De winter begon meteen goed toen net voor de jaarwisseling met ‘29’ het slotstuk van een imposant drieluik van Ryan Adams verscheen. Na de magistrale alt.country-dubbelaar ‘Cold roses’ in de lente en de tranentrekkende country op ‘Jacksonville City Nights’ (een Gram Parsons-stijloefening) in de herfst, bracht Adams met ‘29’ in de winter eindelijk nog eens de sfeer en de sound van zijn meesterwerk ‘Heartbreaker’ in herinnering.

 

Niet moeilijk als je ziet dat Adams voor ‘29’ opnieuw samenwerkte met ‘Heartbreaker’-producer Ethan Johns. Een gouden zet, want Johns liet net als op ‘Heartbreaker’ de essentie van de songs intact. Daardoor werd ‘29’ een plaat waarvoor je de tijd moet nemen en aldus op de ouderwetse manier dient te beluisteren: cd in de lader leggen, op play drukken, jezelf in de zetel laten ploffen en geniéten, al dan niet met een glas ‘Strawberry wine’. Niet meteen voer voor de van hot naar her zichzelf voorbij rennende ‘moderne muziekliefhebbers’ dus. Die iPod shuffelende mp3 verslinders bijten immers gegarandeerd hun tanden stuk op ‘29’ en worden er wellicht behoorlijk zenuwachtig van. Ook webzines, waar tegenwoordig ook al een hoog produktiegehalte gewenst is, wisten er blijkbaar geen raad mee en lieten de plaat dan maar links liggen. En als je er dan een recensie van tegenkwam voelde je meteen dat de recensent de plaat niet begrepen had, door ze wellicht slechts half of al skippend te hebben beluisterd. Hierdoor werd ‘29’ de meest onderschatte plaat van 2005.

 

Wie er echter wél de tijd voor nam, ontdekte net als ik een ongeslepen diamant van een al even ongeslepen artiest. Ryan Adams behoort immers nog tot dát specifieke alsmaar dunner wordende segment der singersongwriters waarvoor platen maken en uitbrengen een primaire behoefte is; hij kán niet anders dan z’n ziel op straat gooien. Anders gaat ie kapot. Dat zijn platenfirma zijn helse schrijftempo daarbij nauwelijks kan volgen moet behoorlijk frustrerend zijn voor Adams. Hopelijk zal het nooit zijn uitzonderlijke songschrijvertalent aantasten, want zijn onuitputtelijke inspiratiebron heeft ons totnogtoe al heel wat moois opgeleverd.

 

Ook nu dus weer met ‘29’. Probeer immers maar eens niét onberoerd te blijven als hij met de krop in de keel hartverscheurende countrywalsjes als ‘Carolina rain’ of het aan Neil Young’s ‘Eldorado’ herinnerende ‘The sadness’ zingt. En wie zich écht verliest in de plaat kán niet anders dan zich onbehaaglijk voelen bij het horen van in your face zielenroerselen als ‘Blue sky blues’, ‘Starlite diner’ en het afsluitende ‘Voices’, een donkere claustrofobische song, die net als de winterkou telkens vlijmscherp door merg en been sneed.

 

En toch gaat er een soort van gezellige warmte uit van ‘29’, waardoor ik de plaat zowat iedere koude winteravond (en zo waren er veel afgelopen winter) heb ondergaan. Over 29 jaar zal ik dan ook met weemoed terugdenken aan de lange, koude winteravonden van 2006 wanneer ik dan nog eens het Meesterlijke levensnoodzakelijke ‘29’ van Ryan Adams vanonder het stof zal halen. Hopelijk zullen er dan nog cd-spelers bestaan. Én lange, koude winters.

 

Score: 9/10