Woensdag Pearl Jam gemist, maar vorige zaterdag was ik wél aanwezig op Marktrock Poperinge. Elliott Murphy stond er namelijk op de affiche, samen met – houduvast – Xink, Thé Lau, Björn Again, Zornik en Les Truttes. Typisch een festival in familypack formaat dus. Elliott stond geprogrammeerd van 17u tot 18u30, tussen Thé Lau en Björn Again in. Bedoeling was dat Natascha en ik vroeg genoeg zouden vertrekken om het optreden van Thé Lau nog te kunnen meepikken, maar onze gewéldige, vriendelijke, verdraagzame Engelse buren beslisten daar anders over. Maar dat is een verhaal apart dat ik u hier wil besparen. Het kwam er uiteindelijk op neer dat we nét op tijd in Poperinge arriveerden, net op het moment dat Elliott Murphy & The Normandy Allstars ft. Thomas Schaettel het podium beklommen.
Wat ons meteen opviel: Men had dit plein eigelijk, zoals men in Halle doet tijdens Festiv’Halle, moeten afbakenen van de huizen, cafés en winkels. Want wat gebeurde er hier? Hier zat iedereen met de hele familie gezellig op de vele caféterrasjes die het marktplein van Poperinge telt. In de optredens was men totaal niet geïnteresseerd. Ik verwachtte eigelijk ieder moment dat iemand vanuit zijn terrasjesstoel zou roepen “dat het daar op dat podium wat stiller mocht en snel wat”. Dié sfeer hing er dus op het oergezellige Marktrock Poperinge. En de talrijke jongeren die tijdens het optreden van Elliott Murphy verzamelden op het plein waren al evenmin geïnteresseerd in onze Held. Zij keken verveeld toe, wachtend op Zornik wellicht.
Elliott & band hadden dit ook meteen door en beseften dat ze slechts voor een 30-tal fans stonden te spelen. Gelukkig maar dat er toch dit handvol Elliottniks was, zodat er toch nog een béétje sfeer was tijdens het concert. En dan te bedenken dat de laatste jaren alle concerten van Elliott Murphy in België uitverkocht waren. Laat ons hopen dat de vele Elliottniks hun geschillen van de laatste tijd op de Elliott Murphy-mailinglist bijleggen, want anders ziet het er naar uit dat de 3 volgende concerten in Sint-Truiden, Lessines en Kortrijk niet meer uitverkocht zullen raken. Reden daarvoor is dat een deel van de fans het betreurt dat gitarist Olivier Durand de laatste tijd de muzikale lakens steeds nadrukkelijker naar zich toetrekt tijdens de concerten: hij gaf de muziek de laatste tijd steeds meer en meer een dynamische verjongingskuur en dat zien vele oudere fans niet zo zitten. Zij willen dat Elliott niet meer muzikaal evolueert en zijn classics gewoon “zoals vroeger” speelt. De jongere fans vinden die muzikale evolutie van de laatste jaren net goed en begrijpen dan ook de felle negatieve reacties tegen stergitarist Durand niet. Het hele gedoe herinnert zowaar aan het legendarische Bob Dylan-concert in de Royal Albert Hall in 1966, toen een deel van de fans hun rug naar Dylan keerden toen die plots halverwege het concert de elektrische gitaar greep.
Weinig verrassingen overigens in de setlist in Poperinge: het was slechts tijdens de bisronde dat we even verbaasd opkeken toen Elliott het wondermooie ‘Tell me’ van zijn absolute meesterwerk ‘Strings of the storm’ inzette. Ik dacht dat we het nummer nog nooit live gehoord hadden, maar Natascha heeft het ondertussen nagekeken en jawel hoor: ‘Tell me’ hadden we toch al één keer live meegemaakt en dan nog wel tijdens het Legendarische 5 uur durende marathon-concert van Elliott in de Spirit of 66 in Verviers Die Zaterdag, november 2003.
Voor de rest was het vorige zaterdag een routineus afgehaspelde set, waarbij alleen enkele oudere songs opvielen omwille van hun schitterende nieuwe arrangementen die ze aangemeten kregen. Zo hoorden we eindelijk dé definitieve versie van het epische ‘Green river’ dat nu helemaal niet meer zou misstaan in een setlist van Neil Young & Crazy Horse. Zo machtig klonken de gitaren dus tijdens dit nummer. En ook de klassieker ‘You never know what you’re in for’ horen we nu al ieder concert in een nieuw muzikaal jasje. En telkens weer is het een stijlvol jasje. Zo herken je natuurlijk ook de écht goeie songs: die kan je immers niet verknoeien door ze andere arrangementen aan te meten. Goeie songs blijven goeie songs. Enige minpunt in de set: het nummer ‘Open city’ uit de nieuwe cd ‘Murphy gets Muddy’. Het wil maar niet klikken tussen mij en dit nummer; noch in de cd-versie noch in een live-uitvoering. Het is een song die zich telkens naar z’n einde toe sléépt en gegeeuw is dan ook nauwelijks te onderdrukken. Maar dat is muggenziften, want voor de rest gooiden Elliott & band weer de ene na de andere Parel voor de zwijnen.
Het ontroerende ‘On Elvis Presley’s birthday’ golfde zelden zo heerlijk mee op het gemoed en dit dankzij het subtiele klankentapijt dat keyboard wizzard Thomas Schaettel in de song verweef. Tijdens de BB King-cover ‘The thrill is gone’ was het dan weer Olivier Durand die subtiele maar trefzekere licks uit z’n gitaar kneep. Maar het meest viel de hechtheid van de nieuwe band van Elliott tijdens dit concert op. Tijdens de vorige concerten in Kluisbergen en Merville was het side-kick Olivier Durand die de rest van de band telkens op sleeptouw nam. Nu stond er eindelijk weer een hechte, op elkaar ingespeelde band op het podium. Dit resulteerde in pure chemie tijdens energieke uitvoeringen van aanstekelijke songs als het swingende ‘Terraplane blues’, het doordenderende ‘Last train to Memphis’, het eerder vernoemde ‘Green river’, het stomende ‘I wanna talk to you’ en het anthem ‘Diamonds by the yard’ om tot een absoluut kookpunt te komen in de bissen tijdens publieksfavoriet ‘Come on Louann’ en de afsluitende medley waarin ‘LA woman’, ‘Baby please don’t go’, ‘I got my mojo working’ en ‘Gloria’ in mekaar geknutseld werden. Wij en de andere fans vonden het allemaal geweldig; de rest van het publiek op het marktplein in Poperinge slurpte rustig verder z’n zoveelste tas koffie of z’n volgende pint leeg.
Anderhalf uur Elliott Murphy; het was véél te weinig, maar Natascha en ik hadden ons de reis naar Poperinge niet beklaagd. Het was geen memorabel Elliott Murphy-concert, maar dat lag eerder aan de omstandigheden en de té gemoedelijke sfeer van dit familiefestival. Toen Elliott & co het podium verlieten, zijn wij ook maar terug naar onze auto gevlucht. De smakeloze verschrikkingen Björn Again, Zornik en zéker Les Truttes wilde ik dan ook absoluut vermijden. Wellicht stond dat ellendige terrasjesvolk mekaar dan wél te verdringen vooraan aan het podium. Ach ja.
Score: 7/10
Setlist:
1. Losing it
2. 40 days & 40 nights
3. Sonny
4. Last train to Memphis
5. Green river
6. Open city
7. Terraplane blues
8. You never know what you’re in for
9. The thrill is gone
10. On Elvis Presley’s birthday
11. I wanna talk to you
12. Diamonds by the yard
Encore:
13. Tell me
14. Come on Louann
15. LA woman / Baby please don’t go / I got my mojo working / LA woman / Gloria
Elliott Murphy op MySpace: http://myspace.com/elliottmurphy
Roen's Ranch 