Vanaf vandaag iets dat ik hier al veel eerder wilde posten: de archieven van mijn jaarlijstjes! Vandaag had ik er eindelijk een aanleiding toe dankzij het jaren ’90 topic op het Goddeauforum. Omdat ik een globale lijst opstellen met favoriete cd’s uit de jaren ’90 niet te doen vind, los ik het dan maar op door mijn jaarlijstjes te posten. Ik stel mijn cd jaarlijstjes al op sinds 1989, maar omdat het topic over de jaren ’90 gaat, begin ik dus bij 1990. Gelukkig maar, want dat lijstje van 1989 is iets té confronterend en té beschamend. En 1990 vond ik een fantàstisch rockjaar, zoals mijn top 10 van toen hieronder bewijst. Ik was 16 in 1990, en zoals dat hoort op die leeftijd, compleet in de war met mezelf. Naar de buitenwereld toe was ik een hairmetalfreak. Ik liep rond in gescheurde jeans, droeg band t-shirts van foute bands als Poison, Alice Cooper, Skid Row en Whitesnake, cowboyboots, en ik liet blonde mesjen in mijn lange haren trekken. Maar in m’n heldere momenten beluisterde ik op m’n zolderkamertje vooral de popplaatjes van toen en ik verzorgde toen (in de periode 1989-1993) ook de muziekrubriek voor ons schoolkrantje, wat maakte dat ik vanaf 1989 wat meer lp’s in plaats van vinylsingles ging kopen, maar vooral véél platen ging huren in de plaatselijke mediatheek om die dan op ambachtelijke wijze op cassette te downloaden.
1. Nick Cave & The Bad Seeds: The good son
Plaat waarmee ik destijds inpikte bij Cave, vanwege de toenmalige stubru radiohit ‘The ship song’ uiteraard. De platen die daarvoor kwamen, ontdekte ik pas veel later; in 1997 om precies te zijn, toen ik eindelijk het geld had om artiesten hun hele back catalogus aan te schaffen. En toen ontdekt dat ik ‘You’re funeral, my trial’ een nog straffere Cave plaat vond dan deze ‘The good son’. Eén van de meest beluisterde platen aller tijden ook overigens ten huize Roen, deze ‘The good son’ waarvan mettertijd ‘The weeping song’ mijn favoriete song van het album werd.
2. The Black Crowes: Shake your money maker
In 1990 de meest beluisterde plaat op m’n zolderkamer, en als ik eerlijk was geweest, dan was dit toen mijn nummer één van 1990 geweest (maar ja, Cave op één stond mooier). Een plaat die ik nog steeds van achter naar voor kan meebrullen, maar het liefst brulde ik toen mee met ‘Jealous again’ en de gewéldige Otis Redding cover ‘Hard to handle’. Nadien ging het alleen nog maar bergaf met The Black Crowes.
3. Gary Moore: Still got the blues
1990 was een bluesjaar in de hitparades, maar het titelnummer van deze plaat werd de grootste blueshit. Hoewel ik zot was van de hele plaat legde ik de naald altijd nog eens een paar keer extra op de track ‘Walking by myself’ om die heerlijke strofes mee te brullen (het refrein was minder). Destijds veel te hoog gezet natuurlijk in deze jaarlijst, maar toen was het absoluut één van m’n favoriete platen. Moet ik nog altijd eens de cd versie van aanschaffen.
4. Something Happens: Stuck together with god’s glue
Zegt u niets denkt u? Wat als ik zeg: ‘Take a parachute and jump!’ Hoewel de popparel ‘Parachute’ een terechte wereldhit werd, bleef dit daaraan verbonden album vrijwel onbekend en onbemind. Doodzonde, als je weet dat er nog wel méér songs van het kaliber ‘Parachute’ op dit album staan. Mijn vinylversie van het album kraakte vanwege kapot gedraaid zo ontzettend hard dat ik ’n paar jaar geleden eindelijk de cd-versie ervan aanschafte.
5. The Waterboys: room to roam
Album dat het wondermooie ‘How long will I love you’ herbergt, en daarnaast o.a. ook de stubru radiohit van toen ‘A man is in love’. Een wat ondergewaardeerde plaat, wellicht omdat ie de klassieker ‘Fisherman’s blues’ opvolgde. Deze plaat maakte dat ik nadien het werk van The Waterboys en het solowerk van Mike Scott bleef volgen en het eerdere werk ging ontdekken. Toch blijf ik dit nu nog steeds de allermooiste Waterboys plaat vinden.
6. World Party: Goodbye jumbo
Een groep, maar eigelijk het éénmansproject van ex Waterboy Karl Wallinger, een genie in het bedenken van pure popsongs met gouden melodieën. Na het schitterende ‘Egyptology’ uit 1997 verloor ik hem compleet uit het oog, en ik zie nu pas op AMG dat hij na ‘Egyptoloy’ in 2000 nog een plaat heeft uitgebracht onder de World Party vlag, maar dat is me toen blijkbaar vreemd genoeg helemaal ontgaan. In ieder geval: ‘Way down now’ was in 1990 een énorme stubru radiohit, waardoor ik het bijhorende album toen gewoon moést hebben. Aanvankelijk stelde het album teleur, omdat ‘Way down now’ totaal niet representatief bleek voor de rest van het album, dat bol stond van de typisch voor die tijd gesofisticeerde popsongs. In 1993 leende ik het album uit aan een toenmalige schoolvriend, en ik zag het nooit meer terug. Gelukkig had ik nog een cassette opname, maar ’n paar jaar geleden heb ik me toch maar eens de cd versie aangeschaft. ‘Bang!’ van ’n paar jaar later vond ik eigelijk nog stukken beter (herinner u stubru hit ‘Is it like today’), maar dat had dan weer het ongeluk in zo’n straf rockjaar te verschijnen, dat het mijn jaarlijst niet haalde.
7. The Charlatans: Some friendly
In die tijd maakte ik veel mixtapes voor klasgenoten (en voor mezelf), en dé rode draad in de mixtapes van 1990 was het achter mekaar plakken van ‘Way down now’ van World Party en het nog steviger groovende ‘The only one I know’ van The Charlatans. Het was de tijd van de oprukkende Madchester scene, waarvan The Charlatans één van de vaandeldragers waren, en vandaag zelfs één van de weinige overlevenden die nog met de regelmaat van de klok met een nieuwe plaat naar buiten komen.
8. Michael Penn: March
Vergelijkbaar met de plaat van World Party, deze ‘March’ van Michael Penn, broer van acteur Sean Penn. Ook een plaat met gesofisticeerde popsongs dus, waarvan ik ‘No myth’ graag mocht meebrullen toen het nog maar eens voorbijkwam op het stubru van toen. ‘No myth’ stond een hele periode bovenaan mijn top 3 voor de Afrekening, die we toen nog dienden op te sturen per gele briefkaart. Manmanman, waar is den tijd mè gedacht…
9. Luka Bloom: Riverside
Plaat die voor mij verbonden is met het gezelschapsspel ‘Trivial Pursuit’ en me terugvoert naar de zomer van 1990: ik zat zowat iedere avond op het terras bij de buren (beiden eind twintigers) Trivial Pursuit te spelen. Buurman Rudy, ook een hevige muziekfreak, had toen al een cd-speler en legde iedere avond ’n paar cd’tjes op, maar deze draaide hij iedere keer. Een plaat met heerlijke kampvuurliedjes, passend bij de sfeer van de zomeravonden toen, en ik was compleet wég van ‘A man is alive’ en natuurlijk het bloedmooie ‘Rescue mission’. Ik bleef het werk van Luka Bloom volgen, maar het werd nadien nooit meer zo goed en zo mooi als op ‘Riverside’. Luka Bloom schijnt alweer een nieuwe plaat uit te hebben, maar na het teleurstellende, slaapverwekkende ‘Innocence’ van ’n paar jaar geleden hou ik het voor bekeken met Luka. Ik leg liever nog eens dit schitterende ‘Riverside’ op.
10. Sinéad O’Connor: I do not want what I haven’t got
Sinéad O’Connor vond ik destijds maar een gestoord wijf; wereldhit ‘Nothing compares 2 U’ aanstellerig gezeik. De plaat kwam in mijn eindlijst omdat sommigen van mijn vrouwelijke klasgenoten die mee het schoolkrantje verzorgden het zo wilden. Ik zal maar niet zeggen wat er aanvankelijk op nummer 10 stond. Ik had de plaat wel op tape, vond er dus niks aan, maar véle jaren later klikte het ineens wél met de plaat, werd ik zelfs fan van Sinéad O’Connor en ik ging meteen al haar cd’s kopen. Uiteindelijk dus toch terecht in mijn top 10, met dank aan mijn veel wijzere vrouwelijke klasgenoten van toen.
En verder waren er nog eervolle vermeldingen voor:
– INXS: X
– Midnight Oil: Blue sky mining
– The Sisters Of Mercy: Vision thing (dé algemeen favoriete groep op school toen)
– The Sundays: Reading, writing & arithmetic
– Happy Mondays: Pills ’n thrills & bellyaches
– The La’s: The La’s
Later onder andere nog ontdekt en gekocht (die in vet zouden nu in de top 10 staan):
– John Hiatt: Stolen moments
– Tragically Hip: Up to here
– Cowboy Junkies: The caution horses
– Mark Lanegan: The winding sheet
– Neil Young & Crazy Horse: Ragged glory
– Pixies: Bossanova
– Sonic Youth: Goo
Een volgende keer 1991!
Roen's Ranch 
nice. ik kijk al uit naar het vervolg!
LikeLike
Lang niet kwaad, dit lijstje, voor een “16-jarige hairmetalfreak”. Ik maakte ook van die lijstjes, maar ik bleef vaak morrelen aan de volgorde en de selectie van de CD’s en zodoende slaagde ik er niet altijd in tot een definitieve Top 10 te komen. Maar in ’90 waren voor mij “Bossanova” en “Ragged glory” de absolute toppers met verder inderdaad ook Cave en The Black Crowes in de Top 10, en zeker ook “Repeater” van Fugazi en “White soul” van Green. Achteraf bekeken heb ik “Bossanova” licht overschat, de CD’s van Green en The La’s bv. zijn tijdlozer gebleken.
LikeLike
The La’s mochten wel wat hoger, O Roen!
LikeLike