1. NEIL YOUNG – PRAIRIE WIND

2005 was ongetwijfeld het jaar van de oudjes: onder andere Paul McCartney, Robert Plant, The Rolling Stones, Richard Thompson, Billy Joe Shaver, Kris De Bruyne en Bruce Springsteen verrasten ons dit jaar met hun beste werk sinds jaren. Maar met het magistrale ‘Prairie wind’ overtrof Neil Young alles en iedereen, jong én oud. ‘Prairie wind’ is niets minder dan een perfect meesterwerk en derhalve de beste Nonkel Neil-plaat sinds ‘Sleeps with angels’ uit 1994. Niet dat alles ertussen niet deugde, maar toch: met ‘Prairie wind’ schonk nonkel Neil ons nog eens een essentiële, Grote Plaat, met als absolute pronkstuk het machtige ‘No wonder’! Dé meest beluisterde cd ook, dit jaar @ Roen’s Ranch!

2. RYAN ADAMS (& THE CARDINALS) – COLD ROSES / JACKSONVILLE CITY NIGHTS / 29

Ook deze 3 cd’s werden dit jaar @ Roen’s Ranch ettelijke keren beluisterd. Toch word ik bij iedere nieuwe beluistering nog steeds overdonderd door de rijkdom aan schitterende melodieën en aanstekelijke hooks van zowat alle songs. ‘29’ heb ik overigens nog maar enkele dagen, maar de cd is sinds de aankoop nog niet uit de speler geweest. Bij gebrek aan een uitgesproken favoriet heb ik de Ryan Adams-trilogie dan maar integraal op plaats 2 gezet. Alle 3 even Essentieel dus!!!

3. THE WHITE STRIPES – GET BEHIND ME SATAN

Jack White en Ryan Adams zijn wat mij betreft dé muzikale genieën van deze tijd. Onbegrepen genieën ook, jammer genoeg. Indien iedereen vorig jaar ‘Van Lear Rose’ – Jack White z’n samenwerking met countrycoryfee Loretta Lynn – had gehoord, dan had iedereen begrepen dat ‘Get behind me satan’ het logische gevolg was van die samenwerking. ‘Get behind me satan’ is immers Jack White z’n visie op stokoude Appalachian folkmuziek, bluegrass, americana en country. Hopelijk blijft Jack White in de toekomst op deze eigengereide wijze de Amerikaanse traditionele muziek verder ontginnen! 

4. Madrugada – The deep end

Eén van de meest ondergewaardeerde platen van het jaar deze ‘The deep end’. Eerst vond ik er ook niets aan; ik vond het aanvankelijk ook een vermoeiende, langdradige taaie brok. Tot ik het album pas goed ontdekte na het wonderlijke, sfeerrijke Madrugada-concert in de ABBox in mei van dit jaar. Sindsdien werd ook ‘The deep end’ één van de meest beluisterde cd’s @ Roen’s Ranch.

5. Coldplay – X&Y

Dé perfecte popplaat van het jaar. ‘X&Y’ bevat stuk voor stuk majestueuze, superieure popsongs waarmee Coldplay de concurrentie (Doves, Athlete,…) moeiteloos plat walste. ‘X&Y’ blaast zelfs moeiteloos het laatste U2-album wèg. Deze troostende plaat was de soundtrack bij mijn rotzomer van 2005.

6. Bruce Springsteen – Devils & dust

Na Bruce, de stadionrocker van het machtige, breedgeschouderde ‘The rising’, was het nog eens hoog tijd voor Bruce, de storyteller. ‘Devils & dust’ is gelukkig niet de ingetogen opvolger geworden van het slaapverwekkende ‘The ghost of Tom Joad’ en bevat vooral met het titelnummer eindelijk nog eens een rasechte Springsteen-classic, type ‘The river’!

7. Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion – Exploration

2005 was ook het jaar van de duetplaten (zie ook nr.20), maar dit vond ik met enkele fietslengtes voorsprong de beste. Schitterende, bevlogen alt.country-plaat in de beste Jayhawks-traditie. Opa Woody mag trots zijn op zijn kleindochter!

8. Grayson Capps – If you knew my mind

Grayson Capps heeft al enkele albums op zijn naam, maar ik leerde zijn verrukkelijke soulvolle roots-muziek pas kennen met deze schitterende nieuwe cd, waarop ik bijwijlen een Bob Seger van deze tijd meen te herkennen.

9. Willy Mason – Where the humans eat

Niet dat deze cd muzikaal iets gemeen heeft met het werk van Elliott Smith, maar toch kreeg ik tijdens de eerste luisterbeurt datzelfde zalige gevoel dat ik destijds ervoer toen ik de eerste keer Elliott Smith z’n ‘Either / Or’ hoorde. Alsof ik iets bijzonders beluisterde dus. Muzikaal en qua stem doet Willy Mason echter denken aan het latere werk van de dit jaar betreurde Chris Whitley. Een artiest om te koesteren dus. Debuut van het jaar!

10. The Walkabouts – Acetylene

The Walkabouts waren met hun vorige platen in een doodlopend straatje beland en cd’s als ‘Nighttown’, ‘Trail of stars’, ‘Train leaves at eight’, ‘Ended up a stranger’ klonken derhalve allemaal hetzelfde en als een geforceerde, mislukte poging om het hemelshoge niveau van ‘Devil’s road’ te evenaren. Hoog tijd voor muzikale herbronning dus en het resultaat zindert maanden later nog altijd na: ik ben namelijk nog steeds niet bekomen van de patat op mijn gezicht die The Walkabouts me met het licht ontvlambare ‘Acetylene’ verkochten! Grootse zinderende Rockplaat!

11. Queens Of The Stone Age – Lullabies to paralyze

Horrorplaat van het jaar. Tevens mijn ‘eerste plaat van het jaar’ dit jaar en toen was het al eind maart. Uiteindelijk zijn de Queens nét uit de top 10 gevallen en dat heeft alles te maken met de iets mindere tweede helft. De eerste plaatkant is echter superieure aardedonkere stonerrock, magistraal ingeleid door Mark Lanegan die klinkt als Mageren Hein zelve in het lugubere, mysterieuze ‘This lullaby’…

12. Robert Plant & Strange Sensation – Mighty rearranger

De machtige Zeppelin zal wellicht nooit meer opstijgen, maar toch liet Robert Plant de Led Zep-hoogtijdagen heropleven met deze fenomenale, geïnspireerde nieuwe cd. 

13. The Raveonettes – Pretty in black

De ‘Back to the future’-plaat van het jaar. Na 2 monotone, oersaaie platen wisten The Raveonettes me dit jaar aangenaam te verrassen met deze zalige muzikale trip naar de late fifties, vroege sixties. Retroplaat van het jaar! 

14. My Morning Jacket – Z

Eigelijk ging ik deze plaat niet kopen. Ik had het na 3 teleurstellende, ellendig lange platen immers wat gehad met My Morning Jacket. Maar kijk: producer John Leckie haalde het beste uit de groep en eindelijk klinkt My Morning Jacket gebald en urgent, met als kroon op het werk het afsluitende, fenomenale ‘Dondante’.

15. Admiral Freebee – Songs

Jammer dat ‘Songs’ met de 3 afsluitende ingetogen songs uitdooft als een kaars, anders zat er zeker een top 10-notering in. Vervang het oervervelende ‘Baby’s chest’ door een loeiende rocker type ‘The worst is yet to come’ en je hebt een bom van een plaat. De sequencing kon dus stukken beter. Desalniettemin: beste Belgische plaat van het jaar wat mij betreft!

16. Deadstring Brothers – Starving winter report

Blindelings de recensies gevolgd hiervan. En ook ik moet die recensies bijtreden: eigelijk had je gewild dat The Rolling Stones zo hadden geklonken op ‘A bigger bang’, want dit klinkt immers als vroege jaren ’70-Stones.

