- Pistol Annies :: Interstate Gospel
Dit was één van mijn laatste cd-aankopen van het jaar en dus heb ik deze plaat nog niet genoeg gehoord om naar juiste waarde te schatten. Vijf jaar zitten er inmiddels tussen dit nieuwe ‘Interstate gospel’ en de vorige plaat ‘Annie up’, en in die tijd zijn country-superster Miranda Lambert en haar vriendinnetjes Ashley Monroe en Angaleena Presley resp. een echtscheiding, een baby en een relatiebreuk rijker geworden. Gebroken harten werden opgeraapt en verwerkt in veertien superieure country-liederen, waarmee de Pistol Annies dat oude, haast vergeten country-supertrio Emmylou Harris, Dolly Parton en Linda Ronstadt in herinnering brengen.
- Ashley Monroe :: Sparrow
Het was een druk jaar voor Pistol Annie Ashley Monroe, die me in het voorjaar verblijdde met haar vierde soloplaat, meteen haar beste tot dusver. Zoals zovele hedendaagse americana- en country-artiesten stelde ook Ashley Monroe haar volle vertrouwen in sterproducer Dave Cobb. Een gouden zet, want Cobb voelde Ashley haar autobiografische teksten goed aan en gaf haar schitterende, romantische liedjes het majestueuze, soulvolle geluid die ze verdienen.
- Kacey Musgraves :: Golden Hour
Plots kreeg country-godin Kacey Musgraves vijfsterren-recensies van de verzamelde muziekpers en staat ze in zowat alle jaarlijsten behoorlijk hoog genoteerd. Dan moet er wel wat aan de hand zijn. En inderdaad, op haar zevende plaat ‘Golden hour’ smeet Kacey de klapdeuren van de honky tonk-bar definitief achter zich dicht om op de rug van een adelaar een acid trip door Laurel Canyon te ondernemen. De panoramische, sprankelende country-pop klinkt dan ook als een geüpdatete versie van de vroege jaren ‘70-platen van de Eagles, Jackson Browne, Neil Young, John Phillips en de compleet vergeten Karla Bonoff. Het luchtige ‘Golden hour’ werd logischerwijze dé soundtrack bij mijn zomer van 2018, en gezien die zowat acht maanden geduurd heeft, heb ik ‘Golden hour’ inmiddels enkele keren te veel gehoord. Maar dat dit hoe dan ook een moderne country-klassieker is, staat buiten kijf. Ondertussen wordt er alles aan gedaan om de eerste drie volwaardige albums, die Kacey tijdens haar tienerjaren tussen 2002 en 2007 in eigen beheer uitbracht, uit de geschiedenisboeken te wissen. Alsof die vroege platen, waarop Kacey oertraditionele country beleed, jeugdzonden zouden zijn en aldus haar imago van country-rebel zouden aantasten.
- Alela Diane :: Cusp
De frisse, fruitige folkmeisjes van het vorige decennium worden stilaan ook een dagje ouder. Sommigen – ik denk dan in ‘t bijzonder aan Mariee Sioux – lijken van de aardbodem verdwenen en anderen proberen tegen beter weten in de dagen van weleer te doen herleven. Het Leven heeft hen echter ingehaald en enkele teleurstellingen bezorgd, waardoor ze onderweg hun onschuld, en daarmee hun in mystiek badende aura, kwijt zijn geraakt. Zo verging het bijvoorbeeld Alela Diane, die nooit meer voor de dag zal komen met een klassieker als de ongeslepen, ruwe diamant ‘The pirate’s gospel’ van alweer elf jaar geleden. Toch maakte Alela met ‘Cusp’ haar mooiste folk-plaat sinds ‘To be still’ uit 2008. Het onthaastende ‘Cusp’ voorzag dan ook meerdere lente- en zomerochtenden van de gepaste soundtrack.
- Kurt Vile :: Bottle It In
Terwijl zijn oude vriendjes van The War On Drugs de grote arena’s platspelen, moet Kurt Vile tevreden zijn met de middelgrote zalen. Niet dat hem dat iets zal kunnen schelen, want Vile sloft nog steeds als een verdwaalde hippie met een nonchalante, onverschillige blik in de ogen vrolijk en loom door het leven. Een loomheid en nonchalance die ook steevast in zijn muziek sluipen. Laat die typische attitude van de oude slacker-generatie nu net de charme zijn van Kurt Vile.
