OOR-columnist Hooijer bedacht enkele OOR-edities geleden de term ‘de afhakers’. Hij doelde daarmee op het soort ‘muziekliefhebbers’ die op een bepaald moment afhaakten met de nieuwste muzikale trends te volgen en de nieuwste essentiële cd-releases te kopen. De afhakers menen immers dat er de laatste jaren geen goeie muziek meer gemaakt werd. Feitelijk gebruiken ze dit argument enkel maar als excuus omdat ze in hun jachtige leven de tijd niet meer willen vrijmaken om nog met zoiets banaals als ‘popmuziek’ bezig te zijn. Geen geld genoeg om nog nieuwe cd’s te kopen, zegt u? Mijn kloten! De afhakers spenderen namelijk liever een groot deel van hun maandelijkse vrijetijdsbudget in de fitnessruimte, de beautyfarm of andere hippe afhakers-centra waar ze ’s avonds en in de weekends in kudde naartoe trekken! Maar omdat ook de afhakers graag muziek om zich heen hebben, luisteren ze massaal naar veilige, op maat gesneden mainstream-radiozenders als Donna en Q-Music. Dat soort zenders brengt immers muziek die niet té vermoeiend klinkt na een zware dagtaak en daar menen de afhakers nog écht goeie muziek te horen. “Daar horen we nog de écht goeie muziek van in onzen tijd”, hebben ze op voorhand al hun antwoord klaar als was het een excuus.
De slecht geföhnde poedel Carl Huybrechts bedacht voor de afhakers indertijd het Bal van de Wansmaak ‘The Night Of The Proms’, waar ze sindsdien jaarlijks verzamelen blazen. Dit is voor de afhakers dan ook hét Evenement van het jaar, waarbij ze telkens weer collectief het ultieme oorgasme bereiken wanneer de één of de andere vergane demente glorie type John Miles zijn éénmalige wereldhit opvoert. Als was het om ons te kloten, bedacht één of andere ziekelijk gestoorde geest enkele jaren geleden dan ook nog eens het verschrikkelijke TW Classic, waar de afhakers dit jaar uit de bol gingen voor de misselijkmakende kwal Phil Collins (die naam alleen al!) en de fijntjes binnen de lijntjes kleurende folkpop van The Corrs. En ook de jaarlijkse Sportpaleismarathon van Clouseau en Marco Borsato gaat uiteraard niet aan de afhakers voorbij. Enfin, laat ik er mij niet meer verder druk over maken, want Zalig Zijn De Onwetenden. De afhakers beseffen immers niet wat voor moois ze allemaal missen, denk ik dan maar.
Zo zullen de afhakers wellicht niet weten dat ene Ray LaMontagne onlangs het droomdebuut ‘Trouble’ uitbracht. En dat is zonde, want Ray LaMontagne verdient het méér dan pakweg Clouseau om tienduizenden exemplaren van zijn wondermooie cd te verkopen. Nochtans mag het een wonder heten dat Ray LaMontagne überhaupt deze plaat gemaakt heeft, want zijn leven werd getekend door tegenslagen. Bovendien werkte hij enkele jaren geleden nog als arbeider in een schoenenfabriek. Tot hij op een dag in de fabriek magisch aangetrokken werd door de radio die op dat moment een liedje van Stephen Stills braakte. Daardoor begon LaMontagne als een bezetene het werk van Stephen Stills, Neil Young, Bob Dylan, Otis Redding en andere muzikale grootheden uit te pluizen. Het werkte blijkbaar zo inspirerend dat hij zelf liedjes begon te schrijven. Zijn demo’s bevielen de bazen van platengigant RCA blijkbaar zo goed, dat ze hem terstond een platencontract voor de neus schoven. Uniek in deze zwarte tijden voor de muziekindustrie, mag je wel zeggen. Het eerste resultaat ‘Trouble’ vinden we vandaag dan ook overal gemakkelijk terug in de platenwinkels. En dat is maar goed ook als je hoort wat voor een prachtige, tijdloze pareltjes Ray LaMontagne voor zijn eersteling uit zijn mouw schudde. Bovendien stond niemand minder dan Ethan Johns, vooral bekend om zijn werk voor Ryan Adams, in voor de produktie van de plaat. Het is dus logisch dat ‘Trouble’ in eerste instantie doet denken aan ‘Heartbreaker’, het hemelse debuut van Ryan Adams. Bij nader inzien stelde ik echter vast dat Ryan Adams en Ray LaMontagne toch minder met elkaar gemeen hebben dan ik aanvankelijk dacht. Want waar het eerder rauwe ‘Heartbreaker’ van de gemeen klinkende Adams diepe krassen in de ziel kerft, zalft het subtiele ‘Trouble’ van de zachtjes hees zingende LaMontagne het gemoed van de luisteraar. Het maakt dat ik beide platen uiteindelijk even hartverscheurend mooi vind.
U kent ‘Heartbreaker’ van Ryan Adams niet en u behoort tot het ras der ‘afhakers’ die denken dat ik het hier de hele tijd over Bryan Adams heb? Wel, u krijgt nu de kans om één en ander alsnog recht te zetten. Astublieft, doe uzelf, mij en Ray LaMontagne dan ook een plezier en KOOP Ray LaMontagne z’n heerlijk, hartverwarmend mooie droomdebuut ‘Trouble’! Spaarzame, subtiel gearrangeerde parels als ‘Hold you in my arms’, ‘Narrow escape’, ‘Burn’ en ‘All the wild horses’ zullen zelfs de grootste Marco Borsato- of Clouseau-fan immers niet onberoerd laten. Laat het dus ALSTUBLIEFT voor één keer geen parels voor de zwijnen zijn. Desnoods koop ik nog een tiental exemplaren van ‘Trouble’ en schenk ik het als Kerstcadeau aan mijn trouwste bloglezers. Dit is immers typisch zo’n hartverscheurend mooie cd die ik graag met iederéén zou willen delen!
Roen's Ranch 