17. Nickel Creek – Why should the fire die?

Eén van mijn ontdekkingen van het jaar, maar toch is dit reeds de derde plaat van Nickel Creek. Inmiddels heb ik ook die 2 vorige cd’s aangeschaft en het moet gezegd: deze nieuwe cd is tot nog toe de beste. Producer Alison Krauss drukte dan ook te zeer haar eigengereide bluegrass-stempel door op de vorige cd’s, waardoor die eerder klonken als Alison Krauss-platen. Bevrijd van Krauss kan Chris Thile, duidelijk het muzikale genie van de groep, op deze nieuwe plaat eindelijk zijn muzikale duivels ontbinden, hetgeen resulteert in deze geïnspireerde, moderne bluegrass-plaat. 

18. Billy Joe Shaver – The real deal

Heb ik nog niet zo lang en dus is dit een beetje een ‘keuze van het moment’. Maar wel een meer dan terechte keuze! Deze 66-jarige Billy Joe Shaver bezit immers alle muzikale kwaliteiten die de hedendaagse jonge populaire country-artiesten als een Kenny Chesney, een Tim McGraw of een Toby Keith ontberen: authenticiteit, gedrevenheid, rauwheid, vitaliteit, en vooral: geïnspireerde songs!

19. Eliza Gilkyson – Paradise hotel

Een jaar na het al niet misselijke ‘Land of milk and honey’ komt Eliza Gilkyson met een nog straffere plaat op de proppen. Ik kan deze plaat dan ook van harte aanraden aan zij die gevallen zijn voor het tegenvallende debuut van Martha Wainwright dit jaar, want dit is eigelijk ‘the real deal’…

20. Caitlin Cary & Thad Cockrell – Begonias

Country zoals country moet klinken: ontroerende, intrieste songs gezongen met de snik in de stem. Precies de kwaliteiten die die andere duetplaat, ‘Red dog tracks’ van Chip Taylor & Carrie Rodriguez wat mist en daarom staat deze cd in mijn Top 20.

En verder:

21. Marah – If you didn’t laugh, you’d cry 

22. Elliott Murphy – Murphy gets muddy

23. Kris De Bruyne – Westende songs

24. Fence – The woolf

25. The Rolling Stones – A bigger bang

26. Hackensaw boys – Love what you do

27. Opeth – Ghost reveries

28. Hayseed Dixie – A hot piece of grass

29. Halfway – Farewell to the fainthearted

30. John Hiatt – Master of disaster

31. Chip Taylor & Carrie Rodriguez – Red dog tracks

32. Lesley Woods & Dark Mountain Orchid – The luxury of sin

33. Richmond Fontaine – The fitzgerald

34. Wallflowers – Rebel, sweetheart

35. Richard Thompson – Front parlour ballads

36. The Tears – Here come the tears

37. Oasis – Don’t believe the truth

38. Greg Trooper – Make it through this world

39. Woods – Woods

40. Stash – Rock ’n roll show

41. Tom McRae – All maps welcome

42. Aimee Mann – The forgotten arm

43. Bill Janovitz & Crown Victoria – Fireworks on TV!

44. Josh Rouse – Nashville

45. The Kills – No wow

46. The Frames – Burn the maps

47. Bloc Party – Silent alarm

48. Low – The great destroyer

49. Yevgueni – Kannibaal

50. Bolster – Bolster

 

BUITEN CATEGORIE (in willekeurige volgorde):

1. Bruce Springsteen – Born to run 30th Anniversary Edition (Machtige Reprise!)

2. Rum – 1972-1978 (Wàt een tijdsdocument van deze ‘vergeten’ Belgische folkgroep!)

3. Son Volt – Retrospective: 1995-2000

4. Nick Cave & The Bad Seeds – B-sides & rarities (ok, hiermee zijn meteen al mijn vinylsingletjes en limited editions waardeloos geworden, maar hiermee heb je wél meteen een handig overzicht)

