Wereldwonder in Toogenblik

(Foto: Marc De Proft)

Wat is dat toch met folk club Toogenblik in Haren? Telkens ik er heen ga, daalt er een gemoedsrust op me neer en voel ik me een ander, rustiger mens. Het is alsof ik er iedere keer mijn natuurlijke biotoop binnentreed. Daar lukt het me plots wél om op een normale manier deel te nemen aan gesprekken en op een kalme, rustige manier te genieten van concerten. Ligt het aan het rustieke interieur, het meubilair, de verlichting, de mede muziekliefhebbers of de unieke jaren ‘50 sfeer die er hangt? Het kan haast niet anders dat het één van deze factoren is. Of misschien wel allemaal. Vorige vrijdag was nog maar mijn derde bezoek aan Toogenblik en toch voelde ik me er al deel van het meubilair. Ik vervloekte mezelf dat ik de eerste concerten van het nieuwe seizoen had gemist. Ik was altijd wel van plan om te gaan, maar op het laatste moment sloegen de angst en de paniek telkens zodanig toe dat ik uiteindelijk maar thuis bleef. Maar vorige vrijdag raapte ik al mijn moed bij mekaar en ging ik dus samen met mijn madam nog eens naar Toogenblik. En maar goed ook. Want wat ik daar zag heeft me blij gemaakt. Wat ik daar zag heeft me diep geraakt. Ik zag er de kleinzonen van Crosby, Stills & Nash en die leidden daar een kerkdienst. Beminde lezers, dat was nogal eens een kerkdienst. Betoverend was het.

In werkelijkheid stonden overigens Tim Easton, Leeroy Stagger en Evan Phillips op het podium om er hun gezamenlijke cd ‘One for the ditch’ voor te stellen. Ik had de cd vorige week al gekocht en het enige punt van kritiek dat ik daarop aan te merken had, was dat het trio niet als een eenheid klonk. De 10 ijzersterke americana songs en de prachtige, warme, natuurlijke sound maakten dat echter ruimschoots goed. Wat dat laatste betreft zou dit album gerust als voorbeeld mogen dienen voor zowat alle hedendaagse artiesten en groepen. “End the loudness war” is voor Easton, Stagger & Phillips duidelijk geen loos begrip. Eindelijk nog eens een plaat die niét op je arme, vermoeide hoofd inbeukt middels een opgepompte sound! Manmanman, wát een verademing! Ik zag zelfs mijn stereoketen heropleven en zuchten van opluchting, maar dat kan ook aan mijn pillen gelegen hebben. Toch had ik hoe dan ook onmenselijk hoge verwachtingen gesteld bij dit concert. Tim Easton volg ik namelijk al sinds zijn tweede cd ‘The truth about us‘ en sindsdien had hij me op plaat nog nooit teleurgesteld. Evan Phillips kende ik als frontman van The Whipsaws; een Amerikaanse rootsband waarvan eerder dit jaar het fantastische countryrock album ’60 watt avenue’ verschenen was. Alleen de Canadese singer songwriter Leeroy Stagger kende ik niet. Maar ook hij heeft blijkbaar al een hele muzikale reis achter de rug. De man ziet er overigens uit zoals z’n naam doet vermoeden: als een rechtstreeks uit de Canadese naaldwouden geplukte grizzly beer, maar dan wel eentje van het type “ruwe bolster, blanke pit”. Een goedlachse, lamme goedzak quoi. In ieder geval slaagde het olijke trio erin mijn verwachtingen te overtreffen. Bovendien klinkt het trio na maanden van intensief touren nu wél als een harmonieuze eenheid. Wat is het daarom jammer dat ze niet gewacht hebben met het opnemen van de plaat. Nu ze zo goed op mekaar ingespeeld zijn, zou een plaatopname immers perfect klinken. Maar goed, dit concert was buitengewoon mooi en prachtig en magisch en betoverend en puur in al zijn onversneden eenvoud! Ik bestempelde Fleet Foxes eerder dit jaar als een Godswonder, maar – en dat wist ik al tijdens het beluisteren van hun cd en vrijdag bevestigden ze dat ook met hun concert in Toogenblik – ESP is een Wereldwonder. Zo aards, down to earth, maar toch wonderlijk. Hoe ga ik dat nu rijmen in mijn eindejaarslijstje van 2008 binnenkort? Het concert van Fleet Foxes in de AB binnenkort zal wellicht de doorslag geven.

Ik heb inmiddels al mijn filmpjes – het hele concert eigelijk, met dank aan mijn madam voor de opnames – opgeladen op YouTube en alles in de juiste volgorde in onderstaande playlist gegoten. De songs heb ik dan nog eens afzonderlijk gelinkt in de daaronder geplaatste setlist (met dank aan Filip). En nu vrijdag 7 november zit ik, bij leven en welzijn tenminste, alweer in Toogenblik. Voor Stacey Earle (zus van Steve jawel) en haar echtgenoot Mark Stuart.

http://www.youtube.com/cp/vjVQa1PpcFNpGKLm2U2WOxlTw8i00HzVXzHJivjtXjM=

Setlist: