Er zijn geen mythes meer in de Rockmuziek. Nu zelfs ‘Chinese democracy’ van Guns N’ Roses in de winkels ligt, is immers alles mogelijk. En dus geloof ik blindelings de aankondiging van de ’Neil Young Archives, Vol.1: 1963-1972’ box op de flyer die bij de nieuwe cd ‘Sugar mountain – Live at Canterbury House 1968’ van Neil Young zit. Deze ‘Sugar mountain’ zal overigens, in tegenstelling tot het vorig jaar verschenen ’Live at Massey Hall’ niét in die eerste archiefbox zitten, maar dat is niet erg. ‘Sugar mountain’ is niet zo essentieel als ‘Live at Massey Hall’. ‘Sugar mountain’ is enkel bedoeld voor dat stelletje idioten als ik die werkelijk alles van Neil Young willen hebben. Voor de andere muziekliefhebbers is ‘Sugar mountain’ slechts een historisch document omdat het de eerste solo performance ooit was van Neil Young, vlak nadat hij Buffalo Springfield had verlaten. ‘Sugar mountain’ is daarmee meteen ook mijn allerlaatste cd aankoop van 2008. Vanaf nu moet er immers gespaard worden om binnenkort die peperdure ‘Archives Vol.1’ 10 disc Blu-Ray box te kunnen kopen. En daarom zal Sinterklaas vrijdagavond onze ranch stilletjes voorbij rijden en zullen er hier bookes met choco in plaats van de jaarlijkse kalkoen met kroketten op het menu staan op Kerstavond. In deze tijden van verminderde koopkracht moet tenslotte ieder gezinslid een extra inspanning leveren en de broeksriem nog wat strakker aanspannen om de écht essentiële levensmiddelen, zoals de ’Neil Young Archives Vol.1’, te kunnen aanschaffen. Fuck off dus, beste Sint & Kerstman!