Recensie:

Exact 8 jaar na de dertienkoppige draak ‘Bridges to Babylon’ pakken de Stones uit met hun beste plaat sinds mensenheugenis. Meer zelfs: dankzij het opvallend fris en érg vitaal klinkende ‘A bigger bang’ zijn de statische Stones 24 jaar na hun laatste écht goeie plaat (‘Tattoo you’) eindelijk nog eens aan het Rollen gegaan! Het ‘jeugdige’ enthousiasme spàt dan ook van de plaat en het is daarom des te jammer dat ‘A bigger bang’ nét niet het meesterwerk is dat het had kunnen zijn. Met 16 songs bevat ‘A bigger bang’ namelijk ook 4 miskleunen die gelukkig netjes verdeeld staan over de hele lengte van de plaat, waardoor er eigelijk nooit sprake is van een échte inzinking. Het belangrijkste is echter dat ‘A bigger bang’ enkele van de meest swingende en meest spetterende lappen Rock ’n Roll van het jaar rijk is waardoor de Stones ongenadig this year’s jonge hippe groepjes jankend terug naar hun repetitiekot jagen. En dat voor ’s werelds oudste Rockgroep: faut le faire!

 

Met het drieluik ‘Rough justice’, ‘Let me down slow’ en ‘It won’t take long’ knallen de Stones alvast een indrukwekkend openingssalvo af van heb ik jou daar: gespierde gitaren, een grommende bas, swingende drums en een hipperpotente, snedige Mick Jagger: Zo mean en rrrrough hebben we de Stones in tijden niet meer gehoord. In het voorbijrazende ‘Rough justice’ herken ik zelfs een nieuwe Stones-klassieker en ook de dampende R&B (de échte; niet die van Mattel-barbiepoppen zoals Alicia Keys) van het vunzige ‘It won’t take long’ krijgt per draaibeurt die allures.

 

Het is dan ook onbegrijpelijk hoe het in Lucifersnaam mogelijk is dat zo’n ongeïnspireerd misbaksel als de slappe disco-deun ‘Rain fall down’ het feest daarna komt verknallen. De enige logische verklaring is dat iemand dit gewoon heeft vergeten weg te filteren tijdens de eindmix van het album. Hetzelfde kan overigens gezegd worden van het futloze ‘She saw me coming’ dat voorzien is van een afschuwelijk refrein en louter steunt op één derderangsriff en een banale, ongeïnspireerde tekst. Om dezelfde redenen had men beter ook het politiek getinte ‘Sweet neo con’ achterwege gelaten. En alsof het nog niet erg genoeg is, bevat ook ‘A bigger bang’ de twee verplichte Keith-nummers. Ik herinner me de pijnlijke Keith-momenten op ‘Bridges to Babylon’ immers nog maar al te goed en ik hield dan ook terecht de adem in. In het geval van de heerlijk op het gemoed golvende sleper ‘This is place is empty’ is de vrees onterecht, maar met de infantiele rijmelarij van albumafsluiter ‘Infamy’ bevat ook ‘A bigger bang’ één Keith-nummer te véél.

 

Maar daarmee hebben we het slechtste wel gehad. Want met nummers als het stomende ‘Dangerous beauty’, het doordenderende ‘Oh no not you again’, het aanstekelijke ‘Look what the cat dragged in’ en het stevig op het gaspedaal stampende ‘Driving too fast’ trekken de Stones de lijn van het openingstrio door en houden ze met een schijnbaar vanzelfsprekend gemak dat duizelingwekkende hoge niveau aan. Meer zelfs: met het soulvolle ‘Laugh, I nearly died’ bereiken de Stones pas écht hét absolute hoogtepunt van de cd: een ingenieus pareltje waarin Soul en Gospel gloedvol met mekaar versmolten worden én waarmee Jagger nog maar eens bewijst nog steeds een uitstekende, geloofwaardige Soulzanger te zijn. Bloody marvelous!

 

Ook niet te vergeten: de uitstekende single ‘Streets of love’ waarvan ik eigelijk gehoopt en gedacht had dat de Stones eindelijk nog eens een nummer één in de hitparade zouden scoren. Helaas; ik had beter moeten weten: in de hitparade van de laatste jaren scoren immers enkel nog kinderliedjes, gefabriceerde idolen, iets wat men ‘R&B’ durft te noemen en Plons de gekke kikker. Voor kwaliteit als ‘Streets of love’ is jammer genoeg geen plaats meer. Shame on you, you miserable singles-kopend publiek! Naast ‘Streets of love’ staat er met de feel good Country van ‘Biggest mistake’ trouwens nog een potentiële single op ‘A bigger bang’ te schitteren in al zijn subtiele eenvoud. Over eenvoud gesproken: met de gitzwarte oerblues van ‘Back of my hand’ (overigens mijn persoonlijke favoriete track op het album) keren de Stones pas écht terug naar hun roots: het zou me dan ook niets verwonderen mocht het nummer een brede grijns op het gelaat van Muddy Waters toveren in het hiernamaals.

 

Met drie vierde van de héle plaat toverden de Stones alvast een brede grijns op mijn nochtans doorgaans zakelijke ijskoude gelaat; iets wat ik totaal niet meer verwacht had na het desastreuze ‘Bridges to Babylon’. Ik durf het daarom haast niet te zeggen maar toch: de Stones hebben met ‘A bigger bang’ dan toch nog een waardige afscheidsplaat uit de mouwen geschud. Hopelijk beseffen ze dat ook, want het is beter te stoppen in schoonheid. Met ‘A bigger bang’ kàn het.

 

Rapportcijfer:

7,5/10

 

Gekocht:

Vrijdag, 2 september 2005

Eddy’s Records, Ninoofsesteenweg 12 – 1500 Halle

 

Overige Rolling Stones-platen in mijn persoonlijke collectie:

1. Aftermath (1966; 8,5/10 – LP)

2. Their satanic majesties request (1967; 8/10 – LP)

3. Beggars banquet (1968; 10/10 – SACD)

4. Let it bleed (1969; 10/10 – CD)

5. Sticky fingers (1971; 10/10 – CD)

6. Exile on Main St. (1972; 10/10 – CD)

7. Tattoo you (1981; 8/10 – LP)

8. Rewind (1984; 9/10 – CD)

9. Singles collection, The London years (1986; 10/10 – 3CD)

10. Steel wheels (1989; 6/10 – CD)

11. Flashpoint (1991; 5/10 – LiveCD)

12. Voodoo lounge (1994; 6,5/10 – CD)

13. Stripped (1995; 7/10 – LiveCD)

14. Bridges to Babylon (1997; 3/10 – CD)

15. No security (1998; 6/10 – LiveCD)

16. Forty licks (2002; 10/10 – 2CD)

17. Live licks (2004; 5/10 – Live2CD)