15 jaar geleden zou ik zeker naar het concert in de zaal gegaan zijn, dacht ik bij mezelf toen ik gisteren voor de ingang van de AB stond te wachten. In de AB zaal trad The Sisters Of Mercy op; een vergane glorie die vandaag enkel nog bestaat bij de gratie van een horde oudere vleermuistrouwe fans. Het had iets aandoenlijks, de aanblik van die honderden in de juiste, zwarte, dresscode gehulde oude Sisters Of Mercy fans, en ik vroeg me af of ze er ook zo in het gewone dagdagelijkse leven zouden bijlopen. Neem nu die ongeveer 45 jarige, nors kijkende kerel in z’n combatshoes, camouflagebroek, korte zwarte jas en lange, geverfde zwarte haren: zou hij enkele uren daarvoor nog z’n maatpak gedragen hebben in z’n functie als manager bij pakweg KBC? En wat zou zijn 19jarige dochter wel niet denken over haar vader? Zij schaamde zich ongetwijfeld voor haar vader en stond, net als ik, te wachten voor het andere concert in de AB Club. Om maar te zeggen: het verschil tussen devote fans en muziekliefhebbers was gisteravond duidelijk zichtbaar voor de ingang van de AB.

Ik had haast medelijden met die devote fans. Zij leven overduidelijk nog in het verleden en weigeren te evolueren. Halsstarrige consequentie leidt immers tot stilstand, en stilstand is achteruitgang. Tegelijk dacht ik aan mijn cd collectie en ik besefte eens te meer hoezeer die mijn evolutie als mens weerspiegelt. Er was de onbevangen, prille tiener Roen die graag naar de onschuldige popmuziek uit de BRT Top 30 van de jaren ‘80 luisterde. Dat verraden mijn platen van Wham!, Duran Duran, A-Ha, Pet Shop Boys, George Michael, en noem maar op. Eind jaren ’80 was er de rebelse puber Roen op wie de hair metal van bands als Skid Row, Poison, Guns N’ Roses en Whitesnake een grote invloed had. Hun platen zitten ook nog steeds in de kast. De studerende, luie Roen voelde zich vervolgens enorm verwant met de Grunge beweging in het bijzonder en de Amerikaanse gitaarrock in het algemeen. Platen van Nirvana, Pearl Jam, Lemonheads, Buffalo Tom, Grant Lee Buffalo, Alice In Chains en Soundgarden liggen zodoende te verkommeren onder een dikke laag stof. Het was tegelijk ook de tijd van de ontdekking van Gitaarheld Jimi Hendrix, de Grote rockgroepen (de Heilige Drievuldigheid The Rolling Stones-Led Zeppelin-The Doors) en de Grote singersongwriters (de Heilige Drievuldigheid Dylan-Young-Springsteen). Hun platen beluister ik nog wél graag en veel. De werkende Roen stortte zich nadien op alles wat maar als hip bestempeld werd in de muziekpers in de periode 1996-2001: britpop, chemical beats, techno, hiphop, sommige metal en punk, rock, nu-metal, lo-fi, slowcore, ééndags singer songwriters; you name it; ik kocht het in die periode allemaal en ik probéérde het vooral ook allemaal goed te vinden om toch maar mijn hipheidsfactor hoog te houden. Het gevolg is echter dat ik de platen van Blur, Chemical Brothers, The Prodigy, DJ Shadow, DJ Krush, Goldie, Roni Size, Wu -Tang Clan, Sepultura, Pennywise, Smashing Pumpkins, Live, Slipknot, Limp Bizkit, Korn, Guided By Voices, Sebadoh, Low, Sophia, Tindersticks, Baby Bird en Andrew Dorff in geen jaren meer beluisterd heb.

Het is pas sinds mijn ongeval in 2002 dat ik me beetje bij beetje bewust geworden ben van m’n ware muziekliefde: rootsmuziek in al zijn facetten, gaande van blues tot americana, altcountry, folk,… Muziek in z’n meest pure en eerlijke vorm. Ik geniet pas écht ten volle van een man of vrouw, zijn of haar al dan niet oude en / of versleten gitaar, zijn of haar menselijke verhalen en zijn of haar wondermooie liedjes. Ongekunstelde muziek. Muziek recht uit het hart; niet uit het hoofd. Daarom geen Radiohead meer voor mij, maar da’s al te gemakkelijk. Zo voel ik eerder authenticiteit bij doorleefde singersongwriters als pakweg een Malcolm Holcombe of Jake La Botz dan bij gecreëerde typetjes als een Seasick Steve. Ik geloof het verhaal van Seasick Steve niet, en als ik hem niet geloof, kan ik onmogelijk ook z’n muziek geloven. Zijn geloofwaardigheid hangt wat mij betreft, net zoals z’n zogezegde oude, versleten, driesnarige gitaar, te zeer met haken en ogen aaneen. Zij die onlangs én Malcolm Holcombe in Toogenblik en even later Seasick Steve in de AB live gezien hebben, zouden dat wezenlijke verschil eigenlijk moeten gevoeld hebben. Zij zouden sindsdien ook moeten weten dat Seasick Steve bedacht werd door gladde, vlotte marketingjongens en -meisjes. Het kan haast niet anders.

