijn Legendarische Bompaverhaal moeten worden dat ik over 30 jaar in mijn bompazetel had moeten vertellen aan mijn kleinkinderen. Dubbeldriewerf helaas, helaas; het heeft niet mogen zijn. Het was dan ook een moeilijke beslissing die ik zo lang mogelijk heb uitgesteld en ik weet het; ik ben een enorme uil, maar ik kón uiteindelijk niet anders.

 

Enfin, u en ik lezen het verslag over het evenement van het jaar (wat zeg ik: over hét evenement van de laatste 15 jaar ja!) vanavond wel op Goddeau; ik hoop dat Matthieu Van Steenkiste over het Pearl Jam-concert even bevlogen en even gekleurd zal schrijven als in zijn geweldige Morrissey-verslag van vorige maandag. Ik hoop vanavond van hem te lezen hoé machtig precies Mike McCready z’n gitaar liet openwaaieren tijdens ‘Given to fly’. En of ze mijn lievelingssong, het onverwoestbare ‘Nothingman’, gespeeld hebben! Ik hoop straks op niets minder dan een tjeuforisch Goddeauverslag, quoi; of ik ga mijn mening over het beste “Nederlandstalige webzine out there” anders nog moeten herzien . Ik ga straks alvast ook eens de ongetwijfeld euforische verslagjes bekijken op het Nederlandstalige Pearl Jam-forum.

 

Verder hoop ik dat L. die zondagavond speciaal vanuit Antwerpen naar hier (Galmaarden) gekomen is om mijn kaarten op te halen, op z’n minst genoten heeft van het concert. In ieder geval: zo euforisch als ik was toen ik kaarten te pakken had via de telefoon een paar maanden geleden, zo immens teleurgesteld was ik toen ik zondagavond mijn kaarten afstond aan L.; het voelde aan alsof ik een stuk van mijn ziel verkocht; en zo voelt het eigelijk nog steeds. Ik houd mij al een paar dagen sterk door mezelf wijs te maken dat dit de juiste beslissing was, maar godmiljaar; mijn hart bloedt hoor… Ik zou wel kunnen bleiten.  En dat allemaal vanwege een wankele gezondheid. Ik troost mij dan ook met de gedachte dat ik het toch wellicht maar een kwartier binnen in dat ellendig grote Sportpaleis zou uitgehouden hebben indien ik toch was gegaan. Dan zou de teleurstelling wellicht nog groter geweest zijn dan ze nu al is.

 

Genoeg gezaagd; ik ga vandaag de Pearl Jam-cd’s ‘Ten’, ‘Vs’, ‘Vitalogy’, ‘No Code’, ‘Yield’, ‘Binaural’, ‘Riot act’ en de nieuwe titelloze nog eens laten galmen over de vallei van de Bosberg. I’m still alive, maar het scheelt niet veel meer, dedju.

 

Alvast mijn denkbeeldige score aan het concert: 11/10 zie. Nah!