Eigen Muziekkot NU !!!

Ik begin meer en meer de behoefte te krijgen aan een eigen kot in m’n Ranch. Iedere vent kent dat gevoel wel: de ene heeft behoefte aan een knutselkot, de andere aan een kot voor z’n modelbouwtrein,… En ik dus aan een eigen muziekkot. Een kot dus, met m’n hele collectie platen, cd’s, cassettes, muziektijdschriften, muziekboeken, stereo-installatie, computer, enz. Nu staat het meeste hiervan in de living, en dat begint me stilaan op m’n zenuwen te werken. De madam kijkt ’s avonds namelijk graag naar (on)dingen als ‘Emma’, ‘Vallende Sterren op de Dansvloer’, ‘Kinderen van De Windt’, ‘Flikkers’, ‘debiele Debby & Nancy’, ‘De Pappenheimers’, ‘Beste Vrienden’ en watweetiknogallemaal voor gezeik. En ik dus niét. Ik zou liever op die momenten plaatjes luisteren. Of ondertussen zitten lezen in oude OOR, Uncut, Teek, of Stage exemplaren. Nu kan ik alleen maar zitten internetten. M’n enorme collectie muziektijdschriften ligt namelijk in archiefdozen op zolder te verkommeren. Mee tv-kijken zegt u? Pfff, tv kan me al jààren niet meer boeien. Moest ik een eigen kot hebben, zou ik niet eens meer naar ‘De Laatste Show’ zitten gapen. Dat is tegenwoordig toch maar een ouwe wijven programma geworden; een televisionele versie van de Flair, zeg maar. Waar is den tijd dat ‘De Laatste Show’ nog rock ’n roll was met Bruno Wyndaele. Zou ik eigelijk überhaupt nog tv kijken indien ik een eigen kot zou hebben? Ik betwijfel het. In de 4 jaar dat we in ons huurhuis in Pepingen woonden, stond de tv immers zo goed als nooit op.

Wat ik ook serieus vervelend begin te vinden is dat m’n cd-collectie hier open en bloot in de living in een zelfgemaakte cd-wall (foto) staat. Eerst vond ik die cd-wall prachtig, maar ik merk dat het de meeste bezoekers alleen maar stoort. Sommigen nemen er zichtbaar aanstoot aan. Je ziét ze gewoon steeds denken van: “Maar sukkelaar toch; dat geld had je beter in iets nuttiger geïnvesteerd”. Gelukkig zit m’n LP- en singletjescollectie dan nog verstopt in de elektriciteitskast, of men zou me helemaal zot verklaren. Zoiets als een cd-collectie is immers niet zo maatschappelijk aanvaard. Het is een hobby; meer een passie eigelijk, die men niet begrijpt. Dat iemand jaarlijks honderden tot duizenden euro’s uitgeeft aan hobby’s als bijvoorbeeld fotografie, film, fietsen, amateur astrologie, computer, fitness centra, wellnessklinieken, beautyfarms, games, restaurant, vakantie, kunst, dure merkkledij enzovoort, of 25.000 à 50.000 euro inééns uitgeeft aan een lelijke, monsterlijke jeep, of een enorme boekencollectie heeft staan in z’n living,… is iets dat meer en beter aanvaard wordt; zoiets kan wél door de beugel voor de Gemiddelde Vlaming. Maar een cd-collectie dus niét. Gelukkig maar dat ik soms nog eens soulmates tegenkom op het net of ik zou mezelf nog weird beginnen vinden. Nochtans heb ik dat geld niet in één keer uitgegeven; het is een collectie die ik sinds 1985 aan het uitbouwen ben. M’n collectie vertelt m’n hele leven: hoe ik geëvolueerd ben als mens, hoe ik me in bepaalde periodes gevoeld heb,… Vele platen roepen dan ook herinneringen op; er hangen verhalen aan vast en ik weet nog precies waar en wanneer ik ze gekocht heb en waarom. M’n collectie is dan ook niet perfect; er zitten best behoorlijk wat guilty pleasures in. A-ha, Duran Duran, Pet Shop Boys en van die dingen uit m’n jeugd. Ik schaam me er niet voor.

Natúúrlijk heb ik ondertussen al meer dan genoeg platen om de rest van m’n leven mee door te komen. Maar zo werkt dat dus niet. Toch niet bij mij. In tegenstelling tot de meeste van m’n leeftijdsgenoten wil ik nog steeds nieuwe én oude muziek ontdekken en dus platen blijven kopen. Ik ben totaal niét van het principe “in onzen tijd was het allemaal veel beter”. Nee, ook nu wordt nog fantàstische muziek gemaakt. Maar de meesten willen het niet meer geweten hebben; willen of kunnen gewoon de moeite niet meer opbrengen om nog intensief met muziek bezig te zijn. Hun schuld niet: meestal belet hun job hen dat. Natuurlijk “dat het dan vroeger allemaal beter was”, want ze weten gewoon niet beter.

Desalniettemin geeft het me ook een heerlijk gevoel om zo nu en dan eens te kunnen teruggrijpen naar een oude, favoriete plaat-van-toen (foto). Natuurlijk heb ik, vanwege de wekelijkse aankoop van nieuwe cd’s, veel van die ouwe dingen al jaren niet meer beluisterd, maar ik heb ze toch maar mooi in de kast staan en ik kan ernaar teruggrijpen wanneer ik maar wil.

Bon, ik geef toe: ik ben natuurlijk thuis overdag, en dus kan ik een héle dag muziek beluisteren, hetgeen ik ook doe terwijl ik met andere huishoudelijke taken bezig ben (of zoals nu, terwijl ik zit te bloggen). Maar toch. Het is niet genoeg. Ik wil me ook ‘s avonds kunnen terugtrekken met m’n muziek wanneer het Emma-gekwek té hard op m’n zenuwen begint te werken. En ik ben dat dus ook méér dan beu om me steeds te moeten verantwoorden voor m’n muziekcollectie. Daarom: ik wil m’n eigen kot. Op zolder. En wel nú meteen. Probleem: investering in verbouwing en inrichting van de zolder. Ik zou niet weten hoeveel dat zou moeten kosten, en dus hebben we er misschien niet eens het geld voor; ik zou het begot niet weten. Eigen schuld. Had ik maar niet zo veel cd’s moeten kopen!