Betekent dat dan ook dat ook ik, net zoals die honderden Sisters Of Mercy fans, tegenwoordig stilsta in het verleden en / of bij één muziekgenre? Helemaal niet. Rootsmuziek voelt ten eerste zo natuurlijk aan omdat het doordringt tot de kern van mijn wezen. Rootsmuziek, de naam zegt het zelf eigenlijk, zit dan ook in onze genen, want wordt al honderden jaren, van generatie op generatie, doorgegeven. Rootsmuziek is daardoor zo rijk en onuitputtelijk dat je met één mensenleven niet toekomt om die immense berg aan muziek te ontginnen. En nieuwe, jonge artiesten injecteren die erfenis met hun eigen, moderne inzichten en maken dat folkmuziek blijft léven. Fleet Foxes herinnerde vorig jaar sterk aan Crosby, Stills, Nash & Young en nog tientallen oude folkgloriën, maar klinken vooral ook, dankzij de inbreng van hun eigen inzichten, als Fleet Foxes. En Alela Diane en Mariee Sioux mogen dan als een hedendaagse Karen Dalton, Vashti Bunyan, Judee Sill, Joan Baez, Joni Mitchell of vergeten folkzangeressen uit de jaren ‘20 of ‘30 klinken; ook hun neo folkmuziek heeft, dankzij een combinatie van hun respect voor het aloude en hun eigen hedendaagse inbreng, bestaansrecht.

Zo kwam ik gisteravond aan de ingang van de AB tot de conclusie dat ik, in tegenstelling tot die horde Sisters Of Mercy fans, gelukkig wél geëvolueerd ben als mens. Het feit dat ik aanschoof voor het concert van Mariee Sioux in de AB Club en niét voor het concert van Sisters Of Mercy in de AB Zaal verraadde dat. Mocht dat niet zo zijn, dan stond ik gisteravond met veel van mijn leeftijdsgenoten ook in de “juiste” dresscode aan te schuiven voor het Sisters Of Mercy concert onder het mom “dat het vroeger allemaal veel beter was”. Maar ik stond gelukkig in de andere, juiste rij te wachten. Ik ging gelukkig het andere, juiste, kleine zaaltje binnen. En ik hoorde hoe Mariee Sioux de magie die haar plaat ‘Faces in the rocks’ uitstraalde ook live moeiteloos wist over te brengen. Anderhalf uur lang bracht ze me met haar krachtige, magische stem en hemelsmooie, maar aardse, pure liedjes in hogere sferen. Ze kreeg daarbij de prachtige vocale steun van haar vriendin Ashley, die Mariee tegelijk ook op glockenspiel begeleidde en zodoende de vanop de plaat gekende sfeervolle panfluitklanken deed vergeten. Tijdens het concert leek de tijd stil te staan voor mij, waardoor Mariee Sioux de tijdloze, oeroude kracht van folkmuziek bewees. En ook de helende werking van folkmuziek op de ziel! Want mijn ziel had gedurende de hele dag geen rust gekend, waardoor ik aanvankelijk geneigd was om thuis te blijven. Maar Mariee Sioux bracht me tot rust en vandaag voel ik nog steeds diezelfde innerlijke rust. Mariee Sioux deed me meer dan ooit beseffen dat we, in deze jachtige tijden waarin we van burnout, naar depressie, naar zenuwinzinking, naar hartaanval racen, eerder nood hebben aan krachtige, zalvende, eerlijke en pure folkmuziek dan aan het gek
unstelde, jachtige ritme van The Sisters Of Mercy. Dokter Roen schrijft dan ook iedereen, inclusief die halsstarrige devote Sisters Of Mercy fans, vandaag nog zijn exemplaar van ‘Faces in the rocks’ voor. Iedereen verdient immers innerlijke rust. Alleen de pure, eerlijke, krachtige, helende, vitale en zalvende muziek van Mariee Sioux, tientallen andere neo folkies en de duizenden oude folkartiesten kunnen potentiële Kim De Gelders behoeden van hun daden. Niet het opgefokte, geforceerde, destructieve wapengekletter van Sisters Of Mercy of Jean-Marie Dedecker. Daar ben ik heilig van overtuigd.

Voor zij die het gemist hebben: ik heb het hele concert opgenomen; de youtube links volg je via de songtitels in onderstaande setlist.

Setlist:
1. Old magic
2. Twin song
3. Burried in teeth
4. Friendboats
5. Homeopathic
6. Bravitzlana Rubakalva
7. Wizard flurry home
8. Flowers and blood
9. Two tongues
10. Tule
11. You are the everything (REM cover)
12. Bundles

Bis 1:
13. Love song (The Cure cover)
14. Swimming through stones

Bis 2:
15. Icarus eye