Ik volg Buffalo Tom sinds doorbraakplaat ‘Let me come over’ uit 1992, en zoals mijn jaarlijst van 1992 hier binnenkort zal bewijzen, was ik toen behoorlijk zot van die plaat. Mààr ik vond destijds ook dat Buffalo Tom per album almaar beter werd. ‘Smitten’ uit 1998 vond ik dus tot voor kort hun allerbeste plaat. En nu is er dus ‘Three easy pieces’; een plaat die klinkt alsof er geen negen jaar maar negen maanden voorbij gegaan zijn sinds de vorige plaat. Nog steeds grossiert Buffalo Tom immers in die typische jaren ’90 gitaarrock, en ze worden alleen maar beter in deze discipline. Op ‘Three easy pieces’ staat dan ook geen song te veel; iedere song heeft zijn eigen smoel, wat maakt dat dit typisch zo’n plaat is waarop ieder wel zijn eigen favoriete songs zal vinden. Wat mij betreft zijn ze alle 13 goed en ik kan er onmogelijk eentje uitlichten, want dat zou nogal oneerbiedig zijn tegenover de overige 12 gewéldige songs. Een plaat die klinkt als een ‘greatest hits’ of beter: een ‘best of’, wat maakt dat Buffalo Tom één van de weinige groepen is waarvan de reünie gerechtvaardigd is. Mijn consumententip is dan ook: gooi die drol van ’n ‘Zeitgeist’ bij het KGA en haal deze ‘Three easy pieces’ in huis; een plaat immers die u in tegenstelling tot dat Smashing Pumpkins gedrocht niét zal teleurstellen.

De Eeuwige Tweede van mijn jaarlijstjes zal dit jaar met zijn nieuwe plaat een aantal plaatsen lager eindigen. Voorlopig is het dus plaats 9, en een stijging zit er de komende maanden niet in. Ik vind ‘Easy tiger’ best een goéie Ryan Adams plaat, maar in vergelijking met het vorige oppermachtige drieluik ‘Cold roses – Jacksonville city nights – 29’ valt ‘Easy tiger’ gewoon te licht uit. Meer zelfs, in mijn persoonlijke Ryan Adams top 9 (aantal officiële studioalbums) komt ‘Easy tiger’ pas op nummer 9, net voor ‘Rock n roll’ uit 2003. In een normaal rockjaar zou een ‘best goeie’ Ryan Adams plaat alla ‘Easy tiger’ nog altijd goed zijn voor een top 5 notering, maar de concurrentie is met onder andere een Jack White, een Nick Cave, een Jeff Tweedy en een Lucinda Williams in bloedvorm moordend dit jaar. Daartegen is de àllerbeste Ryan Adams nodig. En op ‘Easy tiger’ is Ryan gewoon maar op z’n best, hetgeen dit jaar dus niét genoeg is om vooraan te eindigen. In ieder geval blijft Ryan Adams ook op ‘Easy tiger’ in de sporen van Gram Parsons. De gelijkenis begint zelfs griezelig te worden sinds ‘Cold roses’, en vooral ‘Jacksonville city nights’. Beluister die beide platen en ‘Easy tiger’ maar eens na de The Byrds klassieker ‘Sweetheart of the rodeo’ (met ‘Hickory wind’) en de Gram Parsons soloalbums ‘GP’ en ‘Grievous angel’ en huiver. Het begint er dan ook meer en meer op te lijken dat Ryan Adams voortborduurt waar Gram Parsons destijds noodgedwongen eindigde.

Panoramische refreinen voorzien van het label meebrulfactor 100, die bovendien aangevuurd worden door een arsenaal gespierde, breedgeschouderde gitaren en dat alles in een glad gepolijste, bombastische, opgefokte produktie. Nee, ik heb het niet over Muse, maar over Jesse Malin zijn ‘Born in the USA’ plaat. Prijsnummers: alles, maar voor ‘In the modern world’ en ‘Prisoners in paradise’ haal ik graag nog eens de luchtgitaar uit de kast, en als het allemaal iets rustiger mag voor mijn doodvermoeide hoofd, bieden de pianoballad ‘Broken radio’ (duet met Bruce Springsteen) en de heerlijke
luchtige autoradio tune ‘Lucinda’ soelaas.

Dé popplaat van het jaar. De meest beluisterde plaat van het jaar voorlopig ook @ Roen’s Ranch . Dé plaat met de mooiste, sterkste melodieën van het jaar; zo sterk zelfs dat refreinen overbodig waren. Ook zonder refreinen nestelen de songs zich immers moeiteloos in de beste fauteuil van je geheugen. Toch blijft het onweerstaanbare ‘Phantom limb’ hét hoogtepunt van de plaat.

Dé herontdekking van het jaar, deze Decemberists. Ik kocht eerder al ‘Her majesty’ in het najaar van 2003, maar ik liet de groep daarna links liggen. Onterecht, want ‘The crane wife’ is een boeiende, avontuurlijke plaat die van begin tot eind geen seconde verveelt, en die me bovendien het werk van Fairport Convention, Sandy Denny en Steeleye Span deed herontdekken. Bij ‘O Valencia’ draai ik de volumeknop altijd wat verder open, dus zal het wel mijn favoriete song van de plaat zijn zeker… En voor de mierenneukers: Jazeker, internationaal verscheen deze cd vorig jaar al, maar ik kocht hem na de Belgische releasedatum, na 29/01/2007 dus.

Nee maar! Het huppeltrutje heeft zowaar een gruwelijk mooie plaat gemaakt! Onverlaten durfden begin 2005 de miskleun ‘I’m wide awake it’s morning’ een meesterlijke americana plaat te noemen. Weten zij veel! Voor het overige luisteren ze immers niet eens naar americana. Of ja: naar dàt soort americana dat in hun bekrompen indiewereldje getolereerd wordt. In ieder geval: als’t goed is, zeg ik het ook graag, en de nieuwe Bright Eyes vind ik fantàstisch goed (want het is gelukkig geen americana), maar er staan jammer genoeg een aantal songs te veel op, anders had er zelfs een voorlopige top 10 notering ingezeten. Maar Conor Oberst blijft hoedanook in mijn verbeelding een huppeltrut in jaren ’70 jurk met bloemetjesmotief.

De Madrugada frontman met z’n tweede soloplaat en die is meteen stukken beter dan z’n eerste ‘Ladies and gentlemen of the opposition’ uit 2004. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ‘Exiles’ in Madrugada verband middels dat typische, zwaarmoedige geluid nog béter had kunnen zijn. ‘Exiles’ vind ik dan ook veel weghebben van een lightversie van ‘The nightly disease’, hét meesterwerk van Madrugada uit 2001. Hoe zou het nu trouwens verder moeten met Madrugada nu ons vorige week het trieste nieuws bereikte dat Madrugada gitarist Robert Buras overleed op donderdag 12 juli jongstleden?

Mijn eerste kennismaking met Kings Of Leon, maar dankzij het gewéldige ‘Because of the times’ zal daar snel
verandering in komen. Songs als ‘Knocked up’ en ‘Arizona’ geven me overigens het gevoel dat Kings Of Leon blijkbaar goed geluisterd heeft naar ‘Z’, de laatste My Morning Jacket plaat. Mijn absoluut favoriete song van de plaat is echter het op een diepe basgroove stuiterende ‘Black thumbnail’.

Het lijkt een comeback plaat, maar dat is het natuurlijk niet, want de Hip is altijd platen blijven uitbrengen. Alleen verzwolgen die de laatste jaren in een tsunami van betere releases. Maar met ‘World container’ komt de groep, 13 jaar na hun laatste écht goeie plaat ‘Grace’, eindelijk weer boven water. Méér zelfs: ‘World container’ is niets minder dan dat ultieme meesterwerk dat al een dikke 20 jaar in de groep sluimerde. Ten tijde van ‘Throwing copper’ werd Live overigens meermaals vergeleken met The Tragically Hip en van ‘World container’ zou je nu kunnen stellen dat het de plaat was die je van Live verwacht had na ‘Throwing copper’. Verscheen ook al vorig jaar, maar lag ook pas officieel in de Belgische winkelrekken vanaf dit jaar en vandaar telt ie ook mee voor dit jaar.