Vandaag geen normale aflevering van Neon op Radio 1. Naar aanleiding van 5 jaar 9/11 kregen we onder andere van Jan Decleir, Tom Lanoye, Stijn Coninx en Guy Joosten hun antwoord op de vraag “Waar was u 5 jaar geleden?” te horen.
Ik werkte toen nog op het KBC-hoofdkantoor in Brussel. 11 september was toen een dinsdag en dus las ik die ochtend zoals iedere dinsdagochtend de cd-recensies in Humo op de trein Halle-Brussel Zuid. De recensies gingen toen over de nieuwe cd’s ‘Love & theft’ van Bob Dylan (door Marc Didden), ‘Is this it’ van The Strokes, ‘Vespertine’ van Björk en ‘Dig’ van Boz Scaggs (ook door Marc Didden). Ik weet dat nog, omdat ik de TTT-rubriek, u weet wel: die muziek rubriek achteraan in de Humo die geen hond leest, van de laatste 15 jaar bijgehouden heb in archiefmappen. Tja, iedereen heeft recht op zijn afwijking zeker? Let overigens niet op de datum als u de links naar de humo-recensies aanklikt: daar staat namelijk 15 september 2001, maar dat was de dag dat ze op de Humo-site verschenen; de recensies verschenen wel degelijk in de Humo van dinsdag 11 september 2001.
Marc Didden besloot toen z’n Boz Scaggs-recensie overigens met “Tjonge, wat een week! De nieuwe K3 is er, de nieuwe Dylan, de nieuwe Boz Scaggs. Heer, geef mij vierentwintig oren en U hoort mij niet meer.” En inderdaad, wat een mooie week beloofde te worden dankzij een stapel schitterende nieuwe cd-releases, draaide uiteindelijk totaal anders uit.
Ik zat de hele voormiddag ongeduldig aan m’n bureau mijn kas op te fretten omdat even verderop in de Fnac in de City2 al deze schijfjes op mij lagen te wachten. De middagpauze bevrijdde me uiteindelijk uit mijn lijden en ik liep als een dolenthousiast kind richting metro om vervolgens als een bezetene de roltrappen in de City2 op te spurten richting Fnac. Ik kocht er alle bovenvermelde cd’s plus ‘Birthmarks’ van Ozark Henry en ‘V’ van Live die die dag ook net verschenen waren. Er waren nog enkele cd’s die ik toen gekocht heb, maar dewelke dat waren weet ik inmiddels niet meer. In ieder geval: ik keek er al naar uit om mij ’s avonds in mijn zetel te ploffen en te genieten van zoveel mooi nieuw cd-werk.
Het was die middag overigens superdruk in de Fnac, waardoor er ellenlange files aan de kassa’s waren. Daardoor kwam ik pas terug op m’n werk rond 14u30. “Niet erg.”, dacht ik, “Ik heb toch overuren genoeg.” Ik was nog maar goed en wel terug met m’n werk bezig of een kwartier later verschenen via de interne KBC-nieuwsdienst op m’n computerscherm de eerste berichten over U Weet Wel Wat. Ik ben toen, net zoals iedereen Die Avond, vroeg naar huis vertrokken, maar van de nieuwe aangekochte cd’s beluisteren is er die avond niets meer in huis gekomen. De rest van die week evenmin overigens. Wie wilde toen immers niét de journaals gezien hebben?
De week nadien vertrokken Natascha en ik voor een tiendaagse vakantie naar het Zwarte Woud. Daar heb ik toen pas voor het eerst ‘Love & theft’ van Bob Dylan beluisterd. Ik had de overige bovenvermelde cd’s ook mee, maar toch heb ik gedurende die 10 dagen in het Zwarte Woud ’s avonds altijd ‘Love and theft’ beluisterd. De speciale sfeer op die plaat vond ik toen namelijk goed passen in het decor van het uitgeregende, donkere Zwarte Woud in combinatie met de algemene donkere sfeer van Die Dagen. Sindsdien is ‘Love & theft’ van Dylan voor mij dan ook onlosmakelijk verbonden met 9/11.
Roen's Ranch 