Ik vond het schitterend Allerheiligenweer vandaag. Nog niet koud genoeg, maar kom. Fris en donker genoeg om eindelijk eens een stevige herfstwandeling te maken. Met mijn trouwe viervoeter Stoica uiteraard. Bovenop de top van de Bosberg was er een strakke wind die heerlijk door mijn gezicht sneed. Jaja, het is duidelijk mijn favoriete periode van het jaar en dan kom ik natuurlijk graag mijn ranch uit. Schitterende omgeving om te wandelen hier, zeker in de herfst / winterperiode. En zeker op zo’n druilerige dagen als vandaag. Dan is het hier ècht oorverdovend stil in de omgeving van de Bosberg. Ik kan daar ècht intens van genieten. Niet in de zomer en de lente, want dan kom je hier teveel wandelaars tegen. Op druilerige herfstdagen echter, wanneer dat soort losers in hun kot blijft omdat ze schrik hebben dat ze zouden kunnen nat worden, kom ik graag buiten. En vandaag kon ik het mij ècht niet laten. Terwijl de rest van Vlaanderen op kerkhovenbezoek was, trok ik mijn wandelschoenen aan en ging op weg richting Absolute Stilte. Geen enerverend geluid van tractors op de akkers, geen neanderthalergeluiden van boertige wielerterroristen zoals in de zomer, geen motorclubdebielen op hun duivelse tweewielers, het geluid van een een F16 producerend. Zelfs geen blaffende hond. Alleen ik, mijn hond en de Stilte van de Herfst van 2004.
Toch speelde er zich een passende soundtrack bij dit oorverdovende stille decor in mijn hoofd af. Het Mark Lanegan-concert van afgelopen dinsdag zinderde duidelijk nog na in het diepste van mijn wezen. En jawel hoor: vanaf het moment dat ik het wandelpad richting top van de Bosberg ging, borrelde Laneganss ‘One way street’, track 1 uit het album ‘Field songs’, als vanzelf in mijn hoofd op. Naarmate ik de top naderde, werd de wind ook strakker. Tijd om ook hierbij een passende soundtrack in mijn hoofd af te spelen en dus door te skippen naar track 2 op ‘Field songs’; het psychedelische ‘No easy action’. De weg terug naar beneden, langs de Bruinbroekstraat en de Veldstraat, stond de afsluitende track ‘Fix’ op endless repeat. Logisch, want het paste perfect bij het beeld dat ik had: in de verte was de Congoberg (Vollezele) in een wazige mist gehuld waardoor die er erg mysterieus uitzag. De lucht was ondertussen nog zwaarder en donkerder geworden en de velden lagen er kaal en desolaat bij. Op zo’n druilerige dagen is het net of je hier in de Ardennen woont; zo’n prachtig decor. Ik zou het voor geen geld ter wereld nog willen missen en ik dank God en Klein Pierke iedere dag dat Het Beroepskrediet 4 jaar geleden overgenomen werd en ik en tientallen andere werknemers collectief ontslagen werden, waardoor ik dankzij de bijbehorende afscheidspremie mijn fantastische ranch in deze schitterende omgeving kon kopen. Jazeker, ik geloof in Het Lot; ik was gewoon voorbestemd om hier op deze Flank van den Bosberg de rest van mijn dagen te slijten.
Plots stond ik terug voor mijn tuinhekje. Net op tijd terug thuis, want de cd in mijn hoofd was net afgelopen. Het meest gelukzalige moment van de wandeling was het moment dat ik van de koude buitenlucht in de gezellige warmte van mijn living binnenstapte. Mijn kaken voelden heerlijk roodgloeiend aan, en ik trok spontaan ‘Field songs’ uit de cd-kast en beluisterde de cd zodoende voor de tweede keer vandaag; ondertussen de mistige velden door het raam bekijkend en dromend van een donkere Herfst / Winter 2004 – 2005…
Roen's Ranch 