Binnenkort verschijnt ’In rainbows’ het nieuwe album van Radiohead. Je zal hem echter niet in de winkels vinden, maar enkel via hun website kunnen kopen. Zoals LucV hier enkele weken geleden al suggereerde, ziet de nabije toekomst van de oude platenwinkel er inderdaad maar somber uit. Een spijtige evolutie vind ik dat, zeker als ik zie hoe mijn dochter van 4 nu al kan genieten van haar vingers te laden glijden over de cd’s in de platenbakken om er vervolgens dolenthousiast een Plop of een K3-cd uit te trekken (toch iéts nuttigs dat ik haar al aangeleerd heb). Die ze dan ook krijgt, overigens. Ik heb het immers al meer dan genoeg meegemaakt @ Eddy’s Records te Halle dat andere volwassenen zichzelf een stapel cd’s kopen, en vervolgens hun kind, leeftijd variërend van 3 tot 13 jaar, een ceedeetje weigeren. “Zo’n rommel moet je niet kopen; dat zijt ge binnen ‘n paar weken weer beu!” is doorgaans hun zielige commentaar. Maar zelf kopen ze natuurlijk wel wekelijks een hoop rommel waarvoor ze niet eens de tijd hebben om het allemaal beluisterd te krijgen, laat staan dat ze het dus “beu“ kunnen worden. Hatelijk vind ik dat. Ik zal me altijd proberen in te leven in de leefwereld van m’n dochter. Ik geniét er immers met volle teugen van als ze van school komt en met twinkelende oogjes het “ti-ti-ti-tiededidie”-melodietje van Thor’s ’Tocht door het donker’ aanheft, waarna ik meteen het YouTube filmpje ervan aanklik. Ze weet nu al dat er binnenkort met ‘Kusjes’ een nieuwe K3 cd verschijnt. Die dag zullen mijn dochter en ik alweer sàmen in dat gezellige platenwinkeltje in Halle staan. Zij zal de nieuwe K3 uit de rekken vissen, en het meest verwende kind (ik dus), zal diezelfde dag én de nieuwe Neil Young én de nieuwe Scout Niblett én de nieuwe Vashti Bunyan (en wie weet welke rommel nog allemaal) aanschaffen. Geen haar op m’n stomme kop echter dat eraan denkt om tegen m’n dochtertje te zullen zeggen: “Zeg, zo’n rommel moet je niet kopen; dat zijt ge binnen ’n paar weken weer beu!” Ik kén immers zélf sinds een kleine 25 jaar (het aantal jaar dat ik nu al platen koop) maar al te goed het genot van een nieuwe plaat uit de rekken te grissen, te betasten, en zelfs te ruiken. Dat genot kan en wil ik m’n dochter, zolang het nog mogelijk is, dan ook niét ontzeggen.

Ik verafschuw Radiohead plots nog méér dan ik al deed sinds hun ‘Kid A’ misbaksel. Vanwege hun eigenbelang worden zij binnen onafzienbare tijd immers medeschuldig aan het ontnemen van een uniek vader-dochter moment. Maar ook de solidariteit binnen de muziekindustrie verdwijnt op die manier. Want je kloot als groep niét alleen de platenfirma’s, maar een hele ketting aan werkgelegenheid binnen die muziekindustrie. Een kleine zelfstandige binnen die ketting als bijvoorbeeld Gert van Eddy’s Records heeft Radiohead immers volstrekt niets misdaan; integendeel zelfs. Hij heeft er altijd voor gezorgd dat het werk van Radiohead aan de man raakte. Zijn aandeel was dan wel miniem want erg lokaal, maar zodoende zorgde hij toch ook voor een nietig kruimeltje in het brood op de plank van Radiohead. En wat is zijn dank? Precies, door hun hippe manier van handelen, zorgt Radiohead ervoor dat Gert z’n brood op de plank almaar kleiner wordt. Ze doen hem én mij dus een groot onrecht aan. Wat maakt dat zelfs bij Radiohead het eigenbelang boven de solidariteit primeert. Geen haar op m’n hoofd dat er dus aan denkt hun nieuwe cd te kopen, zelfs al zou dat binnenkort volgens de critici hét Ultieme Meesterwerk uit de Popmuziek zijn. Maar dat acht ik zéér onwaarschijnlijk. En bovendien acht ik de critici sinds ‘Kid A’ nog weinig geloofwaardig als het Radiohead betreft.