Waar is de tijd dat ouwe besjes onmogelijk konden ontsnappen uit hun streng bewaakte bejaardentehuizen? Tegenwoordig lijkt echter niemand zijn job nog ernstig te nemen! Hoe verklaart u anders die plotse bejaardenboom in de cd-rekken? In het geval van de 69-jarige Loretta Lynn mogen we haar lakse bewaker echter op onze blote knieën bedanken. De vergeten countrycoryfee schonk ons immers, met de hulp van nieuwe rockheld Jack White, het verrukkelijke ‘Van Lear Rose’ waarop stoffige country en vurige, rauwe garagerock versmolten werden tot een overheerlijk duivels gevaarlijk goedje. ‘Van Lear Rose’ is dan ook dé plaat van de maand oktober en zal gegarandeerd hoog eindigen in mijn jaarlijst. Multi-miljonair John Fogerty, die in een grijs verleden met Creedence Clearwater Revival miljoenen platen verscheepte, zou gerust van een kluizenaarsbestaan op zijn ranch kunnen genieten en alle dagen vanuit zijn schommelstoel op de frontporch naar het traag groeiende gras zitten turen. Maar net als bij de overbejaarde Rolling Stones kruipt ook bij Fogerty het bloed waar het niet gaan kan en onderneemt hij, al dan niet met een nieuwe plaat onder de arm, nog regelmatig een wereldtournee. Met ‘Deja vu all over again’ verscheen er in oktober out of the blue 7 jaar na ‘Blue moon swamp’ nog eens een nieuwe plaat, waarmee Fogerty jonkies als Jesse Dayton het nakijken gaf. ‘Deja vu all over again’ klinkt op alle gebied dan ook stukken vinniger en relevanter dan het gedateerde ‘Country soul brother’ van Jesse Dayton. Toch brachten niet alle oudjes het er even goed vanaf met hun nieuwe plaat. Zoals Marianne Faithfull bijvoorbeeld. Een mens mag er overigens niet aan denken hoe de afgeleefde Faithfull, in de sixties dé luxematras van de rockgoden, artiesten als Damon Albarn en Nick Cave bedankt heeft voor bewezen diensten op haar nieuwe plaat. Beiden zorgden immers met resp. ‘Last song’, ‘Crazy love’ en ‘There is a ghost’ voor de beste songs op ‘Before the poison’. Het was echter PJ Harvey die de meeste songs aanreikte en zij zadelde Faithfull jammer genoeg op met enkele van haar afdankertjes. Hierdoor bleek ‘Before the poison’ algauw een overbodige plaat en van dat soort had ik er eigelijk al genoeg in mijn collectie. Hetzelfde kan eigenlijk ook gezegd worden over de nieuwe Tom Waits-plaat ‘Real gone’. Lelijkheid is door de jaren heen zowat Waits z’n handelsmerk geworden en op ‘Real gone’ onderstreept hij dat tot vervelens toe nog maar eens met een collectie lelijke, onbeluisterbare songs als ‘Top of the hill’, ‘Shake it’ en ‘Clang boom steam’. Dat maakt dat ‘Real gone’ wellicht een prettig gestoorde plaat is voor wie Waits nu pas leert kennen, maar iemand als ik die Waits al een tijdje langer volgt heeft onderhand wel genoeg prettig gestoorde Waits-platen. Over prettig gestoord gesproken: ooit scoorde de constant op een wolk drijvende Brian Wilson met de rest van The Beach Boys de ene wereldhit na de andere. Zo ook met het goddelijke ‘Good vibrations’, waarmee The Beach Boys in 1968 een nieuw, veelbelovend album aankondigden. Dik 35 jaar later komt Brian Wilson, de enige nog levende Beach Boy overigens, alsnog met dat legendarische, mythische album op de proppen. Gelukkig maar, want ‘Smile’ bevat als vanouds tijdloze, goddelijke popsongs. Ze werden dan ook gemaakt in een andere, betere, mooiere wereld. Planeet Brian Wilson, that is!
Waar is de tijd dat het ras der rockende Belgen met uitsterven bedreigd werd? Tegenwoordig valt het aantal Belgische cd-releases echter nauwelijks bij te houden en daardoor dreigt er heel wat moois aan onze aandacht te ontsnappen. In het geval van Satellite City zou dat jammer geweest zijn. Hun tweede album ‘Map & guide’ bulkt net als het debuut van de zonovergoten gouden popsongs die klinken alsof ze er altijd al geweest zijn. Helaas kocht u in oktober massaal het nieuwe, zoutloze album van Clouseau. Ach ja, mij niet gelaten. U doet tenslotte met uw zuur verdiend geld wat u wilt. Maar ik ben alleszins blij dat ik het mijne besteedde aan de mooie Satellite City-plaat! Jammer genoeg liet u ook het ontroerend mooie, derde album van Tom Helsen aan uw neus voorbij gaan. Helsen serveert ons op ‘More than gold’ dan ook alweer 10 mooi afgelijnde herfstige popsongs die een breed publiek zouden moeten kunnen bekoren. Dat dacht Helsen ook en dus wurmde hij zich in het voorprogramma van het Belgische concert van Dido om zodoende een doorbraak proberen te forceren. Helsen had beter moeten weten. Het soort mensen dat naar de onderkoelde liftmuzak van Dido luistert, heeft immers geen hart voor de gloedvolle, warme popmuziek van Tom Helsen. Het enige minpunt dat ik aantrof op ‘More than gold’ was Helsen z’n overbodige interpretatie van de dEUS-klassieker ‘Hotellounge’, maar dat misstapje vergeef ik hem graag. Bovendien was het toch maar een bonustrack op de eerste persingen van ‘More than gold’. Nu ik het toch over dEUS heb: Ergens hoop ik nog altijd dat Stef Kamil Carlens ooit zal terugkeren bij dEUS. Met Zita Swoon kon Stef Kamil Carlens me immers nog geen enkele keer bekoren. Dat lukte echter al wat beter met het nieuwe, vierde en beste Zita Swoon-album tot nu toe ‘A song about a girls’. Gezien een hereniging met dEUS er wellicht toch niet inzit, hoop ik dan maar dat Carlens ooit een écht vervolg maakt op dat legendarische Moondog Jr.-album ‘Everyday I wear a greasy black feather on my hat’. Met dat album zorgde Carlens halverwege de jaren ’90 namelijk voor dé soundtrack bij mijn studententijd in Mechelen. ‘A song about a girls’ is alvast een goede stap in die richting. In dezelfde week als ‘A song about a girls’ verscheen overigens ook het al even Belgische ‘The sailor not the sea’ van Ozark Henry. Na meer dan tien luisterbeurten weet ik echter nog steeds niet wat ik van die plaat moet vinden. Is het een indrukwekkend meesterwerk met de meest vernieuwende popsongs van het jaar? Of is het toch eerder een slaapverwekkende, doodsaaie, Enya-achtige new age draak? U zorgde er alvast voor dat Piet Goddaer inmiddels een gouden plaat mocht in ontvangst nemen voor ‘The sailor not the sea’. Maar dat wil uiteraard niets zeggen. Tenslotte kocht u, zoals eerder gezegd, ook massaal het nieuwe album van Clouseau dat daardoor, ondanks het verschijnen van tientallen betere Belgische platen dit jaar, de populairste groep van Vlaanderen blijft.
Waar is de tijd dat REM de grootste en populairste rockgroep ter wereld was? Dik tien jaar na het megasucces van ‘Out of time’ en ‘Automatic for the people’ lijkt er, gezien de weinige lauwe reacties op het nieuwe album ‘Around the sun’, geen hond meer wakker te liggen van een nieuwe REM-plaat. Onbegrijpelijk, want ik vind het sfeervolle ‘Around the sun’ zoals vanouds een kwalitatief hoogstaande REM-plaat, waarop dezelfde herfstige sfeer heerst als destijds op ‘Automatic for the people’ én waarop alweer een sterke collectie vintage REM-songs staan zoals de puike single ‘Leaving New York’, het politiek geëngageerde ‘Final straw’ en het vastberaden gezongen ‘Boy in the well’. Maar REM is niet de enige grote rockgroep van weleer die tegenwoordig heel wat minder succes kent. Goed tien jaar na commerciële successen met albums als ‘Troublegum’ en ‘Infernal love’ wordt ook een nieuwe Therapy?-plaat zelfs niet meer gedownload of gekopieerd, laat staan gekocht. Zelfs de recensies over het nieuwe ‘Never apologise, never explain’ waren op één hand te tellen. De pubertjes van tegenwoordig luisteren dan ook liever naar de rond een marketingtafel bedachte fastfood-punk van verwerpelijke confectiegroepjes als Silverene en Nailpin dan naar het échte, pure werk. Mij heeft Therapy? na die genoemde succesalbums nog nooit teleurgesteld en ook met het nieuwe, rauwe, explosieve ‘Never apologise, never explain’ weten ze nog steeds de 15-jarige puber in mij wakker te schudden. Waarvoor hulde!
