5 Teleurstellingen in 2007

Geen miskopen, maar teleurstellende nieuwe platen van oude muzikale helden. Mijn eigen schuld natuurlijk: ik heb namelijk de gewoonte om iedere nieuwe plaat van een oude muzikale held automatisch aan te schaffen, en soms durft dat wel eens tegen te vallen. Want zelfs muzikale helden kakken geen meesterwerken aan de lopende band. Een stelling die deze 5 jammer genoeg onderstreepten in 2007:

1. Smashing Pumpkins: Zeitgeist

Come back die er geen was. Na mislukte pogingen onder eigen naam en Zwan probeerde marketingstrateeg Billy Corgan het dan maar nog eens met z’n sterkste merknaam. Te oordelen naar de bootlegs die er op het net te vinden zijn en de vele enthousiaste reacties en concertreviews slaagde Corgan alvast live in z’n opzet. Op plaat daarentegen… ‘Zeitgeist’ bleek na verloop van tijd een zo mogelijk nog zwakkere plaat dan de pompeuze zwanenzang ‘Machina / The machines of God’ uit 2000. Misschien had Billy beter nog een jaartje gewacht en inspiratie voor betere nieuwe songs opgedaan on the road, alvorens meteen een nieuwe plaat uit te brengen. Want zo klinkt het steriel geproduceerde ‘Zeitgeist’ helaas: als een inderhaast bijeen geharkte haastklus.

2. Crowded House: Time on earth

Come back die er geen was, deel 2. Ook Neil Finn zag in dat opereren onder je sterkste merknaam anno 2007 zelfs meer succes oplevert dan tijdens je glorieperiode. Helaas had Neil Finn net als Billy Corgan ook al het onzalige idee er een nieuwe plaat aan op te hangen. ‘Time on earth’ bleek immers het Crowded House kwaliteitsmerk onwaardig, want de plaat haalt nooit en nergens ook maar het niveau van meesterwerken als ‘Woodface’ of ‘Temple of low men’. ’Time on earth’ klonk eerder als het zwakke vervolg op het vorige, veel betere The Finn Brothers album ’Everyone is here’ uit 2004, waardoor eens te meer pijnlijk duidelijk werd dat Neil zonder z’n broer Tim Finn slechts op halve creatieve kracht draait.

3. The Stooges: The weirdness

Live sensatie van het jaar, maar ook hier: Er had geen nieuwe plaat mogen uitgebracht worden! Ook de merknaam The Stooges hebben nu met het zwakke ‘The weirdness’ alsnog een smet op hun kleine, tot voor kort vlekkeloze catalogus. Gek genoeg werd ‘The weirdness’ dan weer de beste Iggy Pop plaat in pakweg 15 jaar tijd.

4. Steve Earle: Washington square serenade

Tot en met ‘The mountain’ bracht Steve Earle de ene prachtplaat na de andere uit. In de 21^ste eeuw is de muze hem jammer genoeg minder gunstig gezind. Sinds ‘Transcendental blues’ uit 2001 boet Steve Earle immers met elke nieuwe plaat aan kwaliteit in, maar dit jaar bereikte hij met de urban country op ‘Washington square serenade’ pas écht een droef dieptepunt in zijn oeuvre. Aan z’n nieuwe, goddelijke muze Allison Moorer kan het nochtans onmogelijk liggen, gezien haar eigen indrukwekkende plaatwerk.

5. Grant-Lee Phillips: Strangelet

Na het ontzettend zwakke ‘Nineteeneighties’ verwachtte ik van Grant-Lee Phillips dit jaar niets minder dan dat hij met een nieuw meesterwerk terug zou slaan. Met het oersaaie, vermoeid klinkende ‘Strangelet’ trok Phillips echter de negatieve lijn door. Onvoorstelbaar dat net deze man nu al 2 opeenvolgende oersaaie platen achter z’n naam heeft staan als je beseft dat hij in het verleden verantwoordelijk was voor parels als ’Fuzzy’, ’Mighty Joe Moon’ en ’Virginia creeper’.