1. FLEET FOXES

In 2008 vond ik mezelf terug, maar niet zonder hulp. Ik kreeg het afgelopen jaar talloze signalen van Hierboven, maar ik interpreteerde ze verkeerd. Gelukkig toonde mijn lieve Nachtblauwtje me de juiste weg en hielp zij me aan de betekenissen van de verschillende signalen. Hoe kon ik zo stom zijn van het zelf niet in te zien? God zond zelfs zijn Engelen op me af, en schonk me zodoende een Godswonder verpakt in muziek. Fleet Foxes noemde de groep Engelen zich, en ze brachten met hun religieuze gezangen kalmte en rust in mijn arme, vermoeide hoofd. Zij gaven me Gods Zegening, maar ik zag het verkeerd. Ik dacht dat ze gezonden waren om me naar mijn nakende dood te begeleiden. Maar nee, zij waren nedergedaald om mijn wedergeboorte in te leiden, besefte ik maanden later pas! Een wedergeboorte die stilaan en langzaam verloopt, maar ik voel mezelf iedere dag een tikje beter worden. Paniekaanvallen of hyperventilatie aanvallen heb ik al een hele tijd niet meer gehad, maar de angst sluimert nog. Toch laat ik de angstduivel niet meer toe in mijn leven en dat allemaal dankzij de positieve energie die Nachtblauwtje op me uitstraalt. Positieve energie die ik ook haal uit de Hemelse LP van Fleet Foxes, wat een half jaar later al met lichtjaren voorsprong op alle andere duizenden LP’s die ik ooit gehoord heb mijn favoriete plaat allertijden geworden is. Eigenlijk heb ik maar één Eilandplaat nodig, besef ik nu, en dat is dit Godswonder van Fleet Foxes. Sinds deze plaat er is, heb ik niet echt meer behoefte aan andere nieuwe platen. Ik koop ze voorlopig nog wel, maar ze doen niet meer hetzelfde met me. Ik denk dan ook dat ik in 2009 heel wat minder platen zal kopen. Gewoon omdat ik altijd maar die plaat van Fleet Foxes blijf ondergaan. Ik beluister tussendoor ook nog wel andere platen, maar Fleet Foxes komt altijd terug op de draaitafel. Want ik draai de dubbel LP. Het vinyl maakt het Godswonder immers compleet: de mastering is mooier, want het geluid klinkt zachter en warmer en het titelloze album staat verdeeld over de beide plaatkanten van de eerste LP, terwijl de ‘Sun Giant’ EP werd verdeeld over de beide plaathelften van de tweede LP. De LP vormt dus het geheel, en zo hoort het ook. Want alleen de LP versie van ’Fleet Foxes’ is dé ultieme Goddelijke perfectie.

2. Mariee Sioux: Faces in the rocks

Ik beluister deze spirituele, helende plaat van de mysterieuze Mariee Sioux iedere ochtend sinds de aanschaf ervan begin oktober. Na een tijdje werd Mariee mijn ochtendminnares. Met haar bedwelmende, erotiserende zachte gezang bezorgt zij me immers iedere dag een zaligmakende ochtendmassage voor mijn rusteloze ziel. Q isn’t good for you, neenee; Mariee Sioux is good for you! Voor mij niet meer dat helse ritme van de Zotte Morgenradio, maar de kalmerende, positieve energie opwekkende, magische stem van Mariee Sioux.

3. Emmylou Harris: All I intended to be

Ik ga nog iedere vrijdag- of zaterdagavond wandelen langs de Hellerust. En sinds het verschijnen van ‘All I intended to be’ lijkt het of ik iedere keer de song ‘Sailing round the room’ vanuit dat onbewoonde, bouwvallige huis zachtjes hoor opdoemen. Dankzij Emmylou Harris haar hemelsmooie song kreeg ik immers het signaal dat ik in een vorig leven vermoord werd door mijn bloedeigen vrouw van toen. Was dat signaal een waarschuwing? Ik weet het niet. Ik heb het met Nachtblauwtje nog niet gehad over mijn vreemde ervaring van Die Vrijdagavond in juni. In ieder geval heeft Emmylou Harris zonder die 2 hogervermelde hemelse platen-buiten-categorie de plaat van het jaar gemaakt met het aardse ‘All I intended to be’. Vreemd genoeg levert het haar slechts de derde plaats op.

4. Drive-By Truckers: Brighter than creation’s dark

“Hier ligt de lat voor dit jaar”, zei ik bij het verschijnen van deze nieuwe Drive-By Truckers plaat. Wie hier wilde over geraken, moest immers al met een fenomenale plaat voor de dag komen, en uiteindelijk lukte het slechts 3 anderen. Niet slecht voor een plaat die helemaal in het begin van het jaar verscheen. ‘Brighter than creation’s dark’ is in ieder geval het voorlopige magnum opus van de Truckers en nu al een classic. 

