Hoog tijd alweer om mijn muzikaal 2017 in te pakken en weg te wezen naar 2018. Niet dat ik gehaast ben, want 2017 is me over het algemeen gunstig gezind geweest. Het jaar begon meteen goed toen Herman Verbeke me een ultieme kans bood om alsnog een bijdrage te schrijven voor zijn boek ‘Neil Young & ik’. De tekst waar ik maandenlang op broedde, vloeide vervolgens moeiteloos uit mijn vingers. Voor wie niet meteen mee is, even een flashback: In de zomer van 2016 had Herman me gevraagd om een bijdrage te leveren aan zijn project ‘Neil Young & ik’. Ik reageerde dolenthousiast op Herman zijn vraag en ik beloofde hem dat ik hem een tekst zou bezorgen. Weken vergleden in maanden en het begon me hoe langer hoe meer te frustreren dat ik maar niet tot het schrijven van een tekst kwam. Ook niet toen mijn beste vriendin me tijdens onze Italië-reis in augustus 2016 onbewust de sleutel voor een tekst aanreikte. Telkens wanneer ik een poging ondernam, bleef ik maar naar dat lege scherm staren. Herman stuurde enkele kattebelletjes en uiteindelijk een bericht met de deadline om mijn bijdrage in te leveren. En vervolgens bleef het oorverdovend stil van mijn kant. Nochtans wilde ik Herman zo graag een tekst bezorgen, want dit was eindelijk een uitgelezen kans om mijn naam op een écht uitgegeven boek te zien staan, samen met de namen van echte schrijvers en artiesten die ik bewonder, zoals Piet De Pessemier, Jan Donkers, Frits Spits, Gert Van Nieuwenhove, Stijn Meuris, Ad Vanderveen, Johan Heldenbergh, Patrick Riguelle, Dirk Steenhaut, Martin Pulaski, Gijsbert Kamer, Piv Huvluv en Constant Meijers. Dé Constant Meijers! Ik stelde me de achterkant van het boek al voor met de namenlijst van de bijdragende auteurs: Constant Meijers, en daaronder dan Roen HetZwoen. Vijfentwintig jaar geleden, toen ik in het vijfde middelbaar zat, moedigde mijn lerares Nederlands me regelmatig aan om, naast de gewone schoolopdrachten, nog andere stukken te schrijven. Zij was er van overtuigd dat ze mijn naam ooit wel eens op een boek zou tegenkomen. Zelf was ik daar stukken minder van overtuigd. Of ze het boek al tegengekomen is, weet ik niet, maar ‘Neil Young & ik’ is sinds het begin van de zomer zomaar verkrijgbaar in de boekhandel. En mijn officiële naam staat zowaar onder de Grote Constant Meijers vermeld. Mijn bijdrage werd ongeveer in het midden van het boek geplaatst, vlak na de bijdrage van de Grote Gert Van Nieuwenhove, nog zo ‘n muziekcriticus wiens werk ik al 25 jaar bewonder. Hierbij dank ik Herman Verbeke nogmaals van harte, alsook de mensen van de uitgeverij Witsand, die mijn tekst blijkbaar toch ook de moeite waard vonden om in hun boek te publiceren.
In de periode dat ik mijn bijdrage schreef, zat ik blijkbaar in een goede flow, want ik schreef toen ook dagelijks een muziek gerelateerd stukje op mijn facebook-muur. Jammer genoeg was ik die flow even later alweer kwijt vanwege mijn dagelijkse, maniakale fietstrainingen. Ik wilde wel eens weten hoe goed ik was op de fiets en dus nam ik in het voorjaar wekelijks deel aan georganiseerde ritten voor wielertoeristen, zoals onder meer de Omloop classic, de Ename classic, de Parel van het Pajottenland en de Willy Teirlinck-classic. Ik haalde daarbij nét niet het niveau van mijn veel jongere fietsvrienden, maar toch verbaasde ik mezelf steeds weer met mijn uitmuntende prestaties. Iedere keer ongeveer 150 km afleggen tegen een gemiddelde snelheid van 28 km/u op tamelijk lastige parcoursen in het pajottenland en de Vlaamse Ardennen is niet niks. Bovendien voelde ik me telkens na afloop nog goed en recupereerde ik snel. In 2018 waag ik me beslist eens aan de Ardennen-klassiekers.
Vervolgens gebeurde waarvoor ik sinds 1 mei 2014, de dag dat ik mijn comeback maakte op de fiets, vreesde: eind april kreeg ik plots, wegens overtraining wellicht, een verschot in mijn gehavende rug. Ik sloeg in paniek, want dit kon wel eens het vroegtijdige en definitieve einde van mijn carrière als gedreven wielertoerist betekenen. In plaats van een dokter en wekenlange noodgedwongen rust op te zoeken, nam ik een paar dagen later alweer de fiets en reed ik mijn rug rit na rit terug min of meer in de plooi. Rustig, op een klein verzetje. Toch voelde ik me de daaropvolgende maanden ellendig, leeg en eenzaam op de fiets. Ik haalde niet meer hetzelfde niveau als voordien en dat kon ik maar moeilijk aanvaarden. Na lang aandringen van mijn persoonlijke fietsmecanicien Tim Plasman van Rijwielen Fides te Bever (dé beste fietsenzaak van het land!) ging ik op een woensdagavond in augustus voor het eerst eens meerijden met de B-ploeg van de wielertoeristenclub Klimax uit Bever. Een wielertoeristenclub was niets voor mij, dacht ik, en het zou wellicht bij dit ene ritje blijven. Dat ene ritje deed ik vooral om de heer Tim een plezier te doen. Sindsdien sloeg ik geen enkele rit met de Klimax over en ondertussen ben ik in het bezit van een lidkaart. De Klimax is, naast het Neil Young-boek, het beste dat me dit jaar is overkomen. De leden zijn allemaal rustige, lieve mensen en namen mij met veel liefde op in de club. Dankzij hen vond ik het fietsplezier terug en ben ik veel rustiger geworden op de fiets. Hoeveel vreugde en plezier heb ik de voorbije maanden niet beleefd met mijn nieuwe vrienden. Ik beleefde dolle avonturen in onder meer Schorisse, Isière, Steenkerque, Halle, Everbeek-Boven, Everbeek-Beneden, Baudour, Beloeil, Pairi Daiza en nog tal van exotische Belgische plaatsen. Het was in die dagen dat we ook met z’n allen, of toch zeker met een man of 9, naar Arras fietsten; een onvergetelijke, heroïsche tocht, die me voor het eerst kennis liet maken met de legendarische kasseistroken van de Hel van het Franse Noorden. Dankzij de ervaren gids Luc, die me veilig en wel over die stroken loodste, maakte ik gelukkig niet van al te dichtbij kennis met die vervaarlijk uitziende rotkasseien die als botte bijlen uit de Noord-Franse grond staken. “Verdorie, waarom was ik hier toch niet eerder aan begonnen?!”, vervloekte ik mezelf steeds weer na iedere Klimax-rit, “Dan had de Stelvio nu ook wellicht ook op mijn palmares gestaan”. “Als men de boot (of in dit specifieke geval de fiets) afhoudt, dan komt men nergens”, was de wijze levensles die ik hieruit trok.
Ik heb in ieder geval alweer heel wat tijd gehad om na te denken over de Dingen tijdens de 12000 km die ik het afgelopen jaar bijeen fietste. Over waar Raketman zijn kernbommen zouden kunnen vallen, bijvoorbeeld. België lijkt me een logisch doelwit gezien in Brussel en Casteau de politieke, administratieve en militaire hoofdkwartieren van de NAVO gevestigd zijn. Het is een hartverwarmende gedachte te weten dat mensen overal ter wereld kaarsjes en bloemen zullen neerleggen en liedjes zullen zingen ter ere van ons, gevallen Belgen. Wij zullen ons tenminste niet meer het hoofd hoeven te breken over hoe te overleven in een overwaaiende nucleaire wolk. Ja, ik kan met een gerust hart sterven nu. Daarnaast denk ik ook na over praktische zaken, zoals bijvoorbeeld over wat ik weer eens zal klaarmaken voor het avondeten. Toch wéér geen stoemp met saucissen zeker. Van de kernbommen van Raketman tot stoemp met saucissen en alles daartussen; er valt over heel wat na te denken tijdens 12000 fietskilometers.
Dertig jaar geleden behoorden de zorgen over kernbommen overigens tot het Koude verleden. Reagan en Gorbatsjov ondertekenden op 7 december 1987 het INF-verdrag dat een einde maakte aan de Koude Oorlog en de wapenwedloop. Een overeenkomst die een domino-effect veroorzaakte, want even later haalden de Duitsers de zo gehate Muur met de blote hand neer, waarna even later het IJzeren Gordijn viel en de Sovjet-Unie implodeerde. De hemel klaarde op en aan de einder lonkte een rooskleurige toekomst. Er zou eindelijk wereldvrede heersen en ieder mens op aarde zou voortaan melk drinken en honing eten. Niet Reagan, maar vooral Michail Gorbatsjov was een Held, want hij had de mensheid gered van een gewisse ondergang. Leningrad heet sindsdien opnieuw Sint-Petersburg. Een toen nog jonge Vladimir Putin moet met lede ogen aanschouwd hebben hoe het grote Sovjetrijk versplinterde en bij zichzelf gezworen hebben dat Mother Russia en de gehele Sovjet-Unie op een mooie dag zouden herrijzen.
Dankzij Gorbie stelde ik eind 1987 zorgeloos voor het eerst mijn persoonlijke jaarlijst met favoriete singles samen. Die lijst had ik niet zomaar uit mijn duim gezogen. Nee, in die dagen schreef ik in een daarvoor speciaal aangekocht schrift zeer zorgvuldig iedere week mijn persoonlijke top 30. Op het einde van het jaar telde ik dan de wekelijkse punten van alle singles samen en zo kwam ik tot een jaarlijst. Dat had echter heel wat voeten in de aarde, want wij waren thuis toen, zoals de meeste Belgen wellicht, nog computerloos. Ik diende dus alles manueel op te schrijven en te berekenen. En zo kwam het dat ik op kerstavond 1987 voor het eerst op mijn kamer urenlang songtitels en artiestennamen zat op te schrijven en punten op te tellen. Rond middernacht was mijn jaarlijst klaar en ik was enigszins teleurgesteld dat ‘I wanna dance with somebody’ van Whitney Houston als nr.1 uit de bus kwam. ‘Never gonna give you up’ van Rick Astley en ‘I just can’t stop loving you’ van Michael Jackson & Siedah Garrett vervolledigden het podium. Nu, 30 jaar later, is 1987 in mijn herinnering vooral het jaar van het album ‘Bad’ van Michael Jackson. De wiki-pagina van de plaat vertelt me dat ‘Bad’ verschenen was op 31 augustus 1987. Ik kreeg de plaat in ieder geval vrij snel na de release, want ik had mijn moeder de oren van haar hoofd gezaagd. In die dagen kwam je overal in Halle die plaat wel ergens tegen: de plaatselijke GB had grote stapels in voorraad en alle Halse platenwinkels hadden hun etalages van onder tot boven vol behangen met exemplaren van ‘Bad’. Aan de deur van ‘Disco Ricco’ hing zelfs een enorme poster met een levensgrote afbeelding van Jackson. Michael Jackson was in die dagen in mijn beleving geen mens, maar een soort onsterfelijk opperwezen. Aan zijn zijde op de troon van de popmuziek zat Hare Majesteit Madonna, en op de Heilige Madonna haar schoot lag Bono, de Messias. Prince was uiteraard de prins van het Koninkrijk van de Popmuziek. Verder was het koninkrijk bevolkt met edellieden als The Pet Shop Boys, Bruce Springsteen, Duran Duran, George Michael en David Bowie. Zo simpel was popmuziek in die dagen. Popgoden gingen niet dood, want ze beschikten over bovenmenselijke krachten. Ik kon me toen in ieder geval niet voorstellen dat ook Michael Jackson moest kakken. En als hij al moest kakken, dan zouden het wel gouden keuteltjes geweest zijn, dacht ik. Profvoetballer of piloot worden, lag binnen mijn mogelijkheden, maar een artiest? Nee, dat was veel te hoog gegrepen; ik beschikte niet over dergelijke goddelijke kwaliteiten. Daar was ik me wel van bewust.
Nu, dertig jaar later, beleefde de kernraket een onverwachte comeback. Ik zal me nog moeten haasten met het opstellen van mijn jaarlijst, want misschien halen we zelfs het einde van het jaar niet meer. Raketman is dankzij de compleet tureluurs getwitterde Trump immers in alle staten en heeft onlangs een gevreesde heilige berg beklommen, las ik. Raketman die een heilige berg beklimt; dat voorspelt niet veel goeds. Net zoals veertig jaar geleden is er alweer geen toekomst meer. Overal ter wereld heerst chaos dankzij politieke en religieuze waanzin. Vladimir Putin maakt handig gebruik van de heersende chaos en werkt naarstig aan de herrijzenis van Mother Russia en de goede, oude Sovjet-Unie. De wereld laat begaan, want de wereld is terecht bang voor Putin. Putin staat op het punt Europa te overrompelen met zijn nieuwe Rode Leger. Sint-Petersburg heet binnenkort misschien wel Putingrad. De inmiddels hoogbejaarde held Michail Gorbatsjov ziet ongetwijfeld met lede ogen aan hoe zijn levenswerk teniet gedaan wordt.
En op Michael Jackson en Prince hoeven we ook al niet meer te rekenen, want zij zijn, net als die andere popgoden George Michael en Whitney Houston, al lang dood. Nieuwe, jonge popgoden zijn er vandaag niet meer, want iedereen waant zich nu artiest. Zo las ik in de nieuwe kersteditie van OOR in het interview met Dieuwertje Heuvelings en Wilbert Mutsaers, de twee Nederlandse playlist-curatoren van Spotify, dat ze zich iedere week door duizenden nieuwe releases moeten worstelen. Dui-zen-den nieuwe releases! Wekelijks! Een eenvoudige berekening leert ons dat er bijgevolg dus jaarlijks ettelijke honderdduizenden albums verschijnen. Ik kreeg medelijden met die arme Dieuwertje en Wilbert. Het lijkt wel alsof iedereen zijn eigen plaat maakt tegenwoordig. Een typisch symptoom voor de moderne ziektes egocentrisme, narcisme en onverschilligheid waar we tegenwoordig met z’n allen aan lijden. Het gevolg is dus dat er geen nieuwe popgoden meer zijn. De hedendaagse populaire artiesten moeten immers hun hele privéleven delen via de social media. Anders kunnen ze het wel schudden. Hun muziek is ondergeschikt aan hun dagelijkse posts op instagram. En over de schreef gaan als artiest is tegenwoordig al helemaal uit den boze. Vroeger zouden mensen er geld voor gegeven hebben om een ferme muilpeer te krijgen van pakweg Jimmy Page of Ritchie Blackmore tijdens een concert. Hoteluitbaters verdrongen elkaar om bands als Led Zeppelin of Deep Purple te gast te hebben, opdat de rockgoden ook eens hun hotelkamers met de blote vuist zouden verbouwen. Nu kreeg Josh Homme de hele online-wereld over zich heen toen hij tijdens een concert van zijn popgroepje Queens Of The Stone Age een kramp kreeg in zijn rechterbeen en bij het losschudden van dat verkrampte been met zijn voet per ongeluk de lens van een fotografe raakte. Gelukkig had Christiano Ronaldo even voordien zijn Gouden Bal al ontvangen, want Homme blijkt gezegend met een gouden Messiaanse traptechniek. Door dat voorval vindt iedereen Josh Homme plots een arrogante, verwaande lul met een ego-, drugs- en alcoholprobleem. Want ocharme die arme fotografe toch! Om maar te zeggen: muziekhelden zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn. Iggy Pop, Black Sabbath en Metallica danken hun goddelijke status aan hun liederlijke verleden vol sex, drugs, rock & roll, drank en geweld. De popsterren van nu moeten vooral braaf zijn en met twee woorden spreken. Zoniet is pek en veren hun deel. Voor die arme Josh Homme is er gelukkig nog een gouden toekomst weggelegd als rechtsbuiten bij Manchester City aan de zijde van onze brave jongen Kevin De Bruyne.
