december 2007 – Pagina 8

Ook dit jaar zendt Radio 1 weer ‘100 op 1, de beste Belgen’ uit. Stemmen kan je hier en het resultaat hoor je op zaterdag 29 december van 12 tot 20 uur.

Met de nieuwe Belgische muziek was het in 2007 overigens al even erg gesteld als met de Belgische politiek. Ellende troef dus, maar gezien de populariteit van de Belgische muziek in de door luisteraars samengestelde hitlijsten als ‘Vox’ (Radio 1) en ‘De Afrekening’ (Studio Brussel) wil niemand dit gehoord hebben. Net als in de politiek is men collectief doof geworden voor de eigen tekortkomingen en volgt men de opinieleiders blindelings. Het wordt dan ook tijd dat zowel de Belgische muziek als politiek opnieuw een Geweten geschopt wordt.

Het is trouwens allemaal de schuld van Leo Delcroix. Nochtans was ik hem destijds enorm dankbaar dat we vanaf mijn generatie (de bouwjaren 1973-1974, zeg maar) niet meer naar Het Leger moesten. Maar helaas, vandaag zitten we met de gevolgen daarvan. Gevolgen, die duidelijk hoorbaar zijn in de Belgische muziek van de laatste jaren. Dat maakten De Fixkes dit jaar pijnlijk duidelijk met hun oh zo herkenbare teksten. Herkenbaar voor mijn generatie, jazeker, maar wél beschamend herkenbaar.

Hell, één bende janetten zijn we geworden ja! Dat weet ik wel zeker sinds ’Kvraagetaan’. Vergelijk het gerust maar met Het Buitenland: Bob Dylan zijn opvolging is verzekerd in duizendvoud, maar wat met de Belgische Bob Dylans zoals een Wannes Van de Velde, Kris De Bruyne, Roland Van Campenhout, Ferre Grignard, Willem Vermandere, Zjef Van Uytsel; ja zelfs Arno…? Hun opvolgers heten Milow, Tom Helsen, Gabriel Rios, Stan Van Samang en Sioen godbetert. En ze maken janettenmuziek voor de gemiddelde Flair lezeres-met-complexen (die er geen zijn) en de gemiddelde 20 tot 30 jarige – nouja – mannen. Jazeker, met Bruno Deneckere, Lieven Tavernier, Yves Meersschaert, Nils De Caster, Derek en HT Roberts hebben we nog een paar Belgische Bob Dylans, en gelukkig maar dat Gent nog een Oord van Verderf is dat Vieze Gasten als dit Gespuis voortbrengt. Anders was er dit jaar niet één Belgische plaat geweest die boven de ellendige poel der middelmatigheid uitstak. Maar zij zijn dan weer van het geharde soort der ouderwetse hardcore troubadours. Zij zijn nog rock ‘n roll. Want wat is er nu rock ’n roll aan pakweg een Milow? Die jongen drinkt niet, is proper op zijn eigen, spreekt met 2 woorden, maakt gesteriliseerde liedjes, kent drugs van horen zeggen en vindt seks hoogstwaarschijnlijk vies. Dé ideale schoonzoon, quoi! Hell, de enige Belgische plaat met een paar stevige kloten hoorde ik dit jaar van een gewéldig wijf: ’Wolfish times’ van de verrukkelijke Marjan Debaene. Nog een paar platen van dit niveau en Marjan mag zich gerust de titel “Belgische Patti Smith” aanmeten. Maar voor de rest was het gezapigheid, meligheid en janetterij troef dit jaar. Slechts een paar uitzonderlijke keren leidde dat tot best mooie resultaten zoals ‘Blue lanes’ van Stash en ‘Aan de arbeid’ van Yevgueni.

Aan de arbeid? Inderdaad ja, het wordt godverdomme tijd dat we de staalnijverheid terug nieuw leven inblazen en de steenkoolmijnen heropenen. En alleman terug op z’n 14^de gaan werken in de slachthuizen van Anderlecht dedju en terug naar ‘t leger miljaar! Pas dan zullen er opnieuw échte platen met ballen gemaakt worden zoals we dit jaar enkele prachtige gebundelde oude voorbeelden te horen kregen in de ‘Anthology’ box van The Kids! The Kids, die nota bene, weggestemd (of zoiets) werden door de gestileerde IKEA punkertjes van Nailpin in this year’s toppunt van de wansmaak ’De Provincieshow’. Het kon dus nog gruwelijker, over the topper en janetteriger dan ‘Debbie & Nancy’. Daar zorgde Peter Van de Veire zelfs in z’n eentje voor.

Enfin, ik kocht in 2007 deze 25 Belgische releases (waarvan 22 echte studioplaten en dus een Top 22… Met de top 14 had ik achteraf bekeken al ruimschoots genoeg gekocht):

1. Bruno Deneckere: Someday

Bruno Deneckere - Someday