Recensie:

 

Nooit gedacht dat ik uitgerekend bij het beluisteren van een nieuw John Hiatt-nummer spontaan zou denken aan de begintune van de Britse comedyserie ‘You rang m’Lord?’.  ‘Wintertime blues’ heet het ding en het staat op Hiatt’s nieuwste plaat ‘Master of disaster’.

 

Het spijtige nieuws is dat John Hiatt voor deze opvolger van het fantastische ‘Beneath this gruff exterior’ niet meer met de fenomenale Goners samenwerkte. Het goeie nieuws is dat dat uiteindelijk niet eens zo erg is. Toegegeven; tijdens de eerste beluistering miste ik nog het goddelijke slidespel van Sonny Landreth, maar vanaf de derde luisterbeurt was ik al compleet verkocht voor de magnifieke Mississippi-blues en Soul-sound dat onder andere door de broers Cody (drums) en Luther (gitaar) Dickinson van de North Mississippi Allstars hier elf nummers lang geëtaleerd wordt.

 

Het is daarom des te jammer dat Hiatt niet met elf even sterke songs naar de studio in Memphis trok, waar ze door sterproducer Jim Dickinson aan de geluidsband toevertrouwd werden. Zo is het al eerder vernoemde wulpse ‘Wintertime blues’ gewoon té banaal en na de derde beluistering sprong mijn inwendige irritatiemeter al ferm in het rood. En hoe het lome, afsluitende tweetal ‘Old school’ en ‘Back on the corner’ de doorgaans strenge Hiatt-kwaliteitstest passeerden, begrijp ik al evenmin. Maar daarmee hebben we gelukkig het slechtste gehad, want de rest is vintage Hiatt.

 

De titeltrack, waar telkens op het juiste moment een sax-solo doorheen klieft, mag dit 17de John Hiatt-studioalbum openen met een moordrefrein en legt meteen een strak ritme op.  Het al even snedige ‘Love’s not where we thought we left it’ blijkt even later ook al uit hetzelfde stevige hout gesneden en tijdens het met aanstekelijke blazers opgesmukte ‘Find you at last’ hoor je het speelplezier werkelijk uit je speakers spàtten.  Op het Dylaneske ‘When my love crosses over’ herkennen we de John Hiatt ten tijde van ‘Crossing muddy waters’ en het bluesy ‘Ain’t ever going back’ had niet misstaan op het vorige ‘Beneath this gruff exterior’. En zoals op ieder John Hiatt-album staat ook op ‘Master of disaster’ ideaal radiovoer met ‘Howlin’ down the cumberland’, maar vooral de roadsong ‘Thunderbird’ mag wat mij betreft op ieder moment van de dag op de radio langskomen.

 

Hét hoogtepunt van de plaat is echter het ingetogen, verhalende ‘Cold river’; een adembenemende song gezegend met een pracht van een tekst over het lot van een ongewenst kind waar je het koud van krijgt. Alleen al met deze prachtsong tilt Hiatt dit album boven de middelmaat uit.  Niet dat ‘Master of disaster’ daarom meteen naast Hiatt’s beste werk mag staan; daarvoor zijn de elf songs iets te ongelijk van kwaliteit. Maar toch blijkt ook nu alweer: John Hiatt is allesbehalve een ‘Master of disaster’ en zijn nieuwe plaat is uw zuurverdiende euro’s meer dan waard!

 

Rapportcijfer:

 

7/10

 

Gekocht:

 

Vrijdag, 24 juni 2005

Eddy’s Records, Ninoofsesteenweg 12 – 1500 Halle

Prijs: 15 euro

 

Overige albums van John Hiatt in mijn persoonlijke collectie:

 

1. Bring the family (1987; 9/10)

2. Slow turning (1988; 9,5/10)

3. Stolen moments (1990; 7,5/10)

4. Perfectly good guitar (1993; 8,5/10)

5. Walk on (1995; 8/10)

6. Little head (1997; 5/10)

7. The best of John Hiatt (1998; 6/10)

8. Crossing muddy waters (2000; 9/10)

9. The tiki bar is open (2001; 8/10)

10. Beneath this gruff exterior (2003; 8,5/10)