“No offense, maar ziet gij eigelijk ooit andere concerten dan die van Elliott Murphy?”
Dat kreeg ik als reply op het goddeauforum toen ik meldde dat ik vorige zaterdagavond naar het Elliott Murphy concert in de Spirit of 66 in Verviers was geweest.
Een heel begrijpelijke reply, gezien ik nooit iets anders qua bezochte concerten te melden heb, en ik neem het de replier totaal niet kwalijk. Ik zag dergelijke reply dan ook al lang aankomen, en het verwondert me eigelijk dat het zo lang geduurd heeft. En toch doet die reply, hoewel verwacht, pijn. Pijn, omdat het waar is. Pijn, omdat het me met m’n neus nog maar eens in de feiten drukt: de laatste 5 jaar lever ik een hevige innerlijke strijd met angststoornissen, hyperventilatie en paniekaanvallen ten gevolge van mijn ongeval in maart 2002. Iedere sociale aangelegenheid die zich sindsdien aandient, is daardoor telkens een énorme, onoverkoombaar lijkende Berg waar ik tegenaan kijk. Eigelijk zou ik zelfs überhaupt geen concerten meer doen, ware het niet dat de madam persé alle Belgische Elliott Murphy-concerten wil zien. En gezien ze mij er, ondanks mijn psychische problemen, nog steeds graag bij heeft bij die concerten, sleep ik mezelf er steeds naartoe. De ene keer lukt dat dan al wat beter dan de andere. Het vorige Elliott Murphy-concert in de AB bijvoorbeeld in maart, was niet zo goed gelukt: het grootste gedeelte van het concert heb ik toen in de foyer doorgebracht, omdat het me gewoon niet lukte om rustig te worden: na een nummer of 3 “moest” ik toen gewoon wegvluchten uit die massa; ik kon het gewoon niet meer aan. Vorige zaterdag lukte het al wat beter: ook toen vluchtte ik weliswaar weg naar achter in de zaal, maar daar aan de bar kwam ik toch tot rust, en kon ik toch genieten van het concert. En nee, dat kwam niet door drank; ik mag vanwege mijn medicatie zowiezo geen alcohol drinken, maar ik ben zowiezo coca-cola verslaafde.
Maar het doet dus énorm pijn om niet meer gewoon, zoals voor 5 jaar geleden, gewoon naar concerten te gaan en te kunnen genieten.Goh, wat was ik onlangs graag naar Wilco geweest…. En Ryan Adams eind vorig jaar! En zovele andere concerten… Maar het meeste pijn, een immens verdriet eigelijk, heb ik gehad toen ik vorige zomer mijn ticket voor Pearl Jam in Antwerpen diende door te verkopen, omdat ik het gewoon niet aandurfde… Mensen met een fysieke handicap hebben het in zeker zin dan ook “gemakkelijker”: zij kunnen en durven zich nog te verplaatsen en bij hen is het “zichtbaar” dat ze problemen hebben. De (meeste, normale) mensen hebben daar begrip en respect voor, gaan algauw een stapje opzij, maken plaats vrij… Maar aan iemand als ik is doorgaans niks te zien, en dat maakt het des te moeilijker… Niet dat ik fysieke handicaps minimaliseer; integendeel; ik heb enorm veel geluk gehad dat ik zelf vanwege m’n ongeval niet in een rolstoel beland ben, en ik heb meer dan wie ik ook het grootste respect en begrip voor mensen met een fysieke handicap. Maar toch; het knaagt, het wringt, het doet zeer…
Los daarvan is er natuurlijk de gezinssituatie: met een werkende madam en een schoolgaand kind van 4 is het zowiezo al moeilijk om, zoals vroeger, wekelijks 2 à 3 concerten te doen. Ik mag dan al alle dagen thuis zijn, maar alleen op stap gaan is zowiezo uitgesloten, vanwege m’n gezondheid en medicatie. Ik kan dan ook alleen maar hopen dat m’n gezondheid mettertijd zal verbeteren, zodat ik over een goeie 10 jaar met m’n dan 15-jarige dochter opnieuw volop concerten zal kunnen doen. Hopelijk zal ik mijn muzikale interesse intussen op haar kunnen overbrengen.
Het concert van Elliott Murphy vorige zaterdag in de Spirit of 66 in Verviers was overigens geweldig; memorabel zelfs: Murphy verbrak er z’n eigen duurrecord met 5 minuten en één song: hij speelde maar liefst 4 uur en 13 minuten zowat onafgebroken en in die tijdsspanne genoten we van deze 42 klassiekers:
1. Making Friends With The Dead (Duo)
2. Temple Bar (Duo)
3. 40 Days And 40 Nights
4. Sonny
5. Green River
6. Pneumonia Alley
7. Terraplane Blues
8. Canaries In The Mind
9. Euro-Tour
10. You Never Know What You’re In For
11. Last Of The Rock Stars/Shout/Last Of The Rock Stars
12. Destiny
13. Navy Blue
14. On Elvis Presley’s Birthday
15. Dragon
16. A Touch Of Kindness
17. Lost & Lonely
18. Summer house
19. Losing It
20. Something Like Steve McQueen
21. The Red Lights
22. I Want ToTalk To You
23. Diamonds By The Yard
Encore 1
24. LA Woman/Baby Please Don’t Go/Spoonful/I Got My Mojo Working/Maryann´s Garage Sale
25. Hollywood
26. Not Dark Yet
27. Come On Louann
28. Winners, Losers, Beggars, Choosers
29. Drive All Night
Encore 2
30. As Good As (unplugged)
31. I Wish I Was Picasso
32. Tell Me
33. Big umbrella
34. Time Flies
35. Change Will Come
36. Just A Story From America
37. Twist And Shout/La Bamba/Twist And Shout
Encore 3
38. Coming Home Again
39. Last Call
40. Let It Rain
41. Sicily
Encore 4 (na en “mercie elliott!”-ovatie)
42. Isadora´s Dancers (unplugged)
Roen's Ranch 
Roenemans,
Ik heb er in een milde vorm ook last van alleen word ik dan agressief ipv bang. Maar die drukkende massa die je omringt, het gevoel geen uitweg te hebben en de adrenaline ongecontroleerd door je lichaam voelen razen. Ik ken het allemaal en ja niemand ziet het aan je. En als ze al iets merken, denken ze dat je je aanstelt. Hoe vaak heb ik niet gedacht dat ze gerust eens vijf seconden in mijn hoofd zouden mogen zitten op zo een moment.
Nu goed, ik kan het voldoende controleren om toch nog naar concerten te gaan. En als een maat van in een rolstoel zit geluk heeft, zullen er mensen aan de kant gaan zodat hij toch iets zal zien maar het gebeurt evengoed dat ze weigeren een centimeter op te schuiven en dan mag hij vooral naar een stuk podium kijken.
Het is allemaal niet gemakkelijk.
LikeLike
inderdaad, sezaar; het is allemaal niet gemakkelijk zowel voor mensen met een fysieke handicap als mensen met een psychische “handicap”; ook al is het dan bij die eerste groep zichtbaar, en bij die tweede niet… ik minimaliseer geen van beiden
LikeLike