40. Nathaniel Rateliff & The Night Sweats :: Tearing At The Seams

 

Een typische plaat die gemaakt werd tijdens een lange wereldtournee. De snedigheid van het debuut is eraf, laat staan dat er een onweerstaanbare instant classic als ‘S.O.B.’ op te vinden is. Rateliff zijn soul revue klinkt vermoeid en niet bijster geïnspireerd. Wat rest is de lome groove, die op een of andere manier toch aanstekelijk werkt en daarom perfect paste bij die ellendig lange zomer van 2018. Het ziet er niet naar uit dat Rateliff zijn Night Sweats zal ontslaan, maar toch lijkt het me beter dat hij de volgende keer opnieuw solo gaat.

 

39. Lori McKenna :: The Tree

 

 

Hier hebben we producer Dave Cobb nog eens, al viel er voor Lori McKenna, in tegenstelling tot John Prine (zie nr.36) niets te redden. Nee, McKenna is al jarenlang zeer goed bezig en  na een geslaagde samenwerking op haar vorige plaat mocht Cobb gewoon opnieuw met de knopjes op het mengpaneel spelen. En Lori deed waar zij het beste in is, en dat is nog steeds betekenisvolle liedjes schrijven die tot nadenken stemmen. Deze keer behandelt ze op ‘The tree’ Het Leven en geeft ze haar eigen filosofische inzichten over familiale relaties zonder daarbij belerend te willen klinken. Je moet bijgevolg in de stemming zijn voor deze oergezellige huisvrouwen-plaat, die het best tot zijn recht komt tijdens een rustige lenteochtend. Jongeren vinden dit overigens maar oubollige oude wijven-gezeur, en gelijk hebben ze. En bovendien maakte Gillian Welch zeven jaar geleden een veel betere, urgente plaat rond hetzelfde thema met het meesterwerk / de klassieker ‘The harrow & the harvest’.

 

38. Bruno Deneckere featuring Nils De Caster :: I Remember The Day

Toen Bruno Deneckere en ik eind vorig jaar in folkclub Toogenblik na zijn concert nog uren zaten te zeveren, vertelde Bruno me, tussen twee flessen rode wijn door, dat zijn nieuwe plaat er eentje zou worden met Nils De Caster. Volgens mij heb ik Bruno toen aangeraden om op de hoes Bruno Deneckere featuring Nils De Caster te laten drukken omdat alle hippe rappers van tegenwoordig dat doen. En zo geschiedde. Niet dat Bruno op ‘I remember the day’ aan het rappen is geslagen of zijn stem met autotune heeft bewerkt. Nee, Bruno doet gewoon wat hij al eeuwen kan als de beste en dat is op ambachtelijke wijze hartverwarmende liedjes maken. Nils zorgde uiteraard voor de sfeerversterkende, weemoedige streepjes viool.

 

37. John Hiatt :: The Eclipse Sessions

 

‘The Eclipse Sessions’ is voor John Hiatt wat ‘Le Noise’ 8 jaar geleden voor Neil Young was. Nu Hiatt ook al een jaartje ouder wordt, beseft ook hij dat hij in het verleden niet altijd de juiste keuzes en beslissingen nam en zodoende dikwijls op het hart van zijn geliefden heeft getrapt. Hiatt draagt dus het hart op de tong, hetgeen van deze ‘Eclipse sessions’ zijn meest emotionele en eerlijkste plaat maakt sinds ‘Bring the family’. Het niveau van de liederen op die klassieker wordt hier echter nergens gehaald. Sinds Hiatt zo’n 15 jaar geleden tekende bij het New West-label zijn zowat al zijn platen inwisselbaar geworden, en dat is met deze ‘Eclipse sessions’ niet anders. Matig of slecht wordt het echter nooit, en zo werd ‘The eclipse sessions’ Hiatt zijn zoveelste oerdegelijke plaat op rij.

 

36. John Prine :: The Tree Of Forgiveness

John Prine zal 72 zijn als hij volgende zomer het podium van het Openluchttheater Rivierenhof beklimt. Eerlijk gezegd loop ik niet meteen over van enthousiasme om een ticket te kopen voor dat concert als ik recente livebeelden op youtube bekijk. Maar dan beluister je zijn nieuwe, ontroerend mooie plaat nog eens en dan slaat de twijfel toch weer toe. Huidige sterproducer Dave Cobb doet voor Prine wat Rick Rubin een halve eeuw geleden deed voor Johnny Cash: zorgen voor een welverdiende rehabilitatie. Na twaalf jaar stilte (het coveralbum van vorig jaar telt niet) trok Cobb de carrière van Prine uit het slop en zo haalde hij Prine uit de vergetelheid. Cobb moedigde Prine aan om nieuwe songs te schrijven en zette de door keelkanker aangetaste, verweerde, fragiele stem van Prine en diens authentieke verhalen centraal, wat leidt tot speelse, levenslustige liederen en enkele aangrijpende emoliedjes.

 

35. Willie Nelson :: Last Man Standing

Oude krijger Willie Nelson wil op zijn 85ste nog steeds van geen wijken weten en leverde dit jaar alweer twee nieuwe platen af. Wiki vertelt me dat daarmee de teller op 77 staat, maar met alle zijprojecten, gelegenheidsgroepen en samenwerkingen zullen het er in totaal minstens al honderd zijn. Hoe ouder, hoe zotter, en dus horen we op ‘Last man standing’ een guitige Willie die de dood zowat recht in het gezicht uitlacht. En waarom niet eigenlijk? Willie heeft allang niets meer te verliezen; een gezonde ingesteldheid die leidde tot messcherpe, vinnige nieuwe country-liederen. Willie zal feestend en blowend dit aardse bestaan verlaten, zoveel is zeker. We zouden verdorie beter allemaal een voorbeeld nemen aan hem.