- Black Mirrors :: Look Into The Black Mirror
Brussel zendt zijn zonen en dochter uit: het internationaal vermaarde metal-label Napalm was blijkbaar zo gecharmeerd door de debuut-ep ‘Funky queen’ van de Brusselse hardrock-groep Black Mirrors, dat het label de groep een platencontract onder de neus schoof en dit jaar hun volwaardige debuutplaat uitbracht. Ongetwijfeld waren de Black Mirrors-leden hun ouders destijds gabbers, die de hele tijd vrolijk in het rond stuiterden als hypernerveuze duracel-konijnen op de adhd-beats van de Thunderdome-compilaties. Gelukkig vonden ze op de zolders van hun grootouders het verzamelde werk van Black Sabbath, Jimi Hendrix, Led Zeppelin en Big Brother & The Holding Company. Hoe het ook zij, Black Mirrors hun potige sound zit diep in de laten jaren ‘60 en vroege jaren ‘70 geworteld. Ze meanderen op ‘Look into the black mirror’ tussen stomende bluesrock, slepende stonerrock en hypnotiserende psychedelica, maar onderscheiden zich van de vele andere hedendaagse hardrock-bands als Black Mountain, Graveyard, Witchcraft en Kadavar dankzij troefkaart Marcella Di Troia, wier krachtige vocalen de jonge Robert Plant in herinnering brengen. Deze overweldigende debuutplaat is nu al de glijbaan naar een meesterwerk.
- Graveyard :: Peace
Over Graveyard gesproken: de Zweedse hardrockers stonden dit jaar na een kortstondige split springlevend op uit het graf, met hun luidste plaat tot dusver onder de arm. Buiten een nieuwe drummer is er niet veel veranderd bij Graveyard. De groep buldert nog steeds als een pletwals over het hedendaagse hardrock-landschap met hun potige, bijwijlen overdonderende hardrock en bedwelmende psychedelische rock in de beste traditie van Led Zeppelin, Black Sabbath, Deep Purple en Jethro Tull. Alleen brengen ze het luider en snediger dan voorheen, hetgeen van ‘Peace’ hun beste plaat sinds klassieker ‘Hisingen blues’ maakt.
- Crayon Sun :: Crayson Sun
Creature With The Atom Brain is dood, lange leve Crayon Sun! Crayon Sun is CWTAB-brein Aldo Struyf en vocalist Dave Reniers hun liefdeskindje, dat verwekt werd na de opnames van zwanenzang ‘Night of the hunter’ van CWTAB, waarvoor Dave Reniers zijn bezwerende vocalen verleende. Dat Struyf al een hele tijd in de Mark Lanegan Band meedraait, is duidelijk hoorbaar, want de invloed van Lanegan is erg aanwezig op deze verbluffende, sinistere debuutplaat. Crayon Sun haalt met zijn grimmige, psychedelische bluesrock zelfs de geest van Lanegans oude band Screaming Trees uit de fles, en de overheersende sfeer is die van Tarantino’s ‘From dusk till dawn’. Hopelijk is ‘Crayon Sun’ het begin van een indrukwekkende discografie.
- Flying Horseman :: Rooms / Ruins
De nachtelijke soundtrack @ Roen’s Ranch werd dit jaar verzorgd door Flying Horseman met hun vijfde uitmuntende album op rij. Ongelooflijk overigens, dat deze tot de verbeelding sprekende plaat in een saaie omgeving als deSingel in Antwerpen werd geschreven. In menige song meen ik immers de bevreemdende sfeer van de Carrières de Porphyre, de enorme steengroeve in Lessines, te ontwaren. Overdag brengt de aanblik van dat indrukwekkende maanlandschap rust in je hoofd, maar als de duisternis valt, jagen de angstaanjagende geluiden van deze mysterieuze onderwereld je hartslag de hoogte in. Precies hetzelfde ervaar je tijdens een beluistering van de spannende thriller die ‘Room / Ruins’ is.
- Ty Segall :: Freedom’s Goblin
Gelukkig maakt psychedelische godenzoon Ty Segall platen en geen kinderen, want de aarde is zo al overbevolkt genoeg. Een stuk of drie platen bracht hij dit jaar alweer uit. Geen wonder dat de teller zelf allang de tel kwijt is geraakt wat het totale aantal Ty Segall-platen betreft. Zijn recentste, ‘Fudge sandwich’ is een wat duffe, overbodige coverplaat, maar Ty Segall knalde het jaar meteen goed binnen met deze ‘Freedom’s goblin’, een ambitieuze dubbelaar, waarop Segall het hele muziekspectrum dat hij beheerst, etaleert. Zijn begeleidingsband – met onder meer nog steeds Mikal Cronin in de gelederen – houdt de focus de volle 75 minuten vast, wat er mede voor zorgt dat dit geen vermoeiende zit is, maar een spannende, opwindende trip door de hele muziekgeschiedenis. Met deze ‘Freedom’s goblin’ maakte Ty Segall de ‘Mellon Collie & the infinite sadness’ van deze tijd.
Roen's Ranch 