Ook dit jaar zendt Radio 1 weer ‘100 op 1, de beste Belgen’ uit. Stemmen kan je hier en het resultaat hoor je op zaterdag 29 december van 12 tot 20 uur.
Met de nieuwe Belgische muziek was het in 2007 overigens al even erg gesteld als met de Belgische politiek. Ellende troef dus, maar gezien de populariteit van de Belgische muziek in de door luisteraars samengestelde hitlijsten als ‘Vox’ (Radio 1) en ‘De Afrekening’ (Studio Brussel) wil niemand dit gehoord hebben. Net als in de politiek is men collectief doof geworden voor de eigen tekortkomingen en volgt men de opinieleiders blindelings. Het wordt dan ook tijd dat zowel de Belgische muziek als politiek opnieuw een Geweten geschopt wordt.
Het is trouwens allemaal de schuld van Leo Delcroix. Nochtans was ik hem destijds enorm dankbaar dat we vanaf mijn generatie (de bouwjaren 1973-1974, zeg maar) niet meer naar Het Leger moesten. Maar helaas, vandaag zitten we met de gevolgen daarvan. Gevolgen, die duidelijk hoorbaar zijn in de Belgische muziek van de laatste jaren. Dat maakten De Fixkes dit jaar pijnlijk duidelijk met hun oh zo herkenbare teksten. Herkenbaar voor mijn generatie, jazeker, maar wél beschamend herkenbaar.
Hell, één bende janetten zijn we geworden ja! Dat weet ik wel zeker sinds ’Kvraagetaan’. Vergelijk het gerust maar met Het Buitenland: Bob Dylan zijn opvolging is verzekerd in duizendvoud, maar wat met de Belgische Bob Dylans zoals een Wannes Van de Velde, Kris De Bruyne, Roland Van Campenhout, Ferre Grignard, Willem Vermandere, Zjef Van Uytsel; ja zelfs Arno…? Hun opvolgers heten Milow, Tom Helsen, Gabriel Rios, Stan Van Samang en Sioen godbetert. En ze maken janettenmuziek voor de gemiddelde Flair lezeres-met-complexen (die er geen zijn) en de gemiddelde 20 tot 30 jarige – nouja – mannen. Jazeker, met Bruno Deneckere, Lieven Tavernier, Yves Meersschaert, Nils De Caster, Derek en HT Roberts hebben we nog een paar Belgische Bob Dylans, en gelukkig maar dat Gent nog een Oord van Verderf is dat Vieze Gasten als dit Gespuis voortbrengt. Anders was er dit jaar niet één Belgische plaat geweest die boven de ellendige poel der middelmatigheid uitstak. Maar zij zijn dan weer van het geharde soort der ouderwetse hardcore troubadours. Zij zijn nog rock ‘n roll. Want wat is er nu rock ’n roll aan pakweg een Milow? Die jongen drinkt niet, is proper op zijn eigen, spreekt met 2 woorden, maakt gesteriliseerde liedjes, kent drugs van horen zeggen en vindt seks hoogstwaarschijnlijk vies. Dé ideale schoonzoon, quoi! Hell, de enige Belgische plaat met een paar stevige kloten hoorde ik dit jaar van een gewéldig wijf: ’Wolfish times’ van de verrukkelijke Marjan Debaene. Nog een paar platen van dit niveau en Marjan mag zich gerust de titel “Belgische Patti Smith” aanmeten. Maar voor de rest was het gezapigheid, meligheid en janetterij troef dit jaar. Slechts een paar uitzonderlijke keren leidde dat tot best mooie resultaten zoals ‘Blue lanes’ van Stash en ‘Aan de arbeid’ van Yevgueni.
Aan de arbeid? Inderdaad ja, het wordt godverdomme tijd dat we de staalnijverheid terug nieuw leven inblazen en de steenkoolmijnen heropenen. En alleman terug op z’n 14de gaan werken in de slachthuizen van Anderlecht dedju en terug naar ‘t leger miljaar! Pas dan zullen er opnieuw échte platen met ballen gemaakt worden zoals we dit jaar enkele prachtige gebundelde oude voorbeelden te horen kregen in de ‘Anthology’ box van The Kids! The Kids, die nota bene, weggestemd (of zoiets) werden door de gestileerde IKEA punkertjes van Nailpin in this year’s toppunt van de wansmaak ’De Provincieshow’. Het kon dus nog gruwelijker, over the topper en janetteriger dan ‘Debbie & Nancy’. Daar zorgde Peter Van de Veire zelfs in z’n eentje voor.
