50. Ray LaMontagne :: Part Of The Light

Sinds zijn vorige plaat ‘Ouroboros’ is Ray LaMontagne the dude van de muziekscene geworden. Op die plaat exploreerde hij de donkere kant van de maan, zoekend naar nieuwe geluiden. Gehuld in dikke patchouli-walmen kwam hij terug met langoureuze sfeerstukken badend in jaren ‘70-acid rock. Voor deze nieuw plaat verenigde hij zijn cosmic american-sound met zijn vroegere, rustieke sound. Mits het gebruik van de juiste rookwaren – of, in mijn geval, de juiste pillen – brengt hij je met zijn wazige acid folkrock in een lavalamp en geniet je van een zalige trip op de langzaam stuiterende bellen, die naargelang de warmbloedigheid van het lied geel, oranje of rood worden. Zoniet is de kans groot dat LaMontagne zijn gezaag na een lied of 3 ferm op de zenuwen begint te werken, zodat je eerder geneigd bent om deze plaat naar de andere kant van de maan te gooien. Dat laatste overkwam me iets te vaak, en dus mag LaMontagne nu mijn jaarlijst eervol afsluiten.

 

49. Damien Jurado :: The Horizon Just Laughed

Damien Jurado vertoefde een trilogie lang in hogere sferen, maar zijn nieuwe plaat brengt hem terug met beide voeten op de grond. Om hier in de echte wereld dan te zwelgen in nostalgie en met tonnen weemoed terug te verlangen naar het veel betere verleden. Naar tijden van orkestleiders als Percy Faith, bijvoorbeeld. Of naar de 40 jaar oude televisiereeks Alice, met acteur Marvin Kaplan in een hoofdrol. Of naar het jaar 1973 toen Jurado 1 jaar jong was en blijkbaar dol op ‘Peanuts’, de wereldberoemde gagstrip van tekenaar Charles Schulz. Het leverde pareltjes van folksongs op, die ik in een jaar met een echte winter en herfst meer zou beluisterd hebben dan nu het geval was.

 

48. Marissa Nadler :: For My Crimes

Nog zo’n vrolijk lachebekje is tante Marissa Nadler, die in een jaar met normaal Belgisch regenweer probleemloos veel hoger zou zijn geëindigd met deze loodzware, pikdonkere plaat. Toen deze plaat eind september verscheen, transformeerde onze Vlaamse klei zienderogen in een woestijnlandschap en gingen de temperaturen gedurende de hele maand oktober nog vlot voorbij de 30°. Veel te zonnig en te heet dus om optimaal te kunnen genieten van Marissa haar peilloze tristesse, die ze samen met onder meer Sharon Van Etten en Morphine-saxofonist Dana Colley verwerkte in elf bloedmooie melancholiedjes. Terwijl Marissa klaagde dat ze tegenwoordig niet meer naar Gene Clark kan luisteren, genoot ik op mijn terras op endless repeat van diens oude, ultieme zomerplaat ‘No other’, ondertussen de zoveelste verfrissende watermeloen naar binnen lepelend.

 

47. Neko Case :: Hell-on

Nog zo’n slachtoffer van het veel te warme en zonnige weer van 2018 is Neko Case. Ik vond – zeker in de temperaturen die we gekend hebben – deze 52 minutenlange, rijk gearrangeerde plaat nogal een vermoeiende zit en verloor telkens zo rond lied nummer 8 mijn aandacht, niet toevallig het moment dat Neko me in slaap emmert over ‘the oracle of the maritimes’. Zelfs het Mark Lanegan-duet ‘Curse of the I-5 Corridor’ viel me wat tegen.

 

46. The Coral :: Move Through The Dawn

Acht platen ver, en toch is dit pas de eerste die ik hoor van The Coral. Ik kende de groep voordien alleen van de radiohit ‘Dreaming of you’ van een jaar of 15 terug, maar omdat ik jarenlang diep in Americana-land rond dwaalde, heb ik nooit de moeite gedaan om het werk van de groep beter te leren kennen. En da’s misschien jammer, want ‘Move through the dawn’ is een ouderwetse, met heerlijke refreinen overladen poprock-plaat die het deze zomer zeer goed deed hier in de valleien van de Bosberg. Vijftien jaar na dat zweverige ‘Dreaming of you’ grossiert The Coral nog steeds in diezelfde jaren ‘60 psychedelische pop voor de hele familie.

