Niét de om hun moeder roepende softies van Coldplay, niét de zeurende navelstaarders van Radiohead en al zeker niét de over het paard getilde janetten van Muse werden de opvolgers van Nirvana als Redders van de Rock ’n Roll. Nee, een groep als Nirvana verdiende immers een waardige opvolger. We hebben er dan ook lang op moeten wachten, maar vorig jaar was het dan eindelijk zo ver.
The White Stripes injecteerden mij vorig jaar met hun album ‘Elephant’ een adrenalineshot recht in het hart en dat was dus al geleden sinds Nirvana en ‘Nevermind’. ‘Elephant’ bevatte bovendien met ‘Seven nation army’ eindelijk nog eens een rasechte klassieker die een hele generatie aansprak en werd voor deze generatie dus wat ‘Smells like teen spirit’ voor mijn generatie betekende. En dezelfde Rock ’n Roll-duivel die in Kurt Cobain woedde, herken ik terug in The White Stripes-frontman Jack White. Net als Cobain klinkt White alsof hij middeleeuwse folteringen ondergaat. Of als een vetgemest varken dat naar de slachtbank geleid wordt, zo u wil. Wie echter nooit in de middeleeuwen geleefd heeft of nog nooit naar de Slachthuizen in Anderlecht is geweest en zich bij dit alles dus niets kan voorstellen: Gelieve te denken aan de oerkreten die u slaakte toen u een ferme stamp in uw kloten kreeg of aan die keer dat de ontsnapte schurftige pitbull van uw buren zijn tanden in uw billen zette. Maar niet alleen White z’n strot moet eraan geloven. Net als Cobain gaat ook Jack White zijn gitaar als een bezetene te lijf. Om te vermijden dat brother Jack zichzelf niet helemaal verliest, mept zus Meg White middels rake, heftige drumslagen het boeltje bij elkaar. Maar het mag duidelijk zijn: Jack White IS The White Stripes, want he’s got the devil inside. Dat is nu ook te zien en te horen op hun gloednieuwe live-dvd ‘Under Blackpool lights’.
Waarom is de muziek-dvd de laatste jaren trouwens zo populair, vraag ik me wel eens af. Vermits het meestal om concertregistraties gaat, begrijp ik niet waarom de kopers ervan persé beelden willen hebben van een concert waar ze wellicht zélf niet eens bij geweest zijn. Toegegeven; ik heb ondertussen ook al een tiental muziek-dvd’s in mijn dvd-collectie. En dan reken ik daar nog niet eens alle bonus-dvd’s bij die tegenwoordig als extra-schijfje aangeboden worden bij een gewone nieuwe cd. Maar eerlijk gezegd heb ik nog nooit één van mijn muziek-dvd’s bekeken. “Waarom koop je die dingen dan Roen”, merkt u wellicht op. Wel, ik koop de live-dvd bij gebrek aan een cd-versie ervan en dus beluister ik de dvd enkel. Op die manier heb ik tenminste geen last van de aandachttrekkende, storende beelden en kan ik volop genieten van de muziek alléén.
Zo heb ik ook mijn recent aangekochte muziek-dvd ‘Under blackpool lights’ van The White Stripes alleen maar beluisterd. Over de beelden kan ik me dus niet uitspreken, maar wat er op te horen valt is alleszins ronduit fantàstisch! En geniaal! Want welke andere groep kent u anders nog waarvan een zodanige fenomenale oerkracht uitgaat middels een beperkt instrumentarium van drums, gitaar en een occasionele piano, hiermee de ene Rock-klassieker na de andere uit de mouw schuddend?
In goed vijf kwartier jagen The White Sripes er maar liefst 26 vurige, knetterende, rauwe Bluesrockers door. De oeroude energie die gaandeweg vrijkomt, dringt werkelijk door tot in het diepste van je wezen, waardoor je bijna in ademnood komt. Of misschien ga ik gewoon té zeer op in deze intense, gewéldige muziek. In ieder geval dringen The White Stripes op ‘Under Blackpool lights’ net als op al hun studio-cd’s door tot de essentie van Rock ’n Roll door puur en onversneden te spelen. Uniek in deze tijden van Dolle Teutoonse Duitsers (Rammstein), pompeuze, bombastische boeren (Muse, Zornik) en slechte kopieën (zowat alle ‘The’-bandjes). Indien u dus toch persé muziek-dvd’s wilt kopen, haal dan zeker ook ‘Under Blackpool lights’ in huis en bekijk hem niet, maar beluister en onderga hem. Wedden dat ook u naar lucht zult happen bij de intense, wurgend mooie versie van Dolly Parton’s ‘Jolene’? En ja; als u het persé wilt weten: ‘Seven nation army’ staat er ook op. Begin dus alvast maar de luchtgitaren te stemmen!
Ps: Vanaf de volgende blogupdate begin ik aan mijn Rockjaar-overzicht… Tis maar dat u het weet…
Roen's Ranch 