NATALIE MERCHANT – The House Carpenter’s Daughter

Dankzij Martin zijn reactie op mijn vorige bericht, besef ik dat ik mij nog altijd te zeer blind staar op de hedendaagse muziek. Hoewel mijn aankoopgedrag de laatste jaren sterk veranderd is, koop ik nog veel te veel overbodige nieuwe muziek. Ik laat me nog veel te veel (mis)leiden door recensies over nieuwe platen. Recensies die gebaseerd zijn op enkele luisterbeurten vlak na de release. Ik weet het maar al te goed, want ik heb me er in het verleden maar al te vaak zelf aan bezondigd, stel ik tot mijn grote schaamte in mijn blog archieven vast. Waarom altijd persé de nieuwste muziek meteen willen horen en beoordelen terwijl er nog zo veel mooie, dikwijls vergeten muziek te ontdekken valt? Vanwaar toch die eeuwige drang om meteen een waarde oordeel te willen verkondigen over deze of gene nieuwe cd? Is het een vorm van de obsessief-compulsieve stoornis? Eigenlijk zouden nieuwe platen pas een jaar na de release mogen gerecenseerd worden. Het waarde oordeel zou ongetwijfeld beter gefundeerd zijn en dus minder oppervlakkig. Vlak na de release zijn we immers veel te enthousiast om onze negatieve of positieve overtuiging te willen uitdrukken. Een rijpingsproces van een jaar zou onze mening over hedendaagse platen al veel geloofwaardiger maken. Er zouden ongetwijfeld ook veel minder recensies en dus minder overbodige meningen geschreven worden. Hoe belachelijk is het immers niet dat er maandelijks meer dan 200 nieuwe cd’s besproken worden in muziekbladen als Uncut, Mojo, Rolling Stone, e.d.? Verdienen al die cd’s die aandacht wel? Uiteraard verschijnt er maandelijks een veelvoud van dat aantal aan nieuwe platen, maar een maandelijkse selectie van 200 platen die een bespreking krijgen is hoe dan ook nog veel te veel. Het maakt de muziekliefhebber muziekmoe op den duur. Peerke had het daarover onlangs ook nog op zijn blog. Bovendien is een selectie van “slechts” 200 platen per maand nog niet streng genoeg. Wat baat het immers om energie te verspillen aan negatieve boodschappen? Daar heeft niemand wat aan. Het leidt alleen maar tot overbodige frustratie en nutteloze ergernissen. Dat zag ik eindelijk in na mijn negatieve berichten vorig jaar over de cd’s van The Felice Brothers en The Eagles. Platen en artiesten in het belachelijke trekken middels een niets zeggend tekstje kan tenslotte iedereen. Ook dat is een reden waarom ik aan deze top 100 begonnen ben. Deze top 100 is haast een therapeutisch hulpmiddel om me voortaan enkel nog te focussen op het overbrengen van positieve boodschappen over wat ik op dit moment in mijn leven als tijdloze muziek ervaar. Ik heb dan ook geen haast met het verkondigen van deze Blijde Boodschap. Op tijdloze muziek staat, in tegenstelling tot de nieuwe hippe platen, tenslotte geen houdbaarheidsdatum.

Jammer genoeg belandt tijdloze muziek in de vergeetput van ons geheugen omdat al onze aandacht naar de nieuwe, hippe muziek uitgaat. Dat wreef Natalie Merchant me onlangs nog eens onder de neus met haar begeleidende liner notes in het cd boekje van haar cd ‘The house carpenter’s daughter’ uit 2003. Ik kocht me die cd in het najaar van 2003; enkele maanden na de geboorte van onze dochter. ’The house carpenter’s daughter’ werd zowat de soundtrack bij die eerste levensmaanden van onze baby. In die liner notes had ik toen gelezen dat folksongs de ideale songs zijn om baby’s rustig te houden en dat bleek nog te kloppen ook. Ons Ayco werd altijd erg rustig van de mysterieuze muziek en de mistige, dromerige stem van Natalie Merchant op die plaat. In de periode oktober 2003 – april 2004 moet ik ’The house carpenter’s daughter’ dan ook ettelijke tientallen keren beluisterd hebben. Als ik de cd nu terug hoor, denk ik met weemoed terug aan pampers verversen, papflesjes en fruitpapjes klaarmaken, papflesjes afwassen en steriliseren, badje geven, babyspeelgoed, babykleertjes… Maar ook aan beterschap en innerlijke rust. Omdat ik toen toch al thuis gekluisterd zat vanwege mijn post traumatisch stress syndroom, zorgde ik namelijk dagelijks voor onze dochter. Hoewel dat best intensief en hard werk was, genoot ik toen toch met volle teugen van de tijd die ik samen met mijn dochtertje doorbracht. Ons Ayco was dan ook een zalige baby. Ze huilde haast nooit, lachte veel, was erg rustig, sliep veel, at goed,… Echt een droom van een baby. Dat hulpeloze wezentje deed me echter wel beseffen dat ik mentaal sterker moest worden en dankzij de dagelijkse routine die de verzorging van een baby met zich meebrengt, lukte dat aanvankelijk ook. Tot ik eind 2003 de cruciale fout, doch logische volgende stap in mijn genezingsproces maakte om in te gaan op een voorstel van mijn psychologe om EMDR therapie te volgen. Maar dat verhaal kon u hier eerder al eens lezen. In ieder geval herinnert ’The house carpenter’s daughter’ me aan die vreugdevolle en hoopvolle periode in mijn leven. Daarom is dit, hoewel ik haar vroegere solowerk en 10.000 Maniacs werk ook enorm apprecieer, mijn favoriete Natalie Merchant plaat en daarom nu dus de nr.88 in mijn tijdloze album top 100. Voor deze coverplaat verzamelde Natalie Merchant 7 traditionals en 4 hedendaagse folksongs die zij als tijdloos ervaart omdat de universele thema’s en verhalen die in deze 11 folksongs aan bod komen van alle tijden zijn en dus herkenbaar. Zoals bijvoorbeeld spelende kinderen (de touwtjespringen song ’Soldier, soldier‘), trouw (de mijnwerkershymne ’which side are you on?’), arbeid (’Down on Penny’s farm’), lust (’Sally Ann’), ontrouw (de The Carter Family cover ’Bury me under the weeping willow’), bedrog (’House carpenter’), discriminatie (’Owensboro’) en moord (de murder ballad ‘Diver boy‘). In haar liner notes betreurt Merchant het echter dat deze folksongs in de vergetelheid zijn geraakt. Temeer omdat het archaïsche decor van deze folksongs de moderne luisteraars vervult met nostalgie. Nostalgie naar een vervaagd verleden dat we niet eens meegemaakt hebben, maar dat ons niettemin vanwege de in een minder complexe, ouderwetse maatschappij geplaatste tijdloze thematiek toch aanspreekt en zelfs weemoedig maakt, ook al is de teneur van de verhalen dikwijls treurig, somber of zelfs luguber. Precies dat is de kracht van folkmuziek. Hoewel de verhalen voor zich spreken, zet Natalie Merchant die nostalgische factor extra kracht bij met treffende, doch spaarzame arrangementen (soms is een spooky, galopperende banjo al genoeg) waardoor de oude folksongs een extra dimensie krijgen en tot leven komen. Probeer hieronder maar eens niét mee te huilen met de in mekaar verstrengelde jankende fiddle en pedal steel die het betoverend mooie ‘Sally Ann’ openrijten of met de treurende fiddle en banjo die het tragische verhaal van de hemelsmooie Fairport Convention cover ‘Crazy man Michael’ begeleiden.

 

http://static.boomp3.com/player.swf?song=c18lp2220_j
Boomp3.com