 

45. Sloan :: 12

 

Een blij weerzien was het, dit toepasselijk getitelde twaalfde album van de Canadese powerpop-groep Sloan. 25 jaar geleden kocht ik hun debuut ‘Smeared’ en daarna niets meer. Destijds was ‘Underwhelmed’ een Studio Brussel-hit, maar nadien hoorde je ze nooit meer op de radio, waardoor ik het bestaan van de groep vergat. Tja, ondank is ’s werelds sloan.  Sloan blijkt na al die tijd nog steeds uit dezelfde bandleden van toen te bestaan en dat hoor je aan het vakmanschap en vooral het enthousiasme dat van deze plaat afspat, terwijl de heerlijk jengelende gitaren, hooks en gouden refreinen vrolijk in het rond vliegen.

 

44. Ash :: Islands

Nog zo’n band die ik jarenlang verwaarloosd heb, is britpopgroep Ash. Ik kocht destijds hun doorbraakplaat ‘1977’ – toen ze met onder meer ‘Girl from Mars’, ‘Goldfinger’, ‘Kung fu’ en ‘Oh yeah’ de ene Studio Brussel-hit na de andere scoorden – en vervolgens liet ik iedere nieuwe plaat aan me voorbijgaan. Net zoals Sloan hoorde je ook Ash nog nauwelijks op de radio. Maar omdat ik sinds dit jaar aan chronische melancholitits lijd, schafte ik me blindelings dit nieuwe ‘Islands’ aan; een plaat die klinkt alsof het nog steeds 1996 is. Veel is er in al die tijd niet veranderd bij Ash. Ze schudden nog steeds de aanstekelijke melodieën schijnbaar moeiteloos uit hun in prikkeldraad gewikkelde gitaren en zanger Tim Wheeler klinkt nog steeds even okselfris als destijds op zijn negentiende.

 

43. Smashing Pumpkins :: Shiny And Oh So Bright Vol.1 / LP: No Past. No Future. No Sun.

Ook een blij weerzien was de comeback van de ‘originele’ line up van Smashing Pumpkins. Nuja, dat bassiste D’Arcy niet meer wilde meespelen met haar oude vriendjes is vooral haar probleem. In ieder geval is aan alles op deze plaat te horen dat Billy Corgan, drummer Jimmy Chamberlin en gitarist James Iha de oude tijden, en dan meerbepaald die van ‘Mellon Collie & The Infinite Sadness’, wilden doen herleven. Misschien wilden ze het iets te graag en iets te haastig, want deze nieuwe plaat telt slechts acht nieuwe liederen en duurt amper een half uur. Producer Rick Rubin zal er ongetwijfeld flink de zweep opgelegd hebben, want nooit eerder klonken de Pumpkins zo compact en gefocust als hier. Niet alles is even raak, maar dankzij de echo’s naar het beste uit het eigen verleden is dit best een genietbare plaat geworden.   

 

42. J Mascis :: Elastic Days

Oude, grijze held J Mascis wordt milder met de jaren. Tenminste, als hij soloplaten maakt, want als hij met zijn oude vriendjes van Dinosaur Jr. samen speelt, gaan de wijzers nog immer ouderwets in het rood. Maar solo laat Mascis graag zijn zachtere kant zien, hetgeen zijn prachtige liedjes ten goede komt. Mascis zeurt en klaagt daarbij nog altijd even aanstekelijk alsof er geen dag is voorbij gegaan sinds pakweg het 25 jaar oude ‘Start choppin’.   

 

41. Cowboy Junkies :: All That Reckoning

Da’s al 32 jaar dat ze in ‘t vak zitten, maar in al die tijd is er letterlijk niets veranderd bij Cowboy Junkies. De familie Timmins is de familie Gallagher niet en dus schrijft Michael Timmins nog steeds de meeste, vertrouwd klinkende melancholiederen waarover zus Margo haar bedwelmende, omfloerste vocalen drapeert. Oude, grijze heldin Margo Timmins klinkt dus nog altijd even mysterieus als toen ik haar in 1988 voor het eerst hoorde met die welbekende Velvet Underground-cover. De groep concerteerde onlangs voor het eerst in jaren nog eens in ons verscheurde land, maar deze koppigaard vertikte het om te gaan, en daar heb ik nu erg veel spijt van. Hopelijk brengt 2019 een nieuwe kans op een of ander zomerfestival. De liedjes van Cowboy Junkies lijken me bijvoorbeeld uitermate geschikt om te beluisteren in het feeërieke decor van het Openluchttheater Rivierenhof.