Jaaroverzicht Concerten 2009

Mijn blog was dit jaar zo goed als dood omdat ik me terug onder de levenden durfde te bewegen. Na jaren van angstaanvallen en depressies vond ik in 2009 eindelijk de rust in mijn hoofd terug. Daardoor had ik niet meer het gevoel dat ik nog iets te vertellen had; het verhaal was geschreven en af. Happy people have no stories. Nu alleen nog van die verdomde medicatie zien af te geraken. Maar die medicatie heeft me in ieder geval geholpen om terug een zo normaal mogelijk leven te kunnen leiden. Ik kan niet zeggen dat ik ze gemist heb, die angstdemonen. Integendeel, ik hoop dat ik ze voorgoed uit mijn leven verjaagd heb. Maar die ellendige jaren van inwendige angsttereur heeft zijn sporen nagelaten. Mijn jarenlange strijd tegen de angstduivel heeft me zowel psychisch als fysisch uitgevreten en afgemat. Ik voelde me het hele jaar doodmoe en ik raak maar niet uitgeslapen. Niet dat ik dat erg vind. Ik vind het heerlijk om moe te zijn. Moeheid brengt automatisch rust. En die rust hielp me om eindelijk opnieuw met volle teugen te genieten van bijvoorbeeld muziek. Ook muziek maakte me de voorbije jaren immers angstig en onrustig, waardoor ik zelfs niet meer buiten kwam om naar concerten te gaan. Tenzij voor Elliott Murphy concerten, want ondanks de uitputtende angst wilde ik toch steeds mijn madam vergezellen naar diens concerten. Ook dit jaar ging ik naar Elliott Murphy concerten, maar daarvan herinner ik me niets meer. Nee, ik genoot dit jaar veel meer van de andere concerten die ik bezocht.

Met Gurf Morlix en Rob Lutes in Toogenblik begon 2009 meteen al met 2 hoogtepunten op één en dezelfde avond. Maar echt onvergetelijk was de passage van Malcolm Holcombe in datzelfde Toogenblik. Holcombe bracht zichzelf in trance met z’n uitgebeende muziek en hypnotiseerde anderhalf uur lang onverstoorbaar met een verstarde, indringende blik zijn publiek. Nee, Malcolm Holcombe moet je niet ondergaan als je het al koud en warm tegelijk krijgt van een lichtgewicht als Seasick Steve. En wat dan te zeggen van David Munyon. Een zelfverklaarde goeroe die rust vond bij God en tal van Heiligen uit verschillende religies. Een eenvoudige, doch innemende figuur, Father David Munyon. Zijn boodschap van liefde en vrede stoorde het Toogenblik publiek, maar mij niet. Hoe meer het publiek zich stoorde aan zijn positieve boodschap, hoe meer Munyon het publiek trachtte te overtuigen middels zijn rustgevende, doch krachtige muziek en stem. Zijn concert leek oneindig en uiteindelijk zwichtte het publiek. Na het concert sprak Father Munyon me aan. Hij zei me dat er een duivelse angst in mijn ogen te lezen stond en vroeg me ronduit waarvan ik bang was. Ik schrok, maar ik deed in het kort mijn ellendige verhaal. “Vanaf nu zul je nooit meer bang en angstig zijn, want God zal je vanaf nu altijd vergezellen op je Levenswandel”, verzekerde Father Munyon me op geruststellende toon, en hij brabbelde een gebed, waarna hij me met een intense handoplegging zegende. Ik voelde daadwerkelijk dat hij met zijn positieve energie de angstdemonen Harry Potter gewijs uit mijn hoofd wegzoog, en éénmaal buiten voelde ik me als herboren. Ik voelde een zaligmakende rust nederdalen op mijn schouders en binnendringen in mijn ziel; sindsdien heb ik geen angst meer gekend. Nog in Toogenblik was er het hemelse concert van Sarah Lee Guthrie en Johnny Irion. Tijdens die magische avond voelde je gewoon de aanwezigheid van Woody Guthrie via zijn kleindochter Sarah Lee. Het concert van Rachel Harrington en Zak Borden was een maand later bijna net zo mooi, maar hun drang naar perfectie middels het stemmen van hun instrumenten na iedere song verstoorde de flow en de sfeer van het concert. Een concert waarvan het aanvankelijk leek alsof het baadde in de jaren ’30 depressie sfeer. Tot ik me halverwege realiseerde dat het heden een nieuwe depressie periode is, en de sepiakleurige folkmuziek van Harrington en Borden dus ook helemaal van nu is. Tussen de Toogenblik concerten door ging ik ook nog naar de concerten van Mariee Sioux en Alela Diane in de AB. Alsook naar het huisconcert ergens in Gent van William Elliott Whitmore. Mijn hoge waardering voor die concerten kan u moeiteloos afleiden uit mijn concert top 10 hieronder.  

En toen werd het stilaan zomer en bezocht ik gedurende enkele maanden geen enkel concert meer, omdat de geboorte van mijn zoon naderde. Mijn zesjarige dochter Ayco kreeg op 7 juli wel een heel bijzonder verjaardagscadeau met de komst van haar broertje Neil. Neil, genoemd naar mijn absolute muzikale Held Neil Young, wat meer dan terecht is. Zijn gekrijs benadert immers moeiteloos het gekrijs van de jonge, vurige Neil Young.

September bracht me opnieuw naar de concertclubs en met de wonderbaarlijke jaren ’50 film die Eilen Jewell en haar band in Toogenblik afrolden was het meteen goed raak. Ik zag de reïncarnatie van Billie Holiday; alleen heet ze nu niet meer Billie maar Eilen. Een eenzaam, klein meisje dat, éénmaal ze een podium beklimt, transformeert in een sensuele, goddelijke diva blakend van zelfvertrouwen. Een betovering die echter meteen weer verbroken wordt van zodra ze dat podium verlaat, waardoor ze weer dat eenzame, kleine, weerloze, anonieme meisje  wordt. Mega Mindy, maar dan in de harde realiteit. Een week later zag ik alweer een reïncarnatie. Van The Band dit keer. Alleen is hun naam iets uitgebreider geworden. Tegenwoordig noemen ze zichzelf The Band Of Heathens. En god, wàt klonken ze fenomenaal en groots die vrijdagavond in de kleine zaal van de Arenberg.  Wat wil je ook, met 3 evenwaardige singersongwriters in de gelederen die mekaar van wereldsong naar wereldsong dwingen.

Dankzij mijn goeie vriend en muzikale zielsverwant Filip geraakte ik een week later in Ottersum, Nederland alwaar het jaarlijkse Roepaen festival plaatsvond. We beklaagden ons de verre reis niet, want Roepaen 2009 was dé Totaalbelevenis van het jaar. Alleen al de bijzondere locatie waarin dit festival doorging was een belevenis op zich. Roepaen is een oud kloostercomplex met een indrukwekkende grote kapel als pronkstuk. De optredens gingen door op verschillende locaties in het complex, waaronder ook in die imposante kapel. De artiesten die er optraden waren zichtbaar onder de indruk, maar de inspirerende locatie dreven Jennie Stearns, Ana Egge en Nels Andrews gelukkig ook tot grootse, onvergetelijke prestaties waardoor ze zichzelf overtroffen. Helemaal magisch werd het toen de statige muziek van Robert Fisher zijn Willard Grant Conspiracy (WGC dat voor deze gelegenheid enkel bestond uit Robert Fisher en Er
ic Van Loo) in de late avond in de kapel weergalmde en dit onder begeleiding van de hevige regen die tegen de grote, beschilderde glasramen kletterde en het gedonder en de bliksem die voor nog meer natuurlijke special effects zorgden. Het onweer werkte allesbehalve storend; integendeel. Het gaf de topzware muziek van Willard Grant Conspiracy een meerwaarde waardoor het leek alsof Willard Grant Conspiracy voltallig vertegenwoordigd was. Voordien hadden overigens ook Joanna Chapman-Smith, T.Nile, Cracker, Israel Nash Gripka en Leeroy Stagger op de andere locaties in het kloostercomplex bijgedragen tot de onvergetelijkheid van het Roepaen festival 2009. In 2010 gaan we zeker en vast terug en als de mogelijkheid zich aandient om ook een gewoon concert mee te pikken in Roepaen zal ik de kans zeker niet laten liggen. Roepaen heeft mijn hart gestolen in 2009, zoveel is zeker.

Daarna zag ik Wilco in de AB indrukwekkend staan wezen. Ik zag er voor het eerst het fenomeneen ‘een concert in een concert’. Gitarist Nels Cline leek immers een soloconcert te spelen tijdens het Wilco concert, maar wonderwel slaagde de groep erin dit toch als een geheel te laten klinken. En toch zag ik nadien nergens “NC = God” op de Brusselse metrostationmuren gekalkt staan. Mijn Wilco concert werd overigens enigszins verprutst door dat overijverige security heerschap dat me tot 3 maal toe het filmen trachtte te beletten. Tevergeefs overigens; ik volhardde in de boosheid tot het bittere eind. Het wordt bootleggers in ieder geval niet gemakkelijk gemaakt tegenwoordig op concerten van relatief grote namen, en dat is jammer. Je zal immers maar eens Alzheimer krijgen en de herinneringen aldus kwijtraken. In dat geval zou je nog altijd kunnen terugvallen op de zelfgemaakte beelden. Concertorganisatoren beseffen gewoon niet dat opnemen voor bootleggers een soort therapie en een soort voorzorg op de toekomst is en dus levensnoodzakelijk. Voor het geval dat…  

Afsluiten deed ik dit concertjaar met rommelige, doch sfeervolle, hartverwarmende concerten van Tim Easton (ziek vanwege de Mexicaanse griep) en Romi Mayes & Danny Michel (beiden doodvermoeid) in Toogenblik. Maar dé ultieme afsluiters van mijn concertjaar werden Emily Jane White in de Orangerie van de Botanique en het Light Of Day evenement dat voor het eerst in België plaatsvond, in Bar Mondial in Antwerpen. Muzikale helden als Marah, Jesse Malin, Willie Nile en nieuwe held Joe D’Urso gaven er een wild wervelend rock ’n roll feestje en zetten de tent op z’n kop. Het contrast met het intieme, duistere, onbehaaglijke sfeertje dat Emily Jane White, Jen Grady en Carey Lamprecht precies een week voordien hadden gecreëerd in de Orangerie van de Botanique kon niet groter zijn.

2009 was voor mij na een jarenlang kluizenaarsbestaan eindelijk nog eens een écht concertjaar. Nog niet zo druk bezet als bij de gemiddelde verstokte concertganger, maar ik klaag niet. Want ik kon eindelijk nog eens zeggen: ik was erbij! Bovendien heb ik dit jaar meer concerten gezien dan de voorbije 7 magere jaren samen. Wat maakt dat ik eindelijk nog eens een persoonlijk concertlijstje kon samenstellen met mijn favoriete concerten van het voorbije jaar. Vanaf morgen volgt dan mijn traditionale album top 50 van 2009. Want ook cd’s bleef ik, halsstarrig en tegen beter weten in, aan de lopende band kopen in 2009.

Roens Top 10 concerten 2009

1.     Willard Grant Conspiracy (Roepaen festival, Kapel Ottersum 11/10/2009)

2. Nels Andrews (Roepaen festival, Kapel Ottersum 11/10/2009)
3. Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion (Toogenblik, Haren 25/04/2009)
4. Emily Jane White (Orangerie, Botanique Brussel 02/12/2009)
5. Mariee Sioux (AB Club Brussel 23/02/2009)
6. Eilen Jewell (Toogenblik, Haren 25/09/2009)
7. Alela Diane (AB Brussel 07/04/2009)
8. William Elliott Whitmore (huisconcert, Gent  11/04/2009)
9. Wilco (AB, Brussel 06/11/2009)
10. Jesse Malin, Marah, Willie Nile & Joe D’Urso (Light Of Day, Bar Mondial Antwerpen 09/12/2009)