Enfin, ik kocht in 2007 deze 25 Belgische releases (waarvan 22 echte studioplaten en dus een Top 22… Met de top 14 had ik achteraf bekeken al ruimschoots genoeg gekocht):
1. Bruno Deneckere: Someday
2. HT Roberts: Fingernail moon
3. Marjan Debaene: Wolfish times (2006)
4. Lieven Tavernier: Wind & rook
5. Nils De Caster & Yves Meersschaert: Citron bleu (2006)
6. Dez Mona: Moments of dejection or despondency
7. Stash: Blue lanes
8. Yevgueni: Aan de arbeid
9. Flip Kowlier: De man van 31
10. Van den Heuvel: Meanwhile at the moon parlor
11. The Rhythm Junks: Pop off
12. Absynthe Minded: There is nothing
13. Hooverphonic: The president of the lsd golf club
14. Krakow: As the heart is
15. Sioen: A potion
16. Laïs: The ladies’ second song
17. Mintzkov: 360°
18. The Van Jets: Electric soldiers
19. Axl Peleman: Dagget wet
20. Tom Helsen: Hilite hotel
21. Zita Swoon: Big city
22. The Partchesz: The Partchesz (van pure ellende reeds doorverkocht)
Buiten Categorie:
The Kids: Anthology (reissues box)
The Scabs: Royalty in exile (reissue – special edition, cd+dvd)
Verzamelbox:
Various: 100 op 1 (5cd)
Roen's Ranch 
Vergeet je daar The Blackbox Revelation niet Roen?
LikeLike
staat een paar plaatsen te laag, op basis van “roses” alleen al! 🙂
LikeLike
niet “vergeten”, Kevin, gewoon “niet gekocht”. en maar goed ook op basis van wat ik ervan hoorde. ik koop zo al genoeg brol 😉
ge hebt gelijk, noenkel Guy, Krakow heb ik een dikke 5 plaatsen te laag gezet, maar de 14 eerste vind ik zowiezo degelijke tot goeie schijven. Geen paniek dus, Krakow werd hier graag gesmaakt!
LikeLike
Ik ken van al deze platen niet één. Ik vrees dat ik een vreselijke anti-chauvinist ben. Dat er veel verband bestaat tussen de arbeidersklasse en de echte rock & roll, neem ik echter meteen aan (ook al bedoel je het ironisch) – je moet maar naar Piss Factory van Patti Smith luisteren en je weet al genoeg. En als dat niet voldoende is, Fortunate Son van Creedence.
Een mooie rocktekst, Roen, ook al ken ik van dat gespuis niemand.
Wel één vraag, wie is de opvolger van Fabien Collin, de Antwerpse Bob Dylan (in 1966 ongeveer)?
LikeLike
Op die vraag moet ik je helaas het antwoord schuldig blijven, Martin. Mijn pa (van het jaar ’51) vertelde vroeger altijd wilde verhalen over Ferre Grignard, waardoor ik ook geboeid raakte in die geschiedenis daar rond, de Muze, enz., maar van en over Fabien Collin heb ik, denk ik, nooit iets gehoord (of het is me ontgaan, of ik ben het vergeten). Gezien het verhaal erover op jouw blog zou ik denken (maar het is maar een wilde gok): ‘Het Gespuis’ uit Gent. Je zou hun werk echt eens “moeten” ontdekken, Martin, ik denk dat je daar misschien wel eens je antwoord zou kunnen vinden. Tip: begin bij Bruno Deneckere (en dan eerst z’n vorige cd uit 2004 ‘Crescent of the moon’ en pas dan de nieuwe ‘Someday’), en vervolgens Lieven Tavernier en HT Roberts. Alle 3 artiesten die het begrip ‘Belgische muziek’ ontstijgen, maar jammer genoeg “born in the wrong time”. In de 60s zouden het zeker en vast grootheden geweest zijn.
De inspiratie voor de tekst kreeg ik overigens naar aanleiding van de herdenkingen rond de dood van John Lennon, wiens ‘Working class hero’; één van m’n all time favoriete songs is.
LikeLike
Ok, voor wat betreft ‘The Blackbox Revelation’, maar zit hier vandaag al de hele dag in de cd-speler en vind ik wel de moeite: Monsoon – The King Of Eyes, Tits And Teeth’.
LikeLike
roen, toch, dat moet ge kunnen: tom helsen als een miskoop van het jaar bestempelen, maar wel bij de beste belgen 😀
LikeLike
gewoon mijn top 22 van alle gekoche belgiese cd’s tjeu
helsen staat op 20; zegt genoeg mè gedacht 😉
goet!
LikeLike
Als Hollander heb ik in 2007 eigenlijk alleen genoten van Absynthe Minded en een live optreden van Tom Helsen op de Haagse Binnenach (ken zijn plaat niet). Maar zoals jouw lijste laat zien was er meer lekkers dit jaar. Hooverphonic zal ik zeker gaan kopen.
LikeLike