CD – BOB DYLAN : Modern Times

“Of het een meesterwerk is weet ik nog niet, maar het is wel een cd die ik graag mag beluisteren”, zei Mark Lefever vorige maandag tijdens het Radio 1-programma Pili-Pili over ‘Modern times’, de nieuwe cd van Bob Dylan. Een uitspraak waar ik best kan inkomen. Ik kocht de cd vorige vrijdag en ondertussen heb ik hem al zo’n 20 keer beluisterd en ik heb hem nog steeds niet uit het raam gekeild. De irritatietest heeft ‘Modern times’ alvast goed doorstaan.

Een meesterwerk vind ik ‘Modern times’ slechts bij momenten. Doe zélf de test en leg vlak na een rondje ‘Modern times’ het ultieme moderne Dylan-meesterwerk ‘Time out of mind’ op en je hoort meteen dat ‘Modern times’ niet kan tippen aan het niveau van die plaat. ‘Modern times’ haalt bij momenten nochtans ook datzelfde briljante niveau, maar op de andere momenten houdt Dylan het, net zoals op zijn vorige plaat ‘Love & theft’, op perfect uitgevoerde stijloefeningen in (country)blues, jazzy ballads, swing jazz en folk. Toch zijn de songs op ‘Modern times’ doorgaans van een betere kwaliteit dan de songs op die destijds overschatte voorganger.

Zo opent ‘Modern times’ alvast uitstekend met het vurig swingende ‘Thunder on the mountain’. Fotograaf Michiel Hendryckx die vorige maandag tijdens het Radio 1-programma Neon zijn mening mocht verkondigen over de nieuwe Dylan-plaat vond deze fantastische openingstrack “beschamend ouderwets”. Michiel Hendryckx dwaalt. Michiel Hendryckx raadt overigens iedereen aan de plaat nu nog niet te kopen, maar te wachten tot wanneer ze in mid price staat. Michiel Hendryckx dwaalt, deel 2. Want ‘Modern times’ is  z’n volle prijs meer dan waard. Conclusie: Michiel Hendryckx had zijn commentaar over deze nieuwe Dylan-plaat beter beperkt tot de kwaliteit van de hoesfoto.

Gezellig ouderwets schuifelen het jazzy ‘Spirit on the water’ en ‘Beyond the horizon’ vervolgens voorbij. En ronduit ouderwets rauw klinken de stomende bluesrockers ‘Rollin’ and tumblin’’ en ‘Someday baby’. 

Tussendoor hebben we dan al een eerste hoogtepunt gehad met de hemeltergend mooie tegelsleper ‘When the deal goes down’, een ongeslepen countryballad die ook niet misstaan had op ‘Jacksonville city nights’, één van Ryan Adams z’n meesterwerken van vorig jaar.

Maar écht indrukwekkend wordt het pas met het epische ‘Workingman’s blues # 2’; het soort countryblues song waar Dylan in de sixties een patent op had. ‘Workingman’s blues # 2’ zou je dan ook probleemloos op ‘Highway 61 Revisited’ kunnen inpassen; niemand zou het verschil merken, zo fenomenaal goed is die song.

En nog hebben we daarmee het beste niet gehad, want dat bewaarde Dylan tot het laatst. ‘Modern times’ sluit namelijk op adembenemende wijze af met de grootse sombere folksong ‘Ain’t talkin’’, een Monument dat nu al gerust mag bijgezet worden in de indrukwekkende Eregalerij Dylanclassics. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat deze song in een Daniel Lanois-produktie nog grootser had geklonken.

‘Modern times’ is dus al bij al een uitstekende Dylan. Het is niét Dylan’s ultieme moderne meesterwerk, zoals Charlie Poel vandaag in Humo beweerde; daarvoor bevat de plaat iets te veel stijloefeningen zonder meer. Een euvel dat verholpen had kunnen worden indien Dylan niet alles zelf had gedirigeerd. Jack Frost mag wat mij betreft dan ook de volgende keer z’n plaats op de producersstoel terug afstaan aan Daniel Lanois.

Score: 8/10