Oef! Het heeft bloed, zweet, tranen en een bezoek bij de dierenarts gekost maar uiteindelijk heb ik dan toch, zij het compleet uitgeput en uitgehongerd, de eindstreep bereikt. Met december ben ik dus bij het laatste deel van mijn muziekjaaroverzicht beland en ik ben er eerlijk gezegd niet rouwig om. Verwacht in dit laatste deel echter geen al te diepgaande analyse van mijn in december aangekochte cd’s, want vanwege dit jaaroverzicht heb ik niet eens de tijd gehad om ze deftig te kunnen beluisteren. ‘Evig pint’ van Kaizers Orchestra, ‘It always will be’ van Willie Nelson, ‘Sweet dreams…’ van Copenhagen, ‘The spaces in between’ van Ben Christophers, ‘Out of nothing’ van Embrace, ‘Elem’ van Urban Trad, ‘Lesser matters’ van The Radio Dept. en ‘Hotel New York’ van Anouk heb ik zelfs tot op heden nog geen enkele keer beluisterd.
Van de cd’s die ik wél al kon beluisteren was ‘The milk-eyed mender’ van Joanna Newsom op z’n zachtst gezegd de meest opvallende plaat. ‘The milk-eyed mender’ was dan ook dé cd die dit jaar de meest uiteenlopende reacties teweeg bracht en evenveel voor- als tegenstanders kende. Ik wilde ook wel eens weten what all the fuzz was about en dus nam ik nog maar eens het risico hiermee de zoveelste miskoop van het jaar aan te schaffen. Ik heb ‘The milk-eyed mender’ ondertussen nog maar 3 keer beluisterd, maar ik kan alvast zeggen dat ik tot het kamp van de voorstanders van de cd behoor. Een miskoop is het dus allesbehalve. De combinatie van de hemelsmooie harpmelodieën en het flinterdunne, kirrende stemmetje van Joanna Newsom werkt wonderwel en straalt een magische aantrekkingskracht uit. Ofwel laat je je meeslepen in de wondere wereld van Joanna Newsom, ofwel laat deze onaardse muziek je totaal koud; een gulden middenweg is er niet. Typische veilige MOR-platen waren dan weer ‘Live like you were dying’ van Tim McGraw en ‘Lonely runs both ways’ van Alison Krauss & Union Station. Misschien moet ik die cd’s nog enkele luisterbeurten gunnen, want na 3 beluisteringen krijg ik het koud noch warm van Tim McGraw zijn nieuwste million seller en ook Krauss haar nieuwste collectie glad gepolijste countryliedjes kabbelen steeds weer onopvallend voorbij. Dan liever ‘Inside of emptiness’ van John Frusciante. Frusciante bracht in 2004 maar liefst 4 albums en 2 EP’s uit en ‘Inside of emptiness’ was na ‘Shadows collide with people’ en ‘The will to death’ mijn derde Frusciante-aankoop dit jaar. Derde keer goeie keer, want de combinatie van gortdroge drums, een bezield zingende en gitaarspelende Frusciante én een collectie ijzersterke songs gingen door merg en been, waardoor ik ‘Inside of emptiness’ de beste plaat uit de reeks vind.
Dé ontdekkingen in december waren echter Gravenhurst met ‘Flashlight seasons’ en Bruno Deneckere met ‘Crescent of the moon’. Met het sfeervolle americana-album ‘Crescent of the moon’ mag de Gentse singer-songwriter Bruno Deneckere zonder blozen naast de Amerikaanse concurrentie staan. Songs als de prachtsingle ‘Laura’, ‘Will you miss me’ en ‘It took so long for me to find you’ getuigen dan ook van internationale klasse en behoren met gemak tot het beste wat americana te bieden had in 2004. Ik ben RifRaf-recensent Bram Vermeersch dan ook bijzonder dankbaar dat ik dankzij zijn lyrische recensie van ‘Crescent of the moon’ voor Goddeau de muziek van Bruno Deneckere heb leren kennen. Het allermooiste dat ik hoorde in december was echter het bloedmooie debuut ‘Flashlight seasons’ van Gravenhurst, waarachter singer-songwriter Nick Talbot schuilgaat. Deze aankoop was een inhaalbeweging, want dit album was eerder in het jaar verschenen. ‘Flashlight seasons’ had dan ook het ongeluk in dezelfde periode van ‘Seven swans’ van Sufjan Stevens en het titelloze debuut van Great Lake Swimmers te verschijnen. Over die laatste albums had iedereen de mond vol, maar zoals u eerder al in dit overzicht kon lezen, lieten ze mij Siberisch. Dus liet ik ‘Flashlight seasons’ van Gravenhurst aanvankelijk resoluut links liggen toen iedereen ook dat album bewierookte. Zo had ik bijna één van de mooiste singer-songwriter platen van het jaar gemist. ‘Flashlight seasons’ blijkt immers zo veel béter dan bijvoorbeeld dat sufgehypte ‘Seven swans’ van Sufjan Stevens. Gravenhurst creëert middels subtiele, spaarzame gitaarklanken een desolaat, nachtelijk winterlandschap op ‘Flashlight seasons’ en dat resulteert in een collectie bloedmooie fantasieprikkelende wintersongs. Indien ik een open haard had, gooide ik nog wat blokken hout op het vuur en indien ik rode wijn lustte, ontkurkte ik een dure fles telkens wanneer de subtiele songs van Gravenhurst door de huiskamer spoken. ‘Flashlight seasons’ is in deze barkoude tijd van het jaar dan ook dé geschikte sfeerversterkende plaat. Naast dé plaat van de maand december is het ook hét debuut van het jaar. Of ‘Flashlight seasons’ ook een plaatsje krijgt in mijn top 10 van 2004, verneemt u in de volgende update.
Roen's Ranch 