"Een popjournalist kan gewoon niet wachten tot een verse morgen aanbreekt en het werk kan hervat worden."

Gelukkig zijn er nog wél mensen die in dit tijdperk van het onverbiddelijk voortschrijdende, alles verslindende Digitale Monster even stil blijven staan bij De Dingen. Vorige zaterdag was het 20 jaar geleden dat Marc Mijlemans ,de Allergrootste Rockjournalist Der Lage Landen Ooit, het aardse hobbelige pad genaamd Het Leven verliet en God’s eeuwige ‘Wide open road’ insloeg . Ik kan me best voorstellen dat in de nadagen van zijn dood op vele studentenkamertjes meermaals de naald in de groeven van ‘Born sandy devotional’ (The Triffids), ‘The queen is dead’ (The Smiths), ‘Live 1975-1985’ van Bruce Springsteen en ‘King of America’ (Elvis Costello) gelegd is geweest.

 

Een mens vraagt zich daarbij af wat (m.m.) z’n mening geweest zou zijn over de muzikale hypes die nadien volgden: Pixies, Nirvana, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Blur, Oasis, Prodigy, Chemical Brothers, Radiohead, Elliott Smith, Mark Lanegan, dEUS, Coldplay, The Strokes, The White Stripes, Arcade Fire, Sufjan Stevens, Antony & The Johnsons, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys,… Hij zou ons in ieder geval een Muzikaal Geweten geschopt hebben. Vast en zeker. Maar we moeten het jammer genoeg doen met het weinige archiefmateriaal dat ons nog van (m.m.) rest. Archiefmateriaal, dat als Lichtend Voorbeeld zou moeten dienen voor zij die zich aan een journalistieke studierichting durven te wagen. Archiefmateriaal, dat met andere woorden als Voorwoord in alle journalistieke cursussen zou moeten opgenomen worden. Als was het maar om te zeggen: “Hier ligt de lat, sukkelaar, onmogelijk dat je er ooit over geraakt, laat staan dat je het evenaart, maar het kan je inspireren om tenminste je best te doen.”

 

Veertien jaar geleden ging ik die uitdaging aan. Ik begon aan een journalistieke studierichting

omdat de teksten van Humo Goden als (pdw), (md), (ss), (rv), (mvs), (mxp), (fv) en de weinige teksten die ik had van (m.m.) me inspireerden en me steeds goesting gaven om meer en beter te schrijven. Totdat ik een kleine 5 jaar geleden moest toegeven dat ik nog geen 0,000000…1 % van het talent van (m.m.) had. Waarbij ik mezelf sindsdien dan ook steeds meer en luider de terechte vraag stel: “Waarom zelf nog verder klooien?”

 

Vele Anderen (collega bloggers, medewerkers van webzines die zich na twee “recensies” ook al (rock)journalist wanen en alle anderen die ook al eens een tekstje plegen) zouden gerust ook eens stil mogen staan bij die vraag, terwijl ze de recensie van ‘Born sandy devotional’ lezen en tegelijkertijd ook de plaat beluisteren. Wie niet hetzelfde voelt wat (m.m.) hier beschrijft, kan maar beter meteen zijn toetsenbord door het raam gooien, de ‘Wide open road’ op.