Waar is de tijd dat Elliott Smith me ontroerde met verstilde meesterwerkjes als ‘Either/Or’ en ‘XO’? Helaas wisselde Smith in 2003 het tijdelijke voor het eeuwige leven, waardoor we het een jaar na z’n dood moeten stellen met het onafgewerkte nieuwe album ‘From a basement on the hill’. Met deze plaat bewees Smith eens te meer zijn muzikale genialiteit. Jammer genoeg selecteerden de samenstellers ook enkele onafgewerkte songs, waardoor ‘From a basement on the hill’ nét niet het meesterwerk geworden is dat Elliott Smith ongetwijfeld in gedachten had. Zodoende deed ‘From a basement on the hill’ van de betreurde Elliott Smith denken aan dat andere onafgewerkte meesterwerk ‘(Sketches) for my sweetheart the drunk’ van dat andere al even betreurde Muzikale Genie Jeff Buckley. Een nieuw muzikaal genie als Tiger Lou moet daarom gekoesterd worden. Over zijn plaat ‘Is my head still on?’ berichtte ik al in een eerdere blog en enkele maanden later kan ik u dit schitterende popalbum nog steeds even hard aanbevelen. Jammer dat de fantastische comeback-plaat van Loretta Lynn ook in oktober verscheen of anders was het wonderlijke ‘Is my head still on’ ongetwijfeld dé plaat van de maand oktober geweest. Ook de eerste helft van ‘Antics’, de tweede plaat van Interpol, behoort tot het beste van de maand oktober en bij uitbreiding van het hele jaar. Na die eerste perfecte plaatkant bleek de inspiratiebron echter al opgedroogd en bood de tweede plaatkant meer van hetzelfde, maar dan minder goed. Misschien kwam ‘Antics’ iets te vroeg na het alom geprezen droomdebuut ‘Turn on the bright lights’. Sommige groepen overdrijven dan weer in de andere richting. Na een stilte van maar liefst 10 jaar breide American Music Club met ‘Love songs for patriots’ dan toch nog een vervolg op hun indrukwekkende oeuvre. Met hun sfeerrijke, deprimerende albums ‘Everclear’, ‘Mercury’ en ‘San Francisco’ mocht ik me tijdens de kille, eenzame herfstavonden van de donkere vroege jaren ’90 graag in melancholie wentelen en ook met het nieuwe ‘Love songs for patriots’ lukte dat deze herfst vrij aardig.
Waar is de tijd dat ik me slechts 5 cd’s per maand kon permitteren? Dat leidde dikwijls tot hartverscheurende keuzes en ik was dan ook enorm gelukkig toen ik in 1996 kon beginnen werken. Ik herinner me nog het ongelooflijk goeie gevoel dat ik had toen ik met mijn eerste wedde in de platenwinkel stond en niet hoefde te kiezen tussen ‘Razorblade suitcase’ van Bush, ‘About to choke’ van Vic Chesnutt en ‘Pre-millennium tension’ van Tricky. Ik kocht ze gewoon alle 3 tegelijk! Helaas veranderde dat goeie gevoel met de jaren in een frustrerend gevoel. Want sinds ik geen keuzes meer moet maken, koop ik gewoon alle cd’s die me interesseren. Met als gevolg dat ik niet alle aangeschafte cd’s even intens en aandachtig kan beluisteren. Zoals het rammelende, érg wisselvallige tweede, titelloze album van The Libertines bijvoorbeeld. De meeste recensenten schenen er een Godswonder in te herkennen, maar mij irriteerde deze beschonken rammelrock mateloos. Ook Blanche bleek een niet te missen groep te zijn. Ik vond hun ‘If we can’t trust the doctors’ echter vanwege de uitermate irriterende zaagstem van de zanger een érg vermoeiende, langdradige cd en bovendien leek de muziek wel een light-versie van Sixteen Horsepower. En wat hoort iedereen in de matige singer-songwriter Hayden? Ik ken tientallen singer-songwriters die in het verleden lang niet dezelfde superlatieven genoten, maar die wél veel betere platen maakten dan hetgeen zeurende zagepiet Hayden op ‘Elk-lake serenade’ bij mekaar tokkelde!
Maar lang niet alle cd’s die ik sinds de aanschaf nog nauwelijks beluisterd heb zijn daarom per definitie tegenvallend. Zo vind ik het erg jammer dat uitstekende indierock-meesterwerken als het zonnige ‘Out of the shadow’ van Rogue Wave, het aanstekelijke ‘The slow wonder’ van AC Newman, het onaards mooie ‘Summer in abaddon’ van Pinback en het grofkorrelige ‘Is all over the map’ van Giant Sand nooit meer langs de cd-lens passeren. Voorts liggen ook goeie platen als het arrogante ‘Up all night’ van Razorlight, het groots opgezette ‘Logic will break your heart’ van The Stills, het cabaret-achtige titelloze debuut van The Dresden Dolls en het emotioneel beladen titelloze debuut van The Constantines jammer genoeg nu al stof te vergaren in de cd-rekken. “Koop dan minder cd’s!”, hoor ik u al denken en u heeft volkomen gelijk. Ieder jaar neem ik me het goede voornemen mijn cd-aankopen te zullen beperken, maar het vlees is zwak. Zo lang dat kinderlijke enthousiasme aanwezig zal blijven voor nieuwe cd-releases zal ik cd’s blijven kopen. Met als resultaat dat ook de frustratie zal opduiken telkens wanneer ik mijn buitenproportionele cd-collectie bekijk. Gelukkig milderde de cd-releasestroom in november en december. Meer daarover in de volgende update!
Roen's Ranch 