Stop maar met zoeken naar het ideale kerstcadeau voor mij, beste bloglezer. Ik zal het u gemakkelijk maken door het hierboven af te beelden. Dan weet u meteen waarnaar u op zoek moet gaan. Zoals u kunt zien, gaat het dus om de nieuwe verzamelbox ‘Capitol Albums Vol.1′ van The Beatles. Niet zomaar een zoveelste verzamelbox met onafgewerkte songs, demo’s en livemateriaal zoals op de nieuwe Nirvana-box. Nee, deze beresterke Beatles-box bevat de eerste vier LP’s die The Beatles uitbrachten in de USA voor het Capitol label en die nu voor het eerst op cd verschijnen. Het gaat hier dus om de albums ‘Meet the Beatles’, ‘The Beatles second album’, ‘Something new’ en ‘Beatles 65’.
Uiteraard heb ik de nummers die op deze cd’s staan al op een tiental compilaties van The Beatles of op de Engelse versies van die LP’s waarop de meeste van deze nummers voorkomen. Maar ik heb dus geen enkele van deze LP’s die destijds bestemd waren voor de Amerikaanse markt. Dankzij deze verzamelbox kan ik nu eindelijk mijn Beatles-collectie completeren en aldus deze songs eindelijk eens in de Amerikaanse volgorde horen. Het kwijl druipt al spontaan uit mijn mond en op mijn klavier als ik nog maar de foto hierboven bekijk. Wàt een schitterende uitgave zeg! Echt iets dat iedere muziekliefhebber met een fatsoenlijke platencollectie eigenlijk in huis zou moeten halen. Voor deze box maak ik alvast een plaatsje vrij op de schouw in mijn living. Naast de verzamelboxen van The Supremes, The Jam, Bruce Springsteen, Los Lobos, Pink Floyd en Led Zeppelin. Ja u leest het goed: op mijn schouw! Terwijl de meeste normale mensen hun schouw decoreren met postuurkes, kaarsen of familiefoto’s, plaats ik op mijn schouw cd-verzamelboxen. Deze fraaie Beatles-box zou daar dus nog perfect bij kunnen: mooi in’t midden als ultieme eye-catcher!
Het was overigens al enkele eeuwen geleden dat ik nog eens iets van The Beatles opgelegd had. Tot ik gisterenavond via een link op het Cutting Edge-forum terecht kwam op de Top 500 van beste songs volgens het muziektijdschrift Rolling Stone, waarin uiteraard een pàk Beatles-songs, 23 in totaal, vertegenwoordigd zijn. Zoals ik ze daar allemaal vermeld zag staan, kreeg ik ineens ongelooflijk veel goesting om mijn favoriete Beatles-nummers nog eens te beluisteren en zachtjes mee te fluisteren (het was tenslotte al 23u en madam lag te slapen in de zetel). En hoewel het dus al enkele jaren geleden was, kon ik de teksten wonderwel nog woord voor woord meezingen. Ergens is dat wel begrijpelijk, want songs als ‘She loves you’, ‘Paperback writer’, ‘I want to hold your hand’, ‘We can work it out’, ‘I feel fine’, ‘Help!’, ‘Penny Lane’, ‘In my life’, ‘Yesterday’, ‘Hey Jude’, ‘Revolution’, enz… kreeg ik thuis met de paplepel ingegoten. Mijn ouders waren namelijk tieners in de Golden Sixties en behoren dus tot de ‘Beatlesgeneratie’ en ze hadden dan ook enkele Beatles-platen in hun platencollectie. Het zal wellicht dààraan liggen dat ik het altijd al meer gehad heb voor pure, melodieuze rocksongs, dan voor experimentele rockmuziek, jazz of klassiek. Als je al op jonge leeftijd geconfronteerd wordt met de beste en de puurste popmuziek die er ooit gemaakt is geweest, is het niet meer dan logisch dat je latere muzieksmaak daardoor bepaald wordt.
Niet dat ik nooit andere muziekgenres geprobeerd heb; integendeel zelfs. Maar het lukt me gewoonweg niet om een uur lang aandachtig een cd te beluisteren van pakweg Miles Davis, Mozart of Godspeed You! Black Emperor. Ik word van dergelijke muziek na een kwartier zelfs doodnerveus en ik moet daarna meteen een scheut vurige rock ’n roll in mijn gehoorgangen krijgen om opnieuw te kalmeren. Ik mag dus gerust stellen dat The Beatles mijn muzieksmaak bepaald hebben. En The Rolling Stones natuurlijk. En Elvis Presley. En The Kinks. En Creedence Clearwater Revival. En Led Zeppelin. En Cream. En Black Sabbath. Dat waren indertijd zowat de voornaamste artiesten die mij op 6-jarige leeftijd het meest intrigeerden, toen ik de platencollectie van ma & pa bekeek. Maar The Beatles dus wellicht het meest.
Nu zijn we 25 jaar later en heb ik zelf een dochtertje. En ook zij is, zoals u hier al kon lezen, nu al geïnteresseerd in mijn cd-collectie. Het werd dus tijd dat ik gisteren mijn Beatles-platen opnieuw ontdekte en uit de kast haalde. Zo komt het hopelijk toch nog goed met Ayco haar latere muzieksmaak. Want met al die obscure muziek die ze hier de laatste weken heeft te verduren gekregen, zou ze misschien eerder gedégouteerd geraken. In ieder geval hoop ik nu maar dat zij op haar beurt over 20 jaar mijn Beatles-platen niet ‘steelt’!
Roen's Ranch 