5. Bob Dylan – No direction home (nog beter met de film erbij)

6. The Waterboys – Karma to burn (wonderlijke live-cd)

7. Lucinda Williams – Live @ The Fillmore (machtige, fenomenale live-cd)

8. U2 – Vertigo 2005 / Live from Chicago (Deluxe limited edition dvd)

9. 16 Horsepower – Live (vooral disc 1 met het integrale concert van 2002 in Cirque Royal)

10. Bruce Springsteen – Live @ Bercy, 20/06/2005 (met gastoptreden van Elliott Murphy tijdens ‘Hungry heart’… deze schitterende bootleg verkreeg ik via de Elliott Murphy-mailinglist)

 

CONCERT VAN HET JAAR: Elliott Murphy & Olivier Durand, café ‘Leetvermaak’, Ieper, 17-11-2004

Madam en ik hebben Elliott Murphy dit jaar 4 keer live aan het werk gezien:

– 2 keer met volledige band (ABBox, verjaardagsconcert in maart en op het Swing-festival in Wespelaar in augustus), 

– 1 keer met Olivier Durand en Patrick Riguelle (in Sint-Eloois-Winkel in september) 

– en dus 1 keer samen met ‘vaste rechterhand’ / gitaarwonder Olivier Durand in Ieper.

Normaal gezien had het verjaardagsconcert in de ABBox alles mee om hét Elliott Murphy-evenement van het jaar te worden: weken van te voren uitverkocht en Elliott z’n 15-jarige zoontje Gaspard stal de show door enkele songs mee te spelen op elektrische gitaar, Olivier was duidelijk in superform en dolde met de jongste Murphy maar… daddy Elliott zelve bleek wat ziekjes. Net zoals altijd gaf hij zich weer voor de volle 200%, maar zijn verkoudheid speelde duidelijk parten. Bovendien zag je overduidelijk dat hij het niet meer gewend was voor dergelijk talrijk publiek te spelen; hij voelde er zich duidelijk ongemakkelijk bij. Spijtig, maar wij, de fans, maakten er alsnog een feestje van.

Het concert op het Swingfestival in Wespelaar was dan weer een typisch festival-optreden: niet voor fans-only (hoewel er toch een 50-tal usual suspects waren), maar dankzij een dynamisch geluid en een béresterke setlist bestaande uit een perfecte mix van zijn allerbeste eigen songs en enkele fel gesmaakte covers (een fan-tas-tisch ‘devils & dust’ van Springsteen!!!) maakten Elliott & band er een feest van die warme augustus-avond op het gezellige marktplein in Wespelaar.

Het uitverkochte concert in het CC van Sint-Eloois-Winkel was dan weer een tegenvaller: slechts een 30-tal ‘echte fans’ aanwezig en voor de rest een publiek dat bestond uit heelder families die zelfs de bomma en den bompa hadden meegebracht, de plaatselijke politiekers en hun luidruchtige, irritante kroost, enz… het was overduidelijk dat de muziek voor hen bijkomstig was: luidruchtig gepraat en het gejoel van de kinderen en felle gelach hielpen dit intieme concert finaal naar de knoppen. Bovendien had men voor het publiek tafeltjes voorzien; hier en daar werd er zelfs gekaart… Surrealistisch gewoon; nooit eerder meegemaakt…

Gelukkig maakte het uitverkochte concert in café ‘Leetvermaak’ in Ieper alles goed: een concert voor fans-only en in dit typische blues-café voelden Elliott & Olivier zich duidelijk wél op hun gemak: Elliott vertelde tussen de songs door weer heelder, al dan niet waar gebeurde verhalen en het publiek hing aan zijn lippen. De meeste overbekende songs werden in een nieuw, schitterend akoestisch jasje gestoken en iedereen ging gedurende drie en een half uur uit de bol of was muisstil tijdens de ingetogen momenten. Dit concert evenaarde qua magie en intensiteit legendarische concert in de ‘Spirit of 66’ in Verviers, november 2003 en zal ik me over 40 jaar allicht nog haarscherp herinneren.