Onlangs kwam de hedendaagse popmuziek-problematiek hier in huis tijdens het avondeten ter sprake. Terwijl ze haar rijkelijk gevulde bord met overheerlijke stoemp en saucissen aan het verorberen was, vroeg mijn dochter zich wat meewarig af hoeveel platen en cd’s ik intussen wel niet bezit. Een eenduidig antwoord op die vraag moest ik haar schuldig blijven, want ik weet het niet. Ik verdedigde de omvang van mijn collectie dan maar met het feit dat wij vroeger niets anders hadden. “Wij hadden geen playstations, geen honderden tv-stations, geen Netflix met bijbehorende tientallen eindeloze series die je moét gezien hebben, geen smartphones en tablets met bijbehorende apps, geen laptops, geen youtube, geen youporn en zelfs geen internet.”, verklaarde ik die stelling. “Wij hadden enkel de radio, wekelijks Countdown op tv en plaatjes; dat was het zo ongeveer. En slechts heel af en toe zagen we eens blote tieten in ‘Flodder’, ‘de Pin Up Club’ of in de Playboy die een vriend van zijn oudere broer of pa gestolen had. ‘s Zaterdags zaten we niet te snapchatten op onze kamer, maar gingen we de stad in naar één van de vele lokale platenwinkels om daar het gedrukte exemplaar van de Nederlandse Top 40 af te halen en op z’n minst ook één singletje te kopen.” Ik drukte haar ook op het hart dat ik het enorm frustrerend vond dat ik slechts één, hooguit twee singeltjes kon kopen, en dat D., één van mijn beste vrienden toen, zich wekelijks wel 10 singeltjes én een elpee kon permitteren. De rijke smeerlap. “Muziek was alles en dus Heilig voor ons, en het gevolg is dat ik sindsdien een enorme fysieke muziekcollectie opgebouwd heb”, besloot ik mijn pleidooi. “Maar ik ben lang niet de enige!”, gooide ik er nog vlug achter aan, “Kijk maar naar Guy en Filip en al die verzamelaars die ik volg op youtube!” Mijn dochter haar mond viel open van verbazing en ze leek haast medelijden te hebben met die armzalige toestanden uit het verleden. “Toch waren we dolgelukkig en vervuld van blijdschap!”, stelde ik haar gerust. Dergelijke gesprekken doen ‘n mens in ieder geval twijfelen aan zijn geestelijke gezondheid en je begint jezelf vragen te stellen. Wordt het niet eens tijd dat ik, zoals iedereen, al die idiote artefacten uit het verleden dump in een tweedehandswinkel, kringloopwinkel of recyclagepark? Waarom heb ik me dit jaar alweer zo’n 200 fysieke platen aangeschaft, terwijl ik ze evengoed gratis kan beluisteren via de prachtige uitvinding Spotify?
In 1987 had ik maar al te graag Spotify gehad, maar jammer genoeg bestond dat kind van de duivel toen nog niet. Je genoot nog met volle teugen van de kleine maar fijne muziekverzameling die je bezat en je maakte er weloverwogen playlists van op cassettes. En ondertussen zat je te dromen van al die andere mooie singles en elpees die in de platenbakken van de platenwinkels op je zaten te wachten, maar die je toch niet allemaal kreeg. Laat staan dat je je ze van je zakgeld kon veroorloven. Dankzij Spotify zijn al die onvervulde dromen verleden tijd. Spotify dwingt je niet meer tot keuzes, maar helpt je om zoveel mogelijk muziek te consumeren door op maat gesneden playlists te voorzien. 10, 20, 30, 100 keer naar dezelfde track, laat staan naar hetzelfde album luisteren? Ben je gek man? Dat was iets van de jaren ‘70, ‘80 en ‘90. Spotify helpt je nu middels zijn ingenieuze algoritmes om van de ene naar de andere track te huppelen. Of anders helpen Dieuwertje en Wilbert je wel met hun op maat gemaakte playlists. De namen van de desbetreffende artiesten zijn haast van ondergeschikt belang en hun verhaal kan Spotify al helemaal gestolen worden. Laat staan dat ze je informeren welke musici en technici aan elke track meewerkten. Nee, Spotify behandelt ieder lied gelijk. Mysterie en mystiek in de popmuziek behoren definitief tot het verleden. Muziek is, nog meer dan tijdens het illegale download-tijdperk, een wegwerpproduct. De meeste artiesten kunnen nog geen brood kopen van hun maandelijkse inkomsten via Spotify, maar toch blijven ze Spotify trouw. Enerzijds omdat ze zonder Spotify helemaal niemand meer bereiken, en anderzijds zou het zomaar eens kunnen dat ze in een belangrijke playlist van Dieuwertje en Wilbert terecht komen en zodoende een miljoenenpubliek bereiken. Jackpot. Spotify is de Lotto van de muzikanten. En iedereen maakt, zoals in de gewone loterij, evenveel kans op de jackpot. Zelfs dat koppige elitaire ECM-label zag zich enkele maanden geleden genoodzaakt om eindelijk hun hele catalogus op Spotify te gooien. Spotify draagt uniformiteit en democratie in de muziekwereld dan ook hoog in het vaandel. Geen wonder dus dat de tieners van vandaag er allemaal hetzelfde uitzien. Je muzieksmaak vormde in 1987 grotendeels je identiteit. Je kledij en haartooi verrieden dat je punker, new waver, hardrocker, johnny, marina of popslet was. Dankzij Spotify is dat vandaag gelukkig allemaal verleden tijd. Nog even en de dresscode voor Rock Werchter & co is een driedelig maatpak en een mantelpakje in plaats van die lelijke, lompe legerbottines. En die vervelende artiesten op dat veel te grote podium zullen weldra overbodig zijn. Dat bewijst het succes van Tomorrowland immers. Schueremans zal op zijn wei gewoon een groot Spotify-monster neerpoten dat vier dagen lang door Dieuwertje en Wilbert aangemaakte playlists uitbraakt. Schuer zal schaamteloos 1000 euro vragen voor een ticket. En we zullen het allemaal slikken, want alles is fantastisch. Lego Movie wordt stilaan realiteit.
Ik begin trouwens stilaan het gevoel te krijgen dat ik per ongeluk in een sequel van ‘the Truman show’ ben beland. De comeback van de kernbommen, die oorverdovende globale roep om een derde wereldoorlog, haat en racisme als nationale en internationale topsport, terrorisme, rellen in Brussel, de avonturen van een vleesgeworden cartoonfiguur als president van Amerika en zijn beste vriend Raketman, Spotify, smartphones,… de wereld is een compleet doorgedraaid gekkenhuis geworden. Het wordt hoog tijd dat ik per toeval op die verborgen cameraploegen bots, zodat zij me de uitgang van deze ellendige filmset kunnen wijzen en ik eindelijk terug kan keren naar dat goede oude, veilige 1987. Zelfs Tom Petty is gestorven in deze slecht geregisseerde film zeg, stel je voor. Tom Petty, de verpersoonlijking van the American Dream! Zijn dood is haast symbolisch voor dit verwrongen tijdsgewricht. Ook Chris Cornell, Fats Domino, Chuck Berry, Fred Cole, Greg Allman, Robert Fisher, Pat DiNizio, Ad Van Meurs en nog zoveel meer popgoden van weleer ontvielen ons in 2017. Vooral de zelfmoord van Chris Cornell trof me diep en bezorgde me maandenlang een depressief gevoel. Zijn dood greep me zo aan omdat Cornell tot mijn verbijstering blijkbaar dezelfde pillen als ik slikte. Een overdosis van die pillen dwong hem tot zelfmoord.
Maar ik zei het hier vorig jaar al: we gaan de komende jaren nog veel oude popgoden verliezen. En hoewel er honderdduizenden goede tot uitstekende nieuwe, jonge artiesten te ontdekken vallen dankzij Spotify, zie ik de toekomst van de popmuziek maar somber in. De jonge helden van nu missen immers dat magische van de oude popgoden. Zo zag ik begin dit jaar, naar aanleiding van zijn mooie, uitstekende platen, de jonge Andy Shauf, die me als een reïncarnatie van Elliott Smith werd voorgesteld. Maar de onverschillige, lusteloze Shauf bleek live helemaal geen Smith. Shauf is ondertussen, bijna een jaar later, alweer helemaal vergeten. Gelukkig zag ik dit jaar ook fantastische concerten van oudere artiesten als Ed Harcourt, Conor Oberst, Elliott Murphy, Mark Lanegan, Arno, Meuris, Channel Zero en Rich Hopkins & Luminarios. En dankzij Pokey Lafarge, Israel Nash Gripka, Jason Isbell & The 400 Unit, Strand Of Oaks en Torgeir Waldemar beleefde ik zelfs vijf grootse, onvergetelijke concerten. Toch ging ik dit jaar veel te weinig naar concerten. Niet zozeer vanwege mijn nog steeds wankele gezondheid, mijn maniakale fietsen of dat ellendige Belgische verkeersinfarct. Nee, hoewel die factoren zeker meespeelden, had ik gewoon schrik om ook eens getuige of slachtoffer van een terroristische aanslag te worden. Die verlammende angst deed me dikwijls besluiten om toch maar veilig thuis te blijven en nog een plaatje op te leggen. Dat was vooral de schuld van het onbestaande veiligheidsbeleid van de Botanique. De laksheid van hun veiligheidspersoneel voor het concert van Andy Shauf vond ik ronduit stuitend en irritant. Zeker omdat we met z’n allen als sardientjes tegen mekaar geplakt stonden in de rotonde van de Botanique. Sindsdien ben ik niet meer in de Botanique geweest. In de Ancienne Belgique word je tenminste grondig gecontroleerd, maar daar waren dit jaar dan weer heel weinig concerten die me interesseerden. En zo is het altijd wat. Ik bestierf het trouwens ook van de angst toen mijn beide madammen, vrouw en dochter, in oktober naar het concert van Bazart in het Sportpladijs gingen. Er was echter geen reden tot paniek, want er was ondanks de duizenden bezoekers een zeer grondige controle. Het Manchester-drama kreeg bijgevolg gelukkig geen sequel in Antwerpen. Mijn dochter heeft er trouwens van genoten, van haar eerste echte zaalconcert ooit. Het concert van Bazart was het voorlopige hoogtepunt van haar nog jonge leven. De jongens van Bazart zijn haar popgoden. Er is dus, alle hierboven vermelde wanhoop ten spijt, toch nog hoop voor de popmuziek. Nu voor de rest van de wereld nog. Hopelijk wacht Raketman nog even met zijn kernbommen tot ik klaar ben met de jaarlijkse traditionele countdown van mijn album top 50.
Roen's Ranch 