Dé plaat van de maand november is uiteraard ‘How to dismantle an atomic bomb’ van U2. Over die plaat kon u al alles lezen in een eerder blogartikel en de kans is groot dat u de plaat inmiddels zelf al hebt aangeschaft. Er werden immers ondertussen wereldwijd al bijna 10 miljoen exemplaren van ‘How to dismantle an atomic bomb’ verkocht en de teller is still counting. Een hele prestatie in dit downloadtijdperk. Ondertussen is ook bekend gemaakt dat de wereldtournee van U2 op 10 juni 2005 halt houdt in het Koning Boudewijnstadion. Mij niet gezien. Ik wéét immers sinds The Rolling Stones welk soort “muziekliefhebber” op dergelijke megaconcerten afkomt en voor de prijs dat het U2-concert me zou kosten (2 tickets, reservatie, verzendingskosten, vervoer, drank, eten,…) kan ik wel 10 boeiendere concerten in de AB of in de Gentse Handelsbeurs zien. Geen ergernissen voor mij dus komende zaterdag wanneer de ticketverkoop start; ik wacht wel op de DVD.
Naast het nieuwe album van U2 keek ik ook al een hele tijd uit naar het nieuwe album van Within Temptation. Dit Hollandse sprookjesmetal gezelschap leerde ik begin 2001 kennen via een enthousiaste bespreking van hun toenmalige album ‘Mother earth’ in het metalblad Aardschok. De smaakvolle sprookjesachtige arrangementen waarmee Within Temptation hun ijzersterke songs versierde bleken inderdaad ronduit adembenemend en indrukwekkend. Het overrompelende ‘Mother earth’ werd daardoor de meest beluisterde plaat in 2001 @ Roen’s Ranch en bekleedde op het einde van dat jaar dan ook logischerwijze de nummer één-positie van mijn jaarlijst. Exact een jaar na de release kende ‘Mother earth’ dan plots een totaal onverwachte doorbraak bij het grote publiek middels de ontoegankelijke single ‘Ice queen’, waarmee Within Temptation wellicht tot hun eigen verbazing zelfs doorstootte tot de nummer één in de commerciële hitparades. Door die late commerciële doorbraak liet een nieuw album op zich wachten, maar in november was het dan toch eindelijk zover. Helaas kon ‘The silent force’ de hooggespannen verwachtingen niet inlossen. Within Temptation koos op hun nieuwe album gemakshalve voor de veilige weg en dat resulteerde in het zielloze album dat ‘The silent force’ geworden is. Aanvankelijk word je nog overrompeld door de monumentale dure produktie, maar eens je die wall of sound doorprikt hebt, spat ‘The silent force’ als een zeepbel uiteen. Hierdoor zal Within Temptation deze keer jammer genoeg prijken in mijn eindlijstje van ‘meest teleurstellende platen van het jaar’. Hype van de maand was het onder de superlatieven bedolven ‘No cities left’ van The Dears. Ik hoorde echter alweer niet wat de rest van de wereld hierin blijkbaar wél hoorde. Ik vind namelijk dat The Dears gewoon té veel aandacht hebben besteed aan de aankleding van hun songs. Door het allemaal veel té mooi te willen maken hebben ze de essentie van de songs uit het oog verloren, waardoor ‘No cities left’ een draak van een plaat geworden is. Binnenkort vindt u dan ook mijn exemplaar in één of andere Brusselse tweedehandswinkel terug.
Toch kende november ook heel wat uitstekende cd’s. Mijn welgemeend enthousiasme over ‘Lifeblood’ van The Manic Street Preachers, ‘Trouble’ van Ray LaMontagne en ‘Botanica vs. The Truth Fish’ verwoordde ik al uitgebreid in eerdere blogartikels. Gezien ik nog steeds even dolenthousiast ben over deze cd’s is het onnodig om er in dit overzicht nog maar eens over uit te weiden. U moest ze bovendien zelf al lang in uw kast hebben staan. Of beter nog: u zou ze eigelijk continu in uw cd-speler moeten hebben zitten. Hopelijk hebt u nog wat plaats in uw cd-kast, want nog 4 andere platen die in november verschenen, horen daar zeker in thuis. Zo ontstijgt Rod Picott op zijn derde plaat ‘Girl from Arkansas’ moeiteloos het americana-genre. Ten tijde van zijn vorige, vrolijke, aanstekelijke plaat ‘Stray dogs’ was Rod Picott nog verliefd, maar ondertussen heeft zij hem verlaten en dat resulteerde in het intieme ‘Girl from Arkansas’. Hartverscheurende songs als ‘No love in this town’, ‘That’s were my baby lives’ en ‘The last goodbye’ liegen er alvast niet om en uit de doorleefde, rokerige, aangename stem van Picott weerklinkt gelatenheid. Ik kan me dan ook best voorstellen dat een plaat als ‘Girl from Arkansas’ troost kan bieden aan diegenen die een pijnlijke scheiding moeten verwerken. Maar ook anderen kunnen gewoon genieten van de fraaie collectie verstilde luisterliedjes van Rod Picott. Wie niet genoeg kan krijgen van de miserie van een ander, vindt op het fraaie debuut ‘Just beyond the river’ van James Yorkston & The Athletes nog meer liefdesverdriet verpakt in 11 briljante, mysterieus klinkende folkliedjes. In tegenstelling tot de plaat van Rod Picott heeft de plaat van Yorkston echter enkele luisterbeurten meer nodig vooraleer ze haar schoonheid prijsgeeft. Ook het titelloze album van Yann Tiersen & Shannon Wright is zo’n moeilijk te doorgronden plaat. Niet dat ze muzikaal iets met mekaar te maken hebben, maar toch moet ik hierbij denken aan ‘Immortal memory’ van Lisa Gerrard en Patrick Cassidy, dat begin 2004 verscheen. Als beide platen al iets gemeenschappelijk hebben dan is het dezelfde onderhuidse spanning die je telkens weer bij iedere beluistering bekruipt en dit vanwege de onheilspellende sfeer die beide platen ademen. In vergelijking met ‘Immortal memory’ klinkt het album van Yann Tiersen & Shannon Wright echter stukken toegankelijker, zodat ik eerder geneigd ben het veel aangenamere album van Tiersen & Wright voortaan op te leggen.
Maar dé aanrader van de maand november is, naast U2, ‘Violence in the snowy fields’ van Dolorean. Eerder dit jaar verscheen met ‘Not exotic’ al het bijzonder fraaie debuut van Dolorean, maar dat bleek achteraf nog maar het opstapje tot dit briljante ‘Violence in the snowy fields’. Kroppen in de keel, tranen in de ogen, kiekevlees op de armen, opspringend nekhaar; het is allemaal mogelijk wanneer je jezelf blootstelt aan breekbare, treurige songs als het spooky ‘Put you to sleep’, het hartverscheurende ‘Holding on’ en het cynische ‘Dying in time’. Het is dan ook jammer dat ‘Violence in the snowy fields’ slechts 9 nummers bevat, maar dat maakt dat je deze wondermooie, breekbare liedjes steeds opnieuw wilt terughoren. Moest het verpletterende ‘How to dismantle an atomic bomb’ van U2 er niet geweest zijn, was ‘Violence in the snowy fields’ ongetwijfeld dé plaat van de maand november geweest. Desalniettemin heeft Dolorean met hun mistroostige album ook een nominatie op zak voor mijn jaarlijst. Op naar december!
Roen's Ranch 