5. Mark Olson & Gary Louris: Before the flood

Vijftien jaar geleden, in volle grunge tijd was ik compleet wég van het plaatje ‘Hollywood town hall’ van The Jayhawks. ‘Tomorrow the green grass’ uit 1995 vond ik zelfs nog beter en is een plaat die ik nu nog jaarlijks herbeluister en binnenkort in mijn eilandplaten reeks zal behandelen. Na die plaat verliet Mark Olson The Jayhawks, maar dat verhaal is bekend. Olson ging voor zijn zieke vrouw Victoria Williams zorgen en later zouden beiden nog een aantal platen uitbrengen als The Creekdippers (en variaties daarop). Als dank voor de goede zorgen verliet de zingende heks Mark Olson een paar jaar geleden, hetgeen vorig jaar resulteerde in de schitterende plaat ’The salvation blues’ waarop Mark Olson zijn echtscheiding verwerkte. Gelukkig voor ons, americana liefhebbers, vonden Mark Olson en Gary Louris mekaar dankzij Olson z’n echtscheiding terug, en dat resulteerde dit jaar in de prachtplaat ’Before the flood’, die klinkt alsof er geen dag voorbij gegaan is sinds ’Tomorrow the green grass’. De magie van dat album is na al die verloren jaren duidelijk hoorbaar gelukkig intact gebleven. Met dank aan Filip voor het gesigneerde exemplaar van het wonderlijke ‘Before the flood’.

6. Caroline Herring: Lantana

Gelukkig maar dat 2008 het jaar van mijn wedergeboorte werd, want nu zag ik God zij dank, of beter: dankzij God, de verrukkelijke verschijning Caroline Herring in Toogenblik optreden. Zij bezorgde me met haar meeslepende, boeiende verhalen en traditionele folksongs een avond om nooit meer te vergeten en voerde me naar de muzikale hemel. De tijd leek stil te staan tijdens haar concert en tegelijkertijd was ik ervan overtuigd dat we in het jaar 1933 leefden. Maar helaas, ook die betovering werd verbroken van zodra ik Toogenblik buiten en zodoende het jachtige leven in 2008 terug binnen stapte. Caroline Herring bezorgde me in ieder geval, na Fleet Foxes in de AB, mijn tweede beste concert van het jaar, en met ‘Paper gown’ ook de mooiste song van het jaar. De aantrekkingskracht van die song zette me eerder dit jaar aan tot het uitspitten van het waargebeurde verhaal erachter.

7 Easton Stagger Phillips: One for the ditch

En zelfs het derde beste concert dat ik dit jaar zag, was er niet één van Elliott Murphy (ik zag er nochtans 5 van hem dit jaar). Nee, ook het concert dat Tim Easton, Leeroy Stagger en Evan Phillips (van The Whipsaws) gaven op Halloween in Toogenblik staat immers voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Tenzij morgen de amnesie of de dementie toeslaat natuurlijk, want zo’n dingen heb je by éénmaal niet in de hand. In ieder geval zijn Easton, Stagger en Phillips de 3 meest down to earth artiesten die ik ooit zag, ontmoette en sprak. Tim Easton vond het dégoutant toen hij zag dat ik 19 euro had moeten ophoesten voor de cd van The Whipsaws. Hij haalde er meteen Whipsaws frontman Evan Phillips bij, en die werd er ook moedeloos van. Maar tegelijk was hij me onmetelijk dankbaar en was hij ontroerd dat een nobody als ik uit België de cd van zijn groepje had gekocht en daar zelfs 19 euro voor over had. Easton, Stagger & Phillips hun hartverwarmende, menselijke concert maakte dat ik hun cd ‘One for the ditch’ nadien meer en beter ging waarderen dan voordien, en de liefde voor dit heerlijke klinkende plaatje is sindsdien gebleven. En neem dat ‘heerlijk klinkende plaatje’ ook maar letterlijk, want de sound alleen al van deze plaat is een verademing voor het gehoor. Ik prees Tim Easton dan ook voor de produktie en de warme, natuurlijke sound van deze plaat. Waarna hij een tirade afstak tegen de ‘Loudness war’. Een mens naar mijn hart, die Tim Easton. Hij zou zo mijn grote broer kunnen zijn.