 

TELEURSTELLENDE PLATEN (in willekeurige volgorde):

En dit vond ik de meest teleurstellende platen. Niet zozeer ‘miskopen’ dus, maar ik had er héél wat meer van verwacht; temeer omdat ik het eerdere werk van deze artiesten wél enorm waardeer. Ze brachten in 2005 mijn inziens een sof van een plaat uit. zijn dus ‘gebuisd’ en krijgen slechts 5/10 of minder:

1. Nona Mez – Out of touch

2. Gravenhurst – Fires in distant buildings

3. Rogue Wave – Descended like vultures

4. Starsailor – On the outside (grootse wall of sound-produktie verhulde tevergeefs dat dit een zwakke collectie songs is)

5. dEUS – Pocket revolution (nog uitgebracht onder de dEUS-vlag, wellicht om commerciële marketingtechnische redenen, maar dit klonk allesbehalve als dEUS; dit klonk eerder als ‘Tom Barman & Friends’…)

6. Elbow – Leaders of the free world (typisch voorbeeld van een contractueel verplichte 2-jaarlijkse cd)

7. David Gray – Life in slow motion (muzikale held stelt zwaar teleur met dit verzadigd klinkende MOR-gezeik)

8. Bonnie Raitt – Souls alike (ons Bonnie lijkt al een paar platen over haar creatief hoogtepunt heen)

9. Heather Nova – Redbird (ons Heather had gewoon NIET moeten samenwerken met de onderkoelde Dido)

10. Rodney Crowell – The outsider (van iemand die een alt.country-classic als ‘The Houston kid’ maakte, verwacht je gewoon véél beter!!!)

11. Michael Penn – Mr. Hollywood Jr., 1947 (zijn madam – aimee mann – maakte dit jaar de betere plaat)

12. Sigur Ros – Takk… (is wellicht ‘mijn ding’ niet meer… vorige platen vond ik wél schitterend)

13. The Posies – Every kind of light 

14. Ian Siegal – Meat and potatoes (vorig jaar nog in mijn top 10)

15. Stereophonics – Language. Sex. Violence. Other? (ProTools vehikel; ik had het eerst niet eens door)

16. I Am Kloot – Gods and monsters (ook al zo’n typisch voorbeeld van contractueel verplichte 2-jaarlijkse plaat)

17. Kathleen Edwards – Back to me (na een wonderlijke voorganger afkomen met dergelijk MOR-vehikel…)

 

Miskopen (in willekeurige volgorde):

En deze cd’s had ik beter in de winkel laten liggen. Mijn ‘miskopen’ van het jaar dus, wegens ‘totaal mijn ding niet’ of gewoon té slecht bevonden. In ieder geval: ik vond er, in tegenstelling tot velen, geen zak aan. Schiet er mij niet voor af; ik kan er ook niks aan doen. mijn reeks 1/10 ‘voor de moeite’ dus:

1. Editors – The back room

2. Sufjan Stevens – come on feel the Illinoise

3. Arcade Fire – Funeral

4. Sioen – Ease your mind

5. Daniel Powter – Daniel Powter

6. KT Tunstall – Eye to the telescope

7. LCD Soundsystem – LCD Soundsystem

8. Bright Eyes – I’m wide awake, it’s morning

9. Bright Eyes – Digital ash in a digital urn

10. Antony & The Johnsons – I am a bird now

11. …And You Will Know Us By The Trail Of Dead – Worlds apart

12. Mercury Rev – The secret migration

13. Mark Geary – Ghosts

 

En de rest:

En wat de overige aangekochte nieuwe studio-cd’s betreft (nog 66 stuks):

– Waren leuk voor even

– Heb ik stomweg niet genoeg beluisterd

– Vond ik vleesch noch vis