Ik kreeg onderstaande opdracht van Josie. Ik wil Josie bij deze danken om me te taggen. Op die manier geraak ik misschien eindelijk eens van mijn writer’s block af.

The rules:
Link the person who tagged you
Mention the rules on your blog.
Tell about 6 unspectacular quirks of yours.
Tag 6 following bloggers by linking them.
Leave a comment on each of the tagged bloggers’ blogs letting them know they’ve been tagged.

1. Dat ik verslaafd ben aan platen zal niemand inmiddels nog verbazen. Erger is dat ik nagenoeg alle songtitels op de platen in mijn collectie uit het hoofd ken. Handig om snel een plaat terug te vinden wanneer iemand me om een songtitel vraagt, dat wel. Duizenden en duizenden songtitels zitten er in mijn vermoeide hoofd. Ik word er stilaan zot van. En zot worden doet overigens wél zeer meneer. Mocht dat niet zo zijn, zou ik niet al die pillen moeten slikken.

2. Ik hou sinds 1992 wekelijks de TTT pagina’s uit Humo bij in dikke archiefmappen. Ieder jaar zijn er wel genoeg momenten dat ik teruggrijp naar die mappen. Niet naar het cd recensies archief (dat slechts een kleine greep uit 35 jaar Humo recensies biedt) op de Humo website zelf, want dat bevat slechts een fractie van hetgeen er gedurende die 16 jaar gepubliceerd werd. Als ik dan merk dat er in een map één week ontbreekt, draai ik compleet door en begin ik als een bezetene mijn hele ranch te doorzoeken om die enkele ontbrekende pagina’s terug te vinden. Blijf op die momenten vooral ver weg uit mijn buurt.

3. Die Humo archieven maken me overigens nog gekker dan ik al ben. Ik hoef nog maar een cd recensie te bekijken of er doemen allerlei geesten uit het verleden op. Ik kocht in de jaren ’90 wekelijks minstens één besproken cd, waardoor ik die recensies kan liëren aan bepaalde situaties van toen. Zelfs gesprekken van toen kan ik middels die oude recensies oproepen. Het ergste is dat ik dan zit door te denken over een bepaalde situatie of een gesprek om dat zo goed en gedetailleerd mogelijk te herconstrueren. En ik word wreed ambetant en lastig als een ontbrekende schakel lang op zich laat wachten. Maar mijn fotografische geheugen laat me zelden in de steek hiermee. Maar het is vermoeiend. Zéér vermoeiend. En afstand nemen van die oude, vergeelde recensies kan ik niet. Ze vertellen mijn leven van toen.

4. Sinds mijn ongeval en het daarmee gepaard gaande inkomstenverlies bespaar ik voor mezelf op nutteloze dingen om toch maar cd’s te kunnen kopen. Mijn madam en dochter lijden daar niet onder, maar mezelf doe ik daardoor veel te kort. Bijvoorbeeld: Ik geef liever 60 euro uit voor 4 nieuwe cd’s dan voor een nieuwe jeans. Of liever 150 euro voor 10 nieuwe cd‘s dan voor een nieuw paar schoenen. Ik reken de laatste 6 jaar met andere woorden alles uit in cd’s. Die nieuwe jas voor 500 euro kan ook nog wel wat wachten. Ik koop me voor dat bedrag liever 30 nieuwe cd’s. En waarom ook niet? Ik zit toch noodgedwongen thuis en ik kom haast mijn ranch niet uit. Nu verslijt ik mijn kleren tenminste. Vroeger kon het niet op en zag ik naar niets. Ik kocht én cd’s à volonté én Armani of andere dure merkkleren à volonté én dure schoenen à volonté én wat weet ik nog allemaal niet à volonté. Dankzij mijn noodgedwongen gevangenschap thuis leerde ik prioriteiten te stellen. En cd’s zijn voor mezelf de hoogste prioriteit. Andere persoonlijke luxe schaf ik me wel eens aan als ik het écht nodig acht, of beter gezegd: als mijn madam het écht nodig acht.

5. De weinige keren dat ik mijn ranch toch eens buitenkom worden altijd vooraf gegaan door een lange, vermoeiende voorbereiding. Ik ga namelijk mijn ranch nooit buiten zonder mijn 2 tassen. Die beide tassen zijn mijn houvast. Zonder die tassen zou ik niet eens durven buiten te komen. Ik zou een beroerte krijgen of compleet gek worden, mocht ik merken dat ik die tassen op een keer zou vergeten zijn. Maar ik vergeet ze gelukkig nooit. Daarvoor zijn ze te belangrijk. De ene zwarte tas bevat een zak medicatie gevuld met mijn pillendoos die mijn gewone dagdagelijkse medicijnendieet bevat en verder ook Dafalgan, Primperan, Buscopan en Immodium, Daarnaast bevat die zwarte tas ook 2 flesjes water, 5 plastic bekers, 1 blikje cola, 2 repen druivensuiker, een zak snoep (gummibeertjes), 6 suikerwafels, schrijfgerief, een notitieboekje, een handdoek, deodorant, mijn stiletto, mijn fototoestel met reservebatterijen en extra memory sticks, 3 muziektijdschriften (Oor, Uncut en Stage) en Humo. De andere tas, een koelrugzak met ijsplaketten in feite, bevat 10 blikjes cola, 10 leo’s en 4 flesjes water. Ik moét dat bijhebben. Zolang die beide tassen niet klaar zijn, vertrek ik niét. Het is dan ook niet de eerste keer dat ik ergens ben en plots een paniekaanval voel opkomen waardoor ik naar de auto vlucht. Op die manier heb ik toch altijd genoeg eten, drinken, medicijnen en lectuur bij me om desnoods enkele uren in de auto te zitten wachten op mijn madam.

6. En voor de rest heb ik vanwege mijn ziekte dwangneuroses en rariteiten zát. Vanwaar toch die drang om te willen bloggen bijvoorbeeld? Vanwaar die drang om kostbare tijd te verspillen aan facebook en andere internet verleidingen? Ik dek ook altijd de tafel op exact dezelfde manier: messen, vorken, lepels, kommen, borden, glazen: alles staat altijd op de millimeter op dezelfde plaats. Verschuift mijn dochter een kom, dan zet ik die meteen terug, want het zweet breekt me op dat moment al uit. Sinds ik een digitaal fototoestel heb, neem ik ook altijd dagelijks 3 foto’s van de thermometer op het terras: 1 om 8u , 1 om 14u en de laatste ‘s nachts om 2u. ‘s Nachts ga ik ook altijd een klein wandelingetje maken in de buurt van m’n ranch. Om te genieten van de doodse stilte en de rust en de kou. Of van het geluid van de nachtdieren die zich ergens verschuilen op de Bosberg. Soms zie ik The Man in the long Black Coat opdoemen, maar mijn madam beweert dat dat een hersenschim is. Weet zij veel. En zo kan ik nog wel tientallen persoonlijke rariteiten opsommen, maar u vindt me nu wellicht al weird genoeg.

En nu zou ik zelf 6 andere bloggers moeten taggen, maar dat ga ik niet doen. Ik ken zo al meer dan genoeg rariteiten van dat zooitje ongeregeld op mijn blogroll.