8. Isobel Campbell & Mark Lanegan: Sunday at Devil Dirt (Galmaarden)

Isobel Campbell had een visioen. Kan niet anders. Waarom zou er anders deze tweede plaat samen met Mark Lanegan gekomen zijn? ‘Ballad of the broken seas’ kon onmogelijk nog overtroffen worden. Maar het was duidelijk dat ze deze nieuwe plaat nog eens samen met Mark Lanegan moést maken. Vanwege dat visioen dat ze had. Een visioen dat ze niet duidelijk kon plaatsen, want ze herkende de omgeving niet die ze in haar visioen zag. Ze bedacht er dan maar de fictieve plaatsnaam Devil Dirt voor. Zij kon natuurlijk niet weten dat haar Devil Dirt in België lag, en meerbepaald hier in Galmaarden. Het was dan ook geen toeval dat het profetische ‘Sunday at Devil Dirt’ de Vrijdag voor de Grote Kerkbrand in Galmaarden verscheen. Het leven in Galmaarden is sinds het verschijnen van ‘Sunday at Devil Dirt’ niet meer hetzelfde als daarvoor. Met ‘Sunday at Devil Dirt’ veranderde Isobel Campbell, samen met Mark Lanegan als Spreekbuis van De Duivel, de levens van deze kleine gemeenschap voorgoed. Het centrum van Galmaarden lijkt wel oorlogsgebied sindsdien. Akkoord, in Gaza en omstreken gebeuren er iedere dag ergere dingen, maar daar kunnen de laatste generaties zich inmiddels geen leven zonder oorlog meer voorstellen. Een kerk die uitbrandt in het paradijselijke België daarentegen, dat zie je niet elke dag. Het was een Historisch Moment en ik registreerde het onbewust. Iets of iemand nam het van me over die nacht om de plaatselijke ramp te registreren. Waarom weet ik vandaag nog altijd niet. Ik zoek echter geen verklaringen meer. De verklaring zal zich ooit wel, op een onverwacht moment, aandienen. De dingen die moéten gebeuren, gebeuren immers toch. Ooit.

9. Nick Cave & The Bad Seeds: Dig!!! Lazarus Dig!!!

En ook de nieuwe plaat van Nick Cave reikte zelfs een song om de woede vlak na de kerkbrand in mijn dorp te ventileren. “We call up on the author to explain!” schreeuwden de 6.000 inwoners van Galmaarden het samen met Nick Cave uit, die week na de ramp. Ook Nick Cave bracht dus niet zomaar een nieuwe plaat uit dit jaar. Ook hier zit een persoonlijke betekenis achter voor mij, en daarom staat Nick Cave in mijn top 10. Temeer ook omdat Dig!!! Lazarus Dig!!! de beste Nick Cave plaat is sinds ’Murder ballads’. Of ’Let love in’. Daar ben ik nog niet goed uit. In ieder geval vond Nick Cave zichzelf terug dit jaar op ‘Dig!!! Lazarus Dig!!!’ dankzij het Grinderman project van vorig jaar. Niet toevallig in hetzelfde jaar dat ook ik mezelf terugvond, dankzij Nachtblauwtje.

10. Madrugada: Madrugada

De nieuwe en allerlaatste plaat ooit van Madrugada kocht ik begin dit jaar toen ik met één van mijn zwaarste depressies ooit kampte. Ik voelde in die periode het leven elke dag een beetje meer uit mijn lichaam en geest sijpelen, en net dan verscheen die nieuwe Madrugada. Ik ben bang als ik naar Madrugada luister. Van hun bloedmooie LP ‘The nightly disease’&n
bsp;ben ik er zelfs zeker van dat er een vloek op rust. Van deze nieuwe plaat werd ik echter niet bang, maar triest. Deze plaat is dan ook geen plaat met muziek, maar een emotiebom waarvan de doeltreffende inhoud gedurende 9 songs lang als een gigantische waterval van tristesse over je heen stort. Deze plaat verscheen dan ook vlak na de dood van gitarist Robert Buras; een gebeurtenis die zijn sporen overduidelijk nagelaten heeft op deze plaat. Het was al lang geleden dat ik nog eens gehuild had bij het horen van een plaat, maar hier liet ik mijn emoties de vrije loop. Deze plaat in volle depressie beluisteren, zoals ik deed, kan immers ernstige gevolgen hebben: of ze werkt nog wat verstikkender, waardoor je eindelijk de moed vindt om toch maar dat touw rond die balk op zolder en rond je nek vast te binden. Of ze werkt bevrijdend, en je laat je emoties, samen met de verweesd achtergebleven bandleden, de vrije loop. En met mij gebeurde gelukkig het tweede, hoewel ik ook even de eerste mogelijkheid in overweging had genomen. Maar ik geraakte gelukkig niet op mijn zolder. De toegang was in die periode nog geblokkeerd en ik vond de moed en de kracht toen nog niet om die blokkades op te ruimen, en gelukkig maar. Want je wordt immers in de zomer van 2009 voor de tweede keer papa, Roen.