 

34. Malcolm Holcombe :: Come Hell Or High Water

 

In het voorjaar van 2019 komt Malcolm Holcombe terug naar onze contreien, wat zeer goed nieuws is voor de fans van Malcolm in het bijzonder en fans van americana in ‘t algemeen. Zullen we dan allemaal eens met de klak rondgaan zodat die arme Malcolm eindelijk eens nieuwe kledij kan kopen? Ik heb hem de voorbije tien jaar namelijk altijd in diezelfde afgedragen, bruine jas, versleten jeans en kapotte schoenen weten rond sloffen. Tijdens een optreden van Malcolm kan je overigens maar beter een paraplu bij de hand hebben, want zijn speeksel vliegt vrolijk in het rond terwijl hij zijn prachtliedjes nors en snerend uitspuwt. Hoe het ook zij, Malcolm is, samen met Sam Baker, de meest bijzondere en liefste artiest die ik in m’n leven heb ontmoet. Naast het podium transformeert Malcolm in de lieve, zachtaardige man die hij ongetwijfeld ook thuis is. Op plaat hoef je van Malcolm, 63 inmiddels, geen gekke dingen te verwachten. De man ademt al z’n hele leven countryblues en dat is op ‘Come hell or high water’ niet anders. Ook nu weer schudt hij schijnbaar achteloos de heerlijke folkliedjes uit zijn sjofele mouwen en gromt hij als vanouds zijn aangrijpende verhalen over mensen die op één of andere ongelukkige manier in de goot zijn beland. Dat maakt van Malcolm Holcombe nog geen Tom Waits-epigoon, maar nu Waits geen platen meer maakt, is het goed dat er iemand als Malcolm is; iemand die een stem geeft aan de losers, geschonden oorlogsveteranen en alle anderen die op een of andere onfortuinlijke manier aan de zelfkant van de maatschappij zijn beland.

 

33. Paul McCartney :: Egypt Station

Aan dezelfde successen die hij met Adele haalde, kon producer Greg Kurstin goeie ouwe Beatle Paul McCartney niet helpen. Daarvoor gelden nog andere factoren dan alleen maar een dozijn straffe liederen en een sterproducer. Paul McCartney mag dan één van de meest vitale 76-jarigen zijn op deze aarde; met zijn leeftijd en zijn oervorm van rock ‘n roll spreekt hij, een samenwerking met Rihanna en Kanye West ten spijt, de jeugd simpelweg niet meer aan. Maar oude fans als ik waren zeer blij met dit kleurrijke, ambitieus klinkende ‘Egypt station’, dat wat mij betreft zijn beste plaat is sinds ‘Flaming pie’ uit 1997. En de laatste keer dat ik Paul zo gretig hoorde op een plaat was geleden van 1998 en ‘Run devil run’, een coveralbum waarop hij zijn rock ‘n roll-helden eerde. Indien zou blijken dat dit McCartney zijn zwanenzang is, heeft hij alvast voor een fantastisch slotakkoord gezorgd.

 

32. Lenny Kravitz :: Raise Vibration

Voor de zomerhit van 2018 @ Roen’s Ranch tekende Lenny Kravitz met het onweerstaanbare ‘5 more days ‘til Summer’, dat met zijn luchtige, cinematografische breedbeeld-refrein voor de broodnodige verkoeling zorgde terwijl ik in de ligstoel op mijn terras onder een loden, ongenadige zon lag weg te smelten. Goeie ouwe Lenny heeft na jaren van muzikale impasse duidelijk zijn muze teruggevonden, want dit is na ‘Strut’ zijn tweede voltreffer op rij. Het strafste is dat ‘Raise vibration’ uitdrukkelijk géén doorslagje werd van ‘Strut’, want terwijl Lenny op ‘Strut’ nog grossierde in gespierde, aanstekelijke rock, liet hij deze keer zijn innerlijke Prince los om een funk-feestje te bouwen. Net wat we nodig hebben in deze donkere, deprimerende tijden.

 

31. Ry Cooder :: The Prodigal Son

Zowat overal las ik dat Ry Cooder geen politieke plaat had gemaakt met ‘The prodigal son’. Blijkbaar had men dan niet goed geluisterd, want Cooder doet wel degelijk aan politiek op zijn nieuwe plaat, zij het deze keer subtiel verpakt in schijnbaar achteloos gekozen oude blues- en gospel-liederen van onder meer Blind Willie Johnson, Alfred Reed en Carter Stanley. ‘Shrinking man’, ‘Gentrification’ en ‘Jesus & Woody’ zijn de enige drie nieuwe liederen die Cooder schreef voor de plaat en verraden de kopzorgen waarmee Cooder dezer dagen worstelt. Dat hij binnenkort dit in totale chaos verkerende tranendal zal verlaten, terwijl racisme ondanks alles nog steeds niet de wereld uit is. Tot overmaat van ramp viert fascisme ook weer hoogtij, en dat terwijl het klimaat onomkeerbaar veranderd is en de opwarming van de aarde binnenkort van ons allemaal migranten maakt. En dat hij daar tot zijn grote frustratie niets meer kan aan verhelpen, omdat hij simpelweg te oud geworden is om nog ten strijde te trekken. Maar dat Cooders politieke vuur geluwd of gedoofd zou zijn, is dus puur fake news.