Hank Williams: Timeless

Heel wat festiviteiten tegenwoordig: vandaag is het precies 7 jaar geleden dat madam en ik onze ranch kochten terwijl op datzelfde moment in New York meer dan 2000 gelukkigen dé ultieme kick van hun leven in de neerstortende twin towers van het World Trade Center beleefden, de lucky bastards! Warren Zevon zijn wolvengehuil weergalmt ondertussen ook alweer 5 jaar in de hel, en driewerf hip hip hip hoera: morgen is Johnny Cash precies 5 jaar morsdood! Dat moet gevierd worden! Morgen snijden ondermeer Patrick Riguelle, Wim Opbrouck, Wigbert, Guy Swinnen, Jan Hautekiet en Axl Peleman de verjaardagstaart aan in de Capitole in Gent. En volgende maandag laten ze de champagnekurken nog eens knallen in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Dat feestgedruis is echter niks voor mij. Ik heb geen behoefte aan feestneuzen, feesthoedjes, serpentines, trompetjes, polonaises en confetti. Ik zal wel in de stilte, de ruimte en de rust van mijn ranch Johnny Cash herdenken door nog eens van de hele American Recordings reeks, inclusief de Unearthed box (verwacht ze allemaal hogerop in mijn top 100) te genieten.

Over tributes gesproken: na Marc Didden (md) zijn rave review in november 2001 voor Humo gelezen te hebben, kocht ik me diezelfde middag in de Brusselse Fnac voor maar liefst 850 oude Belgische ballen ’Timeless’; een Hank Williams tribute plaat waarvoor Johnny Cash een paar jaar voor zijn dood nog zijn medewerking verleende. Vreemd genoeg koos Cash niet voor een Hank Williams compositie, maar wel voor de Fred Rose compositie ‘I dreamed about mama last night’. Het werd hoe dan ook de perfecte, waardige afsluiter van ‘Timeless’ én bovendien een cover die niet zou misstaan hebben op één van Cash z’n ‘American Recordings’ volumes. Of béter nog: op het ’My mother’s hymn book’ deel van de ’Unearthed’ box. Maar met Bob Dylan zijn versie van ‘I can’t get you off of my mind’ kent ‘Timeless’ ook een gedroomde opener. Zijn cover verraadt dat hij in diezelfde periode zijn album ‘Love & theft’ aan het opnemen was, want de openingstrack ‘Tweedle dee & tweedle dum’ van dat album heeft wel héél dicht tegen de melodie van dit ‘I can’t get you off of my mind’ gelegen. Naast Johnny Cash en Bob Dylan herbergt ‘Timeless’ nog wel meer schoon volk waaronder een als vanouds gracieus zingende Emmylou Harris in ‘Alone and forsaken’, een als vanouds rauw raspende Lucinda Williams in ’Cold, cold heart’, een als vanouds charmant vals zeurende Keith Richards in ’You win again’ en een als vanouds als Tom Petty klinkende Tom Petty in ‘You’re gonna change (or I’m gonna leave)’. Door niet vlekkeloos de Hank Williams originals te imiteren, maar hun eigengereide stempel op de songs te drukken, bieden al deze covers absoluut een meerwaarde bovenop de originals. Toch zijn het de jongelingen Beck en Ryan Adams die met hun creatieve interpretaties van resp. ’Your cheatin’ heart’ en ’Lovesick blues’ de oude garde het nakijken geven. De enigen die enigszins moeite hebben om zich te midden dat sjiek volk staande te houden, zijn nota bene kleinzoon Hank III, die de pech heeft helemaal als zijn grootvader te klinken zoals mag blijken uit zijn cover van ‘Long gone daddy‘, en,Keb’ Mo’ voor wie dé absolute Hank klassieker ‘I’m so lonesome I could cry’ duidelijk veel te hoog gegrepen is. Maar het absolute hoogtepunt op ’Timeless’ is ongetwijfeld een haast onherkenbare Sheryl Crow die haar meest sexy vocalen sierlijk laat kronkelen rond de heerlijke honky tonk ‘Long gone lonesome blues’. Zij is er haast alleen verantwoordelijk voor dat ‘Timeless’ op nr.90 van mijn album top 100 staat. Beluister haar cover hieronder maar eens en bezwijk:

http://static.boomp3.com/player.swf?song=c0uy3i12d_i
Boomp3.com

 

Wat deze versie zo speciaal maakt voor mij is dat Sheryl Crow haast vrolijk en opgewekt klinkt in tegenstelling tot Hank Williams. Of hoe een man verzuipt in zijn verdriet als zij er vandoor is, terwijl een vrouw zuipt van plezier als ze eindelijk van dat varken verlost is. Het leven zoals het is, quoi. Hoor en vergelijk: