Zondag 9 juli waren madam en ik op het song city festival in Zottegem. Enkele nationale en internationale singer songwriters hadden er zich de hele week voordien afgezonderd om samen nieuwe songs te schrijven. Die nieuwe songs werden die zondag op het afsluitende concert van die songwritersweek voorgesteld aan het publiek. Iedere artiest bracht één nieuwe song en nog een 3-tal andere eigen songs. Om volk te lokken hadden de organisatoren slijmbal Milow en zeepsmoel Stan Van Samang op de affiche geplaatst en er een heel mediacircus aan vooraf gekoppeld. Deze songwritersweek werd namelijk gevolgd door een – kots – VTM-ploeg en het resultaat daarvan krijgen we binnenkort te zien op één of ander VTM flutprogramma. Enfin, voor de details hiervan wijs ik u graag door naar de website van Song City. Het festival kreeg ook ruim aandacht in de geschreven pers, hetgeen er allemaal voor zorgde dat de organisatie slaagde in hun opzet: de tent zat op de concertavond afgeladen vol. Het smaakloze merendeel van het publiek (compleet opgedraaide 14-jarige tienermeisjes vergezeld van ouders, grootouders, tantes, nonkels, neven; kortom de hele familie mocht getuige zijn van het eerste orgasme van dochterlief of het nichtje) was er natuurlijk voor de nontalenten Milow en Stan Van Samang, en overstemden tussendoor met hun luidruchtige rumoer de fantastische Kit Hain en BJ Scott. Nooit eerder meegemaakt, zo’n totaal ongeïnteresseerd publiek. Nuja, zo’n affiche; dat was er een beetje om vragen natuurlijk. Gelukkig maar dat het een gratis festival was, zullen we maar denken. Het hormonengehalte in de tent was dus bijzonder hoog en toen Milow en Stanneke hun smoel op het podium verscheen, barstte de hormonenbom in alle hevigheid los en stonden we met onze voeten binnen de kortste keren in het nat. Enfin, gelukkig was dat deel van het publiek weg toen klasbakken Garland Jeffreys en Elliott Murphy hun opwachting maakten op het podium. Het verschil tussen puppets on a string alla Stanneke en échte rasartiesten werd die avond op dat podium duidelijk gemaakt. Garland en Elliott zetten de tent op z’n kop en samen met afsluiter Wigbert deed Elliott dat op het eind nog eens over met Bob Dylan’s ‘Knocking on heaven’s door’, waarvan u hieronder mijn eigen video opname (met digitaal fototoestel) kunt zien. Barslechte kwaliteit, I know, maar ach ja, aan mij is dan ook geen fotograaf noch cameraman (noch recensent) verloren gegaan. Naast Wigbert en Elliott Murphy ontwaart u op de video misschien ook onder andere BJ Scott, Jan Hautekiet op keyboards en heel even heb ik ook een shot genomen van Yves Meersschaert, Vis pour les copains, bekend voor z’n werk voor onder andere Derek & Vis, Bruno Deneckere, HT Roberts en Zo Vele Anderen.
Kocking on heaven’s door
Gepubliceerd
